ตอนที่ 8
1116 คำ
ตอนที่ 8
“ตาภูมินะตาภูมิ เมื่อไหร่แกจะเลิกสร้างความหนักใจและนึกเห็นใจคนเป็นแม่อย่างฉันบ้างนะ” คุณหญิงกัญญาบ่นใส่โทรศัพท์ ก่อนหันมองจดหมายในมือด้วยความปวดร้าว ทำให้ป้านวลนึกสงสารคุณหญิงจับใจ
เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไรกับบุตรชาย คุณหญิงก็ได้แต่กดโทรออกครั้งแล้วครั้งเล่า และก็ทำให้คนเป็นแม่อารมณ์เดือดขึ้นเรื่อยๆ เมื่อบุตรชายไม่ยอมรับสาย
“คุณหญิง ป้าว่าหยุดโทรก่อนก็ได้ค่ะ เผื่อบางทีคุณภูมิอาจกำลังพักผ่อนอยู่ ป้าได้ยินลุงแกเปรยๆ ว่าหมู่นี้คุณภูมิทำงานดึกเกือบทุกวัน” ป้านวลพูดขึ้น
“ฉันก็ไม่ได้ต้องการจะโทรจิกอะไรหรอก แต่เรื่องที่ตาภูมิทำไว้และยังปิดบังมาตลอดทำให้ฉันนิ่งเฉยไม่ได้หรอก ตาภูมิต้องรับผิดชอบหนูวริน” คุณหญิงกัญญาบอกเสียงกร้าว ก่อนหันไปมองสาวใช้ซึ่งคลานเข่าเข้ามาพร้อมกับนั่งนิ่งอย่างสงบเสงี่ยม
“มีอะไร สร้อย” คุณหญิงกัญญาเอ่ยถามทันทีเมื่อสาวใช้ยังคงนิ่งเฉย ส่วนคนถูกถามก็สะดุ้งน้อยๆ เมื่อตั้งแต่เข้ามารับใช้คนในตระกูล อัครไพบูลย์ยังไม่เคยเห็นคุณหญิงกัญญาแสดงท่าทางโกรธใครมากขนาดนี้
“อ้าวสร้อย มีอะไรก็พูดมาสิ” คุณหญิงกัญญาเอ่ยถามอีกครั้ง
“คุณดนย์มาค่ะคุณหญิง”
“อ้าว เหรอ งั้นก็ไปตามมาสิ” คุณหญิงกัญญารีบบอกแล้วยิ้มกว้างที่จะได้พบหลานชาย ซึ่งนับแต่พัทธดนย์เรียนจบและเข้ามาช่วยงานที่เหมือง นางก็ไม่ค่อยได้พบหน้าหลานชาย ก่อนจะหันไปมองหลานชายที่เดินเข้ามาพร้อมหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม
“ตาดนย์ มาให้ป้ากอดหน่อย ป้าไม่ได้เจอตั้งนาน คิดถึงจะแย่แล้ว” คุณหญิงกัญญาบอกพลางอ้าแขนให้ชายหนุ่มลูกชายของเพื่อนที่ตายจากกันไปนาน และคุณหญิงเองก็รับเลี้ยงพัทธดนย์มาตั้งแต่ชายหนุ่มอายุสิบแปดปี จนตอนนี้ชายหนุ่มอายุล่วงเลยเข้าวัยสามสิบแล้ว
“คุณป้าสบายดีหรือเปล่าครับ” พัทธดนย์ถามขึ้นเมื่อคนเป็นป้าผละออกพร้อมทั้งจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาซึ่งก็ไม่ต่างจากภูวเดชเลยสักนิด แต่พัทธดนย์ จะขรึมๆ และดูเป็นคนเรียบร้อยกว่าภูวเดช
“ป้าบอกกี่ครั้งแล้วก็ไม่เคยจำ บอกว่าให้เรียกแม่” คุณหญิงกัญญาเอ่ยปรามไม่จริงจังนัก
“โธ่ คุณป้าครับ ผมเรียกจนชินแล้วนี่ครับ อีกอย่างผมก็ไม่อยากให้พี่ภูมิอิจฉาผมด้วย เดี๋ยวจะหาว่าผมมาแย่งความรักจากคุณป้าไปหมด” พัทธดนย์พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ซึ่งเขาและภูวเดชเคยทะเลากันด้วยเรื่องนี้มาแล้ว แต่ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรใหญ่โตนัก เขาและภูวเดชต่างก็รักกันเสมือนพี่น้องเช่นเดิม
“ตาภูมิน่ะเหรอจะมาอิจฉา ไม่มีทางหรอก บ้านช่องก็ไม่ค่อยจะกลับ ไม่รู้จะมีบ้านหลังใหญ่โตไปทำไม มีลูกลูกก็ไม่เคยกลับมาดูดำดูดี” คุณหญิงกัญญาตัดพ้อถึงบุตรชายเพียงคนเดียว
“คุณป้าครับ ที่บ้านกับรีสอร์ตไกลกันอยู่นะครับ พี่ภูมิคงไม่อยากขับรถไกลๆ น่ะครับ” พัทธดนย์รีบหาข้ออ้างให้พี่ชายทันที
“เรานี่ก็อีกคนนะตาดนย์ เดี๋ยวนี้ชักจะเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะ” คุณหญิงกัญญาต่อว่าพลางส่งสายตาดุๆ ให้และนึกขอบคุณสวรรค์ที่ลูกชายที่แท้จริงไม่เคยคิดรังเกียจพัทธดนย์เลย อาจจะมีทะเลาเบาะแว้งกันบ้างแต่ก็ตกลงกันได้ด้วยดี
“ก็มันจริงนี่ครับคุณป้า กว่าพี่ภูมิจะขับรถไปทำงานที่รีสอร์ตได้ก็เกือบชั่วโมง แล้วถ้ารถติดอีกพี่ภูมิก็คงเบื่อแย่”
พัทธดนย์ยังหาข้ออ้างให้พี่ชายไม่เลิก ส่วนคุณหญิงกัญญาได้แต่มองค้อนหลานชายที่มักจะเข้าข้างภูวเดชอยู่เสมอ แล้วส่ายหน้าระคนเอือมระอา แต่ก็มีความสุขที่สองหนุ่มรักใคร่กันดี
“อ้าว ป้าก็มัวแต่คุยกับเรา แล้วนี่ใครล่ะอย่าบอกนะว่าเป็นแฟนเราน่ะตาดนย์” คุณหญิงกัญญาหันไปมองสาวน้อยอย่างพิจารณาพร้อมทั้งส่งยิ้มให้
“ไม่ใช่นะครับคุณป้า” พัทธดนย์รีบบอกปฏิเสธ เพราะชีวิตของเขายังไม่พร้อมจะมีใคร
ทำให้กมลฉัตรได้แต่มองตาปริบๆ ‘นี่ฉันไม่เคยอยู่ในสายตาคุณเลยหรือไง คุณดนย์’ กมลฉัตรตัดพ้ออยู่ในใจ นับตั้งแต่เธอเข้ามาทำงานเป็นเลขาของเขา เธอก็แอบชื่นชมและชอบเขามาตลอด จนตอนนี้เธอก็เพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองกำลังหลงรักเจ้านายเข้าให้แล้ว
“ตาดนย์ พูดเบาๆ ก็ได้ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ ทำไมต้องพูดเสียงดังด้วย หัดเกรงใจผู้หญิงซะบ้าง แม้เราจะไม่รักไม่ชอบ แต่เราก็ไม่ควรพูดตรงจนเกินไป เฮ้อ ไม่ได้ดั่งใจสักคน” คุณหญิงกัญญาดุหลานชายเมื่อได้เห็นใบหน้าของสาวสวยซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
ส่วนพัทธดนย์ได้แต่ทำหน้าสลดลงเล็กน้อย และนึกเสียหน้าไม่น้อยที่ถูกดุต่อหน้าเลขาจอมยุ่ง...ที่ยุ่งวุ่นวายจนเขาเองก็รำคาญ แต่บางครั้งพอหญิงสาวไม่มาวุ่นวาย เขาก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนขาดอะไรไป
“ไหนๆ มากันแล้วก็พักกันที่บ้านนี่แหละ แล้วนี่จะมากันกี่วันกี่คืนล่ะ” คุณหญิงกัญญาเอ่ยถามขึ้น หลังจากพาทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องรับแขก
“งานที่เหมืองซาๆ ลงแล้วครับคุณป้า ช่วงนี้ผมก็เลยหาเวลามาพักผ่อนบ้างน่ะครับ แต่ก็ยังต้องติดต่องานกับลูกค้าต่างประเทศอีกสองสามวัน ก็เลยต้องให้กมลฉัตรมาด้วยครับคุณป้า” พัทธดนย์พูดขึ้น
คุณหญิงกัญญาพยักหน้ารับรู้แล้วหันมามองหญิงสาวข้างกายหลานชาย ถ้าเดาไม่ผิดสาวสวยคงรู้สึกดีๆ กับหลานชายของตนเป็นแน่
“แต่เรื่องที่พัก ผมขอไปพักคอนโดฯ นะครับ ไม่ได้กลับไปซะนาน คิดถึงจะแย่” พัทธดนย์รีบบอกเพราะเขาไม่เคยได้เข้าพักที่คอนโดฯ นั่นอีกเลยนับแต่คุณหญิงส่งเขาไปเรียนต่อต่างประเทศ เหตุผลก็ด้วยไม่อยากให้เขาต้องจมอยู่กับความทุกข์ความเสียใจที่ต้องสูญเสียมารดา แต่ ณ เวลานี้ เขาได้ความรักความอบอุ่นจากคุณหญิง ทำให้เขาทำใจได้และคิดอยู่เสมอว่าแม่ของเขายังคงเฝ้ามองเขาอยู่ตลอดเวลาไม่ห่างไปไหนไกลเลย
- ผู้เขียน
