EPISODE14
1561 คำ
วิศวะคลั่งเมีย
(Engineer'n Cute Girl)
EPISODE14
“เอิน...เอินไม่ได้ร้อง” เอินเอินงึมงำ พลางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่รินไหลลงมาจนชุ่ม นั่นทำให้คนมองยกยิ้มน้อย ๆ
“ไม่เป็นไรใช่ไหม” รุ่นพี่หนุ่มเอ่ยถาม พลางยกมือมาจับมือเธอ ทำให้สาวสวยได้แต่พยักหน้ารับเบา ๆ
“ฮึก! ที่จริง...พี่จะไม่ช่วยเอินก็ได้นะ” เอินเอินเอ่ยขึ้น มันไม่มีประโยชน์อะไรที่เขาจะต้องเอาชีวิตมาเสี่ยงกับเธอ
“ก็ใช่ค่ะ พี่จะไม่ช่วยก็ได้ แต่ต่อให้ตรงนั้นไม่ใช่น้องเอิน พี่ก็คงไม่อยู่เฉย ๆ” ไป๋เฟิ่งว่า เขาไม่ได้ช่วยเธอ เพราะเธอคือสาวที่กำลังตามจีบ แต่ชายหนุ่มรู้ว่าไอ้รสชาติความรู้สึกที่คิดว่า ‘ช่วยได้’ แต่ ‘ไม่ช่วย’ มันแย่แค่ไหนก็เท่านั้น
“ยังไงเอินก็ต้องขอบคุณพี่ด้วยแล้วกันค่ะ ค่ารักษาทั้งหมดรวมถึงค่าเยียวยา คุณพ่อของเอินได้ติดต่อกับพี่ปืนใหญ่ไปแล้ว พี่เรียกร้องมาได้เลยค่ะ” เธอบอกเขา ทำให้ไป๋เฟิ่งส่ายหน้าน้อย ๆ
“ถ้าจะจ่ายค่าเยียวยา น้องเอินมาดูแลพี่แทนได้ไหม หลังออกจากโรงบาลพี่คงทำอะไรไม่สะดวกไปสักระยะ” เขาย้อนถาม พลางโยกหัวเล็กน้อยให้เธอดูแขนที่ถูกเข้าเฝือกอ่อนไว้ ทำให้สาวสวยชะงักไป เธอมองดูแขนของไป๋เฟิ่งแล้วคิดหนักน่าดู
“ดูยังไงคะ เอินต้องไปเรียน” เธอเอ่ยถาม
“หาของกิน แล้วก็คงช่วยทำอะไรที่พี่ทำไม่สะดวกค่ะ” ไป๋เฟิ่งว่า สายตาคู่คมลอบมองเธออย่างรอคอยการตัดสินใจ
เอินเอินที่ได้ฟังก็ชั่งใจเงียบ ๆ เขาบาดเจ็บอยู่คงทำอะไรไม่สะดวก สาเหตุส่วนหนึ่งมันก็มาจากเธอ ถ้าไม่ช่วยก็คงจะดูแล้งน้ำใจ แต่ถ้าช่วยมันก็เหมือนกับพาตัวเองไปใกล้ชิดเขาเลย
“ถ้าน้องเอินไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพี่สั่งอาหารร้านสะดวกซื้อก็ได้” เมื่อเห็นว่าเธอคิดหนัก ไป๋เฟิ่งจึงเอ่ยตัดบท นั่นทำให้เอินเอินได้แต่อึดอัดใจ
“ไม่เป็นไรค่ะ เอินดูแลพี่เองค่ะ ก็...จนกว่าพี่จะถอดเฝือก”
“ขอบคุณค่ะ” ไป๋เฟิ่งเอ่ยเสียงเบา เรียวปากบางสวยขยับยิ้มน้อยให้เธอ
สองวันต่อมา...คุณหมอก็อนุญาตให้ชายหนุ่มกลับไปพักฟื้นต่อที่บ้านได้ หลังเลิกเรียนเอินเอินจึงแวะมารับเขา ซึ่งเรื่องดูแลนอกโรงพยาบาลเอินเอินไม่กล้าขอบิดาของเธอ สาวสวยจึงต้องแอบมาดูแลเขาที่คอนโด
ณ คอนโดมิเนียม M ห้องพักของไป๋เฟิ่ง
แม้จะรู้ดีว่าคนเป็นพี่ชายพาแฟนสาวมาที่ห้องเกือบทุกวัน แต่ไป๋เฟิ่งก็ไม่ได้บอกเอินเอินว่าสายขิมอยู่ที่นี่ เพราะเขาอยากใช้เวลาช่วงนี้อยู่กับเธอมากกว่าให้สาว ๆ มาเจอกัน
“วางของไว้ที่โซฟาเดี่ยวก็ได้ค่ะ” ชายหนุ่มหันมาบอก เมื่อเห็นว่าเธอมองหาที่วางกระเป๋าเสื้อผ้า
“ค่ะ” เอินเอินรับคำเขาแค่นั้น สายตากวาดมองไปทั่วห้องของรุ่นพี่หนุ่มที่ถูกตกแต่งไว้อย่างเรียบง่าย แถมห้องก็ไม่ได้ใหญ่มากจนถึงกับทำห้องนอนแยก เธอจึงสามารถมองเห็นโซนต่าง ๆ ได้ทั่วเลยล่ะ
“เอ่อ...พี่หิวรึยัง แต่...เอินทำกับข้าวไม่เก่ง ก็เลยให้แม่บ้านเป็นคนทำให้ค่ะ” เอินเอินบอกเขา พลางล้วงเอากล่องอาหารออกมาจากถุง
“หิวค่ะ ไม่เก่งไม่เป็นไร” ไป๋เฟิ่งที่กำลังรูดซิปเสื้อแจ็คเก็ตลงหันมาบอกเธอ
“พี่จะถอดเสื้อเหรอ” เอินเอินเห็นอย่างนั้นก็รีบเดินไปช่วยเขา ทำให้ชายหนุ่มยืนนิ่งให้เธอช่วยถอดเสื้อให้ ซึ่งการที่สาวสวยมาวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ ก็ทำให้เขาได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ โชยมาจากร่างเธอ กลิ่นที่เหมือนกับครั้งแรกที่เจอกัน...กลิ่นที่ยังคงติดอยู่ที่ปลายจมูกของเขา
“เสื้อตัวในด้วยค่ะ...พี่อยากอาบน้ำ” ทว่าเมื่อเธอถอดเสื้อแจ็คเก็ตเสร็จ และกำลังจะเดินกลับไปแกะอาหาร ไป๋เฟิ่งกลับทำให้เธอต้องชะงักฝีเท้าอยู่กับที่
“ตอนนี้เหรอ”
“ก็ต้องตอนนี้สิคะ อยู่โรงบาลมีแต่เช็ดตัว พี่ไม่ชอบเลย”
รุ่นพี่หนุ่มอธิบาย ทำให้เอินเอินจำต้องช่วยเขาถอดเสื้อยืดตัวในออก โดยเธอเลือกที่จะหรี่ตามองเขาแบบวับ ๆ แวม ๆ เท่านั้น ซึ่งพอเสื้อถูกถอดออกไปแล้ว ไป๋เฟิ่งก็หมุนตัวเดินไปยังห้องน้ำทันที ทำให้เธอเห็นว่าที่แผ่นหลังของเขามีรอยสักรูปอสรพิษขนาดใหญ่ปรากฏอยู่
“เดี๋ยวค่ะ!” เอินเอินที่เดินมารั้งข้อมือเขาไว้ ทำให้ไป๋เฟิ่งหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ
“ว่าไงคะ” ชายหนุ่มย้อนถาม รูปร่างสูงโปร่งตรงหน้าแม้จะไม่กำยำเท่าคนเป็นพี่ชาย แต่เนื้อตัวของไป๋เฟิ่งก็อัดแน่นไปด้วยมวลกล้ามเนื้อสวยงาม อีกทั้งไอ้จิลห่วงสีเงินที่หัวนมสีสดสองข้างนั่น มันก็ทำให้เอินเอินถึงกับพูดไม่ออก ตอนถอดเสื้อมัวแต่หรี่ตาเธอเลยไม่เห็นมัน แต่ตอนนี้เธอเห็นทุกอย่างชัดเจนเลย เธอไม่คิดเลยว่า...ไป๋เฟิ่งจะเซ็กซี่ขนาดนี้!
“เอ่อ...คือ...เอ่อ...ไม่มีอะไรค่ะ คือว่า...” เอินเอินเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก ลืมไปเลยว่าเธอเดินตามมารั้งข้อมือเขาไว้ด้วยเรื่องอะไร ไอ้สิ่งที่จะพูดกับเขามันคืออะไรล่ะเนี่ย
“อยากช่วยพี่อาบเหรอคะ กลัวพี่อาบไม่สะดวกใช่ไหม”
“เอ๊ะ! เรื่องนั้น...” เมื่อเขาว่ามาแบบนั้น ทำให้เธอเงยหน้าสบตาคนพูด รอยยิ้มน้อยที่เขาขยับยกเพียงมุมปาก ทำให้เอินเอินไม่รู้เลยว่าตอนนี้เธอกำลังทำสีหน้าแบบไหนให้เขาเห็น
“เอินไม่ได้จะพูดแบบนั้น” สาวสวยรีบแย้ง แล้วหลุบตาหลบตาเขา ทำให้รุ่นพี่หนุ่มขยับก้าวมาใกล้เธอมากขึ้น
“หลบตาทำไมคะ หรือว่า...มองต่ำ?” ไป๋เฟิ่งย้อนถาม ทำให้สาวสวยขมวดคิ้ว มองต่ำ...มองต่ำอะไร?
“มอง...ต่ำ?” เอินเอินพึมพำ และเมื่อสมองคิดตามสายตามันก็กวาดลงต่ำตามสมองจริง ๆ ซึ่งสิ่งที่เธอมองเห็นก็คือกล้ามท้องแน่นขนัดที่เหนืออันเดอร์แวร์สีขาวมีเส้นขนหน้าท้องเรียงตัวสวย และมันทำให้เธอถึงกับหน้าร้อนฉ่าทีเดียว
“พี่!” สาวสวยรีบเงยหน้าขึ้น เธอโพล่งออกมาอย่างคนที่รู้สึกอายสุดขีด เรียวขาขยับถอยหลังกะทันหันจนเสียหลักจะล้ม
“น้องเอิน!” ไป๋เฟิ่งที่แกล้งเธอจนได้เรื่องรีบตวัดท่อนแขนไปคว้ารวบเอวเธอไว้ทันที ทว่าเพราะแขนอีกข้างเข้าเฝือกอยู่มันเลยไม่สมดุล พาลให้เขาเองเสียหลักเช่นกัน แต่ชายหนุ่มก็เลือกที่จะพลิกตัวเธอให้ล้มลงมาบนร่างเขาแทน
ตุบ!
“ฮึก!” ความเจ็บร้าวไปทั้งหลังและท่อนแขน จุกที่ล้มลงมาชนิดที่ไม่สามารถทานแรงได้ ทำให้ไป๋เฟิ่งพูดอะไรไม่ออก
“พี่ไป๋เฟิ่ง...” เอินเอินที่เห็นว่าสีหน้าของเขามันดูเจ็บไม่น้อย ก็ได้แต่พูดไม่ออก เธอทำเขาเจ็บตัวซ้ำซ้อนเหรอเนี่ย
“อ่าส์...โคตรจุก” ไป๋เฟิ่งพึมพำ สายตามองสบดวงตาคู่สวยของคนที่ยังล้มทับอยู่บนร่างของเขา คอเสื้อที่มันอ้ากว้างจนเห็นเนินอกอวบ ทำให้ชายหนุ่มได้แต่เบือนหน้าไปอีกทาง ทว่าเอินเอินที่เห็นเขาทำท่าแบบนั้น ก็เข้าใจว่าไป๋เฟิ่งคงจะโกรธเธออยู่แน่ ๆ ที่เธอทำให้เขาเจ็บตัวอีกแล้ว
“พี่แกล้งเอิน...พูดให้เอินมองทำไม” เธองึมงำ ไม่เชิงจะต่อว่าอะไรเขา แต่แค่อยากให้เขารู้ว่าเธออายเลยทำอะไรไม่ถูก
“อ่า” ไป๋เฟิ่งครางรับแค่นั้น แต่การที่เขาไม่ยอมหันมาพูดกับเธอดี ๆ ก็ทำให้เอินเอินยิ่งรู้สึกผิด
“เอินไม่ได้ตั้งใจนี่”
“อืม” เขาตอบมาแค่นั้น ทำให้เธอชักจะทนไม่ไหว จนต้องใช้สองมือประคองหน้าเขาให้หันกลับมา ซึ่งการกระทำของสาวสวยก็ทำให้ไป๋เฟิ่งหน้าเหวอไม่น้อย
“พี่จะด่าก็ด่ามาสิ มาส่งเสียงอ่าเอ่ออยู่ได้ เอินรู้ว่าเอินผิดไง ทำไมต้องไซโคด้วย” เธอแผดเสียงหวานใส่หน้าเขา ทำให้ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น...แล้วเขาต้องด่าอะไรเธอล่ะเนี่ย
- ผู้เขียน
