หนึ่งเดียวกับเวหา
1504 คำ
‘อีพวกบ้าพวกนี้ทำอะไรกัน ไม่กลัวตายกันหรือไง’
‘ตามดาราแหละดูสภาพแล้ว จะบ้าคลั่งกันนักหนาวะ’
‘ตั้งใจเรียนได้เท่าบ้าผู้ชายมั้ยเนี่ย เอ…แล้วใครอยู่ในรถ’
‘นักร้องที่ชื่อเวย์ไง ที่หล่อ ๆ ออกทีวีบ่อย ๆ อะ’
‘ไม่รู้จักอะ ตอนนี้ยิ่งไม่ชอบเลย’
สถานการณ์ความวุ่นวายกลายเป็นประเด็นร้อนตามคาด ความเห็นบางส่วนมุ่งโจมตีปราณเวหา ทว่าส่วนใหญ่กลับเห็นใจและให้กำลังใจพร้อมทั้งเสนอให้ทางต้นสังกัดดำเนินการทางกฏหมายกับกลุ่มที่ตามคุกคามศิลปิน
‘น้องก็อยู่ของน้องดี ๆ คนพวกนั้นแหละที่ไปสร้างปัญหา’
‘เห้ย! บางเม้นเนี่ยดึงสติหน่อยเวย์หาเป็นเหยื่อนะเว้ย ด่าเอาสนุกอยู่ได้’
‘คนมีชื่อเสียงก็คนนะ ไม่ใช่กระสอบทรายให้พวกคุณระบายอารมณ์’
‘ใครที่พยายามลบเม้น ไม่ต้องลบนะคะ มีคนแคปไว้แล้วค่ะ เดี๋ยวมีไหว้สวยรวยกระเช้า’
จึงเป็นที่มาของแฮชแท็ก #savewayhal #หยุดคุกคามศิลปิน ที่พุ่งขึ้นติดเทรนด์บนทวิตเตอร์ในเวลาอันรวดเร็ว ในเวลานี้ทั้งผู้การส่วนตัว เพื่อนร่วมงานและเพื่อนสนิทอย่างภัทรดนัยต่างออกอาการเป็นห่วงเพราะไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นและไม่มีใครติดต่อปราณเวหาได้สักคน
ผู้จัดการส่วนตัวยิ่งลนลานมากขึ้นไปอีก เมื่อรับสายจากฝ่ายการตลาดครอสเอ็กซ์แสดงให้เห็นว่าลูกค้าเองก็มีความกังวลต่อสถานการณ์เป็นอย่างมาก
‘เวย์อยู่ไหน รับสายพี่ด้วย ลูกค้าโทรมากันใหญ่เลย เวย์กลับบ้านเดี๋ยวนี้ พรุ่งนี้เรามีงานใหญ่นะ…’
พี่หญิง – สายที่ไม่ได้รับ 50 สาย
ในที่สุดก็มีคนแจ้งข่าวว่าพบปราณเวหาในร้านสะดวกซื้อที่พัทยาใต้ สีหน้าดูซีดเซียวไร้ชีวิตชีวา ดวงตาภายใต้แว่นสายตาบวมแดงเหมือนคนร้องไห้อย่างหนักและถือเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ออกจากร้าน
ปราณเวหาขังตัวเองในรถปล่อยโฮตามลำพังอยู่นานสองนาน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาระบายความในใจ บิดกุญแจสตาร์ทรถรอ กระดกเหล้านอกลงคอไปหลายอึกจนหัวสมองเริ่มโล่ง ปราศจากความทุกข์และความวิตกกังวลที่เคยมี จากนั้นก็เข้าเกียร์เหยียบคันเร่งจนมิดให้รถพุ่งทะยานไปข้างหน้าจนสุดทางท่าเรือ…
เวลา 21:20 น. ถ้อยแถลงอย่างเป็นทางการทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษจาก PHD Entertainment ต่อการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของ เวย์หา – ปราณเวหา เสริมคุณอนันต์
“ไม่ ไม่จริง ไม่จริงใช่มั้ยคะคุณยาย วาเลนเพิ่งเจอเขาเมื่อเช้านี้เอง เป็นไปไม่ได้ มันต้องเป็นข่าวปลอมแน่ ๆ ฮือ~” แฟนคลับคนสุดท้ายที่ได้ถ่ายรูปคู่ด้วย นั่งร้องไห้โฮพลางกอดเสื้อคลุมที่มีลายเซ็นตัวนั้นไว้แน่นขณะฟังรายงานข่าวด่วนจากโทรทัศน์ โดยมีคุณตาและคุณยายคอยปลอบขวัญให้กำลังใจ
“เขาคงทำบุญมาเท่านี้แหละหนูวาเลน ตาก็ได้ยินมานะว่าสมัยนี้วงการบันเทิงแข่งขันสูงมาก เขาคงมีเหตุผลของเขาน่ะ” ชายสูงวัยลูบศีรษะหลานสาว
“วาเลนเพิ่งเจอเขานะคะ เขาดูสดชื่นมีชีวิตชีวามากเลย ไม่เหมือนคนที่…คิดจะทำร้ายตัวเองแบบนี้”
“เพราะเวย์หาคือผู้มอบความสุขไงลูก เขาอยากให้วาเลนมีความสุขเวลาเจอเขาไง” ปรานีกล่าวอย่างมีเหตุผล
“แต่เวย์หากลับไม่มีความสุขซะเอง ฮือ…ทำไมกัน ทำไมโลกนี้ใจร้ายจัง” ยิ่งวาเลนไทน์ได้เห็นส่วนหนึ่งของข้อความในโพสต์สุดท้ายก็ยิ่งเสียใจหนักเข้าไปใหญ่
เบื้องต้นเจ้าหน้าที่ตำรวจสันนิฐานว่าปราณเวหาน่าจะปักหลักอยู่ที่ท่าเทียบเรือนานพอสมควร ก่อนจะไปร้านสะดวกซื้อแล้วกลับมาที่เดิม พยานในที่เกิดเหตุคือพนักงานบริษัทเรือยอร์ชระบุว่าไม่เห็นจังหวะที่รถพุ่งลงน้ำแต่ได้ยินเสียงเร่งเครื่องยนต์กับเสียงตู้มที่ดังมาก พอหันกลับไปก็เห็นรถสีบลอนด์เงินจมลงไปเกินครึ่งค่อนคันแล้ว เขาจึงโทร.เรียกกู้ภัยและเรียกให้คนแถวนั้นมาช่วย
ทว่า…โชคไม่เข้าข้างอีกต่อไป
ขอบคุณนะครับ
คำสั้น ๆ บนพื้นหลังสีดำสวนทางกับแคปชั่นความในใจยาวยืดที่จับใจความได้ว่า
‘นี่คือการตัดสินใจด้วยเหตุผลส่วนตัว…ที่ผ่านมาเวย์พยายามอย่างถึงที่สุดแล้ว…บางครั้งการที่เราพยายามทำดีเพราะคิดว่าโลกจะดีกลับแต่สุดท้ายมันไม่จริงเลย…การไร้ซึ่งความเป็นตัวของตัวเองเท่ากับไร้ซึ่งตัวตน…เงินซื้อได้ทุกสิ่งยกเว้นความซื่อสัตย์…ขอโทษที่สร้างความภูมิใจให้ไม่ได้เท่าที่ควรแต่ก็รักและเคารพคุณพ่อคุณแม่เสมอนะครับ…ปล. ถึงเพื่อนที่เจอร้านกาแฟนะครับ ขอบคุณและขอโทษด้วยจริง ๆ ที่เวย์ไปงานพรุ่งนี้ไม่ได้แล้ว…
ขอให้ทุกวันเป็นวันที่มีความสุข เวย์ขอตัวก่อนนะครับ
ปราณเวหา
สื่อมวลชนบางช่องจำเป็นต้องตัดเนื้อหาบางส่วนออกเพื่อไม่ให้กระทบต่อบุคคลที่สามและใส่คำเตือนกำกับว่าเนื้อหาไม่เหมาะสมกับผู้ป่วยโรคซึมเศร้า ควรรับการดูแลอย่างใกล้ชิดจากแพทย์และคนใกล้ตัว
บงกชกาญจน์ร่ำไห้ใจสลายไปพร้อมกับแฟนคลับนับแสนในกลุ่ม หลายชั่วโมงต่อมาเมื่อสติสัมปชัญญะกลับคืน หญิงสาวตัดสินใจส่งอีเมลฉบับภาษาอังกฤษส่งถึงแอดมินกลุ่มแฟนคลับประเทศต่าง ๆ และจะช่วยกันกระจายข่าวในช่องออนไลน์ให้ได้มากที่สุดจนเกิดแฮชแท็ก #ขอบคุณนะเวย์หา #ThxWayhal
ร่วมอธิษฐานและไว้อาลัยปราณเวหาพร้อมกันทั่วเอเชีย โดยขอให้ยึดเวลา 19:30 น. ของประเทศไทยเป็นหลัก แม้ไทม์โซนของแต่ละประเทศจะเหลื่อมกันประมาณ 1 - 2 ชั่วโมงก็ตาม
กิจกรรมนี้ได้รับกระแสตอบรับอย่างท่วมท้น ด้วยเหตุนี้วาเลนไทม์จึงปักหลักอยู่กรุงเทพฯ ต่อเพื่อเข้าร่วมการไว้อาลัยครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของศิลปินที่เธอรัก งานนี้เพื่อนร่วมวงการหลายคนและภัทรดนัยถึงกับขอเลื่อนคิวงานเพื่อร่วมไว้อาลัยเพื่อนรักด้วยเช่นกัน
5 วันต่อมางานไว้อาลัยถูกจัดขึ้นที่ลานกิจกรรมแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพฯ สิ่งที่เรียกน้ำตาแฟนคลับได้เป็นอย่างดีคือใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของปราณเวหาจากรายการสดรายการสุดท้ายที่ไปเป็นแขกรับเชิญ ภายใต้ดวงตาที่เป็นโค้งเหมือนวงพระจันทร์เสี้ยวคว่ำทุกครั้งที่ยกยิ้มกลับเต็มไปด้วยความทุกข์ระทมขมขื่น
แฟนคลับสาวจากฮ่องกงสวมเสื้อคลุมยีนส์ตัวสำคัญ โอบรัดตัวเองไปพลางเสมือนกำลังกอดให้กำลังใจปราณเวหา
“…เวลาหนึ่งทุ่มครึ่งขอให้…ทุกคนเปิดไฟ…จะ จะ จากมือถือ…ของตัวเอง…ชูขึ้นเหนือศีรษะ…สะ สะ สงบนิ่งแและ…อธิษฐานใน…ใจ ปะ ไป พร้อมกัน…นะคะ…” บงกชกาญจน์ซับน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่า เปลือกตาบวมแดงขณะพูดออกไมค์ด้วยน้ำเสียงสั่นครือขาดช่วงจนต้องให้เพื่อนมาช่วยประคอง
เวลา 19:27 น.
เกิดปรากฏการณ์ฝนดาวตกจากกลุ่มดาวคนคู่และเห็นได้ชัดเจนจากท้องฟ้ากรุงเทพฯ ดึงความสนใจจากเหล่าแฟนคลับที่กำลังรอจังหวะได้ครู่หนึ่ง กระทั่งปลายเข็มนาทีชี้ตรงที่เลข 6 พื้นที่ลานกิจกรรมก็สว่างไสวเหมือนดวงดาวที่ส่องประกายระยิบระยับบนทางช้างเผือก
‘…ไม่ว่าปราณเวหาจะอยู่ที่ไหน เราขอให้ปราณเวหามีความสุข…’ วินาทีนั้นมีคำอธิษฐานเดียวกันในภาษาต่าง ๆ ด้วยเช่นกัน เหมือนฝนดาวที่วูบวาบตกบนผืนเวหามาร่วมส่งพลังด้วย
‘ไม่ว่ามึงจะอยู่ที่ไหน กูขอให้มึงมีความสุขมาก ๆ นะไอ้เวย์’ ภัทรดนัยปาดน้ำที่รื้นขอบตาด้วยปลายนิ้ว
วาเลนไทม์ชูโทรศัพท์ที่มีรูปโพลาลอยด์และภาพสุดท้ายของปราณเวหาขึ้นสุดแขน หลับตาและตั้งจิตภาวนาเช่นคนอื่น ๆ
‘ขอให้เวย์หามีความสุขมาก ๆ นะคะ แต่หากย้อนเวลาได้…วาเลนจะไปช่วยเวย์หาค่ะ’
ทันใดนั้นมีกระแสลมอุ่นไม่ทราบที่มาเข้าปะทะกับกายบอบบาง วาเลนไทน์สะดุ้งเล็กน้อย รับรู้ได้ถึงอุณหภูมิที่แปรเปลี่บนแบบฉับพลัน ทว่า…มันกลับทำให้รู้สึกปลอดโปร่ง อบอุ่นและตื้นตันใจอย่างน่าอัศจรรย์ ทันทีที่ลืมตาขึ้นก็พบว่าลมลูกนั้นได้หอบเธอให้ลอยขึ้นสูงขึ้น…สูงขึ้นไปบนท้องฟ้ากว้างใหญ่พร้อมดวงใจที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุขจนเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
สิ่งที่เธอภาวนาไว้เมื่อครู่ยังคงก้องอยู่ในโสตประสาท
‘วาเลนจะไปช่วยเวย์หาค่ะ…’
วาเลนไทน์ประสานมือสองข้างเข้าด้วยกันที่กลางอก หลับตาลงอีกครั้งด้วยจิตใจแน่วแน่กับสิ่งที่ได้ลั่นวาจาไว้
‘ขอบคุณนะ…แล้วเจอกัน’ เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยกระซิบข้างหู
- ผู้เขียน
