“เอาตัวอาเกียวออกมาข้างนอกสิ” เสียงของจางหลินหลิน ทำให้อาเกียวใจชื้นขึ้น
ผู้คุมปลดล็อกกุญแจเปิดประตู ก่อนจะลากแขนคนในห้องขังออกมาด้านนอก อาเกียวมองหน้าของนายหญิงของตนด้วยแววตาอ้อนวอน หวังให้อีกฝ่ายเห็นใจเธอบ้าง อย่างน้อยเธอก็รับใช้ดูแลเจนนี่มาร่วมปี น่าจะมีความดีความชอบบ้าง
“มีอะไรจะพูดหรือเปล่าอาเกียว”
จางหลินหลินนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ ทอดสายตาเรียบนิ่ง มองอดีตสาวใช้ด้วยท่าทางเย็นชา อาเกียวย่อตัวลงคุกเขา คลานเข้าไปกอดขานายหญิง น้ำตาไหลพรากๆ ขณะเอ่ยถ้อยคำอ้อนวอนปนสะอื้น
“คุณหลินหลินคะ ได้โปรดให้อภัยฉันด้วยค่ะ ดิฉันไม่ได้ตั้งใจขโมยของเลยนะคะ” อาเกียวยอมรับข้อหาแค่ข้อเดียว
“มีคนทำร้ายคุณม่านไหม เธอเป็นคนทำใช่ไหมอาเกียว” จางหลินหลินจ้องหน้านิ่ง คาดคั้น
“ไม่นะคะ ฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่รู้เรื่อง” อาเกียวปฏิเสธเสียงแข็ง “ฉันแค่ขโมยของเท่านั้น ฉันไม่รู้เรื่องคุณม่านไหมเลย”
จางหลินหลินเบี่ยงขาห
