เมื่อร่างน้อยถูกโอบประคองแนบอกกว้าง ความรู้สึกอบอุ่นบังเกิดขึ้นทันที ราวกับร่างกายถูกห่มคลุมด้วยแสงตะวันยามอรุณรุ่ง ความเจ็บปวดแสนสาหัสทุเลาลงอย่างน่าประหลาด ทั้งที่ก่อนหน้านั้นร่างกายแขนขาเจ็บร้าวไร้แรงแม้เพียงขยับ เจ็บราวกับเนื้อตัวปริแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ม่านไหมแนบหน้าซุกซบแผ่นอกกว้างสอดแขนโอบกอดรัดร่างหนาไว้แน่น
“ฮือ... คุณหลี่ ไหมกลัว อาเกียวขังไหมไว้ ไหมหายใจไม่ออก” เธอคร่ำครวญทั้งน้ำตา หวาดกลัวจนร่างสั่นสะท้าน
หลี่ไท่หยางลูบศีรษะทุยสวยปลอบโยน รัดวงแขนกระชับขึ้น จนเธอคลายความหวาดหวั่น
“ไม่ต้องกลัวนะม่านไหม ฉันไม่มีทางให้ใครทำร้ายเธออีก ฉันสัญญา...”
เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน หากหนักแน่นจริงจังนัก
มาเฟียหนุ่มกดริมฝีปากบนหน้าผากเนียน ก่อนจะถอนหายใจยาว ด้วยความโล่งใจ เธอฟื้นขึ้นมาแล้วหลังจากนอนนิ่งไม่ได้สติมาถึงสามวันเต็ม ใจของคนเฝ้ามองสะท้านไหวทุกครั้ง เมื่อได้ยินเครื่อ
