EPISODE11
1330 คำ
วิศวะคลั่งเมีย
(Engineer'n Cute Girl)
EPISODE11
“น่าจะเป็นแนวนิยมแหละ อย่าหงุดหงิดเลยนะสาว ๆ พวกบ้ากามก็งี้” บอลว่าเอาตัวรอดทันที
“ตัวไถบอร์ดเลยมึงอะ อย่าโยนไอ้สัตว์” กราฟโบกรุ่นน้องไปที ข้อหาโยนความผิดมาให้พวกเขา
“แปลว่าพี่กราฟก็ไถด้วยสิ” เจนนี่ว่า พร้อมหรี่สายตาจับผิดแฟนหนุ่ม
“ถ้าพี่ไม่ไถจะรู้ได้ไงว่าบนบอร์ดมีน้องเจนนี่คนสวยล่ะครับ ไม่งั้นพี่กราฟคงตามจีบไม่ทัน” กราฟทำเสียงอ้อน คำตอบลื่นเสียยิ่งกว่าปลาไหล แต่มันก็ได้ผลเพราะเจนนี่อมยิ้มอย่างขัดเขินออกมาทีเดียว
“พี่กราฟอ่า...น่ารักที่สุด” เธอเอ่ยชมแฟนหนุ่ม หวานจนหนุ่มวิศวะทั้งโต๊ะต้องมองบนใส่
“ตอแหลไอ้สัตว์” ดีนพึมพำใส่อย่างหมั่นไส้
“แต่จากที่ดู เหมือนน้องเขาจะไม่สนใจไอ้เฟิ่งนะ หน้าน้องบอกบุญไม่รับสุด” ลูกโม่เอ่ยตัดบท ทำให้ปืนใหญ่มองสบตาสาวสวยข้าง ๆ
“เรารู้อะไรบ้าง ใช่แบบที่ไอ้โม่ว่าไหม”
“พวกเรายังไม่รู้อะไรค่ะ รู้แค่ว่าพี่เฟิ่งไปลาดตะเวนที่คณะของเอินเอินทุกวัน ล่าสุดเหมือนกับว่าพยายามไปซื้ออะไรสักอย่างให้เธอ พี่ว่า...น้องชายพี่จริงจังแค่ไหนคะ” สายขิมว่า แล้วย้อนถามเขา
“ปกติไอ้เฟิ่งมันไม่ตามจีบใคร” ปืนใหญ่ให้คำตอบ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าที่น้องชายตามจีบสาวสวย มันมีอะไรมากไปกว่าต้องการได้ตัวเธอไหม
“พี่น้องไม่ต้องเหมือนกันก็ได้เนอะ” สาวสวยว่าประชดอีก ทำให้คนฟังเอื้อมมือมาจับมือเธอไว้
“ไม่เหมือนหรอก...เพราะพี่ดีกว่า” ปืนใหญ่แย้ง ทำให้สายขิมแค่นเสียงใส่เขา
“ว้าว! ไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นเฮียปืนอ้อนสาว”
รัดเกล้าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเอ่ยแซว ทำให้ปืนใหญ่ยกมือข้างที่เขากุมมือสาวสวยขึ้นมาจูบเบา ๆ
“เฮียจริงจังไง” เจ้าตัวยอมรับอย่างไม่อาย
ทางด้านโต๊ะของเอินเอินที่มีรุ่นพี่วิศวะคนฮอตอย่างไป๋เฟิ่งมานั่งมองเธอกินข้าว ก็ทำให้จูดี้พลอยเคี้ยวข้าวไม่อร่อยไปด้วย ก็นะใครจะไปคิดว่าผู้ชายที่วัน ๆ หาแต่เรื่องไปตำหญิงที่ห้องพยาบาลอย่างไป๋เฟิ่งจะมาตามจีบเพื่อนเธอหนักขนาดนี้ ถึงขั้นไปตามล่าหาซีเคร็ทฮาร์ทมาให้เพื่อนเธอเลยทีเดียว
“คุณพี่ขาจะเลิกจ้องยัยเอินกี่โมงคะ จ้องจนเพื่อนจูดี้จะทะลุแล้วค่ะ” ไม่วายจูดี้ต้องปรามอีกฝ่าย
“สวยเกิน...พี่เฟิ่งเลยหยุดจ้องไม่ไหว” ไป๋เฟิ่งว่าเสียงอ่อน แล้วยกยิ้มให้คนที่ช้อนสายตาเคือง ๆ มามองเขา คนอะไรขนาดหงุดหงิดยังสวย
“ไหนว่าหิวข้าวไงคะ พี่ไม่เห็นกินสักคำ” เอินเอินตัดบท เพราะอยากให้เขาหยุดจ้องเธอเหมือนกัน
“แค่มองน้องเอินพี่เฟิ่งก็อิ่มแล้ว...แต่ไปหิวอย่างอื่นแทน” เขาเอ่ยตอบ ก่อนจะขยับปากไร้เสียงในตอนท้ายให้เธอรับรู้เท่านั้น
ปึก!
ซึ่งถ้อยคำนั้นทำให้เอินเอินถึงกับกระทืบเท้าใส่หลังเท้าเขาทันที
“อ๊ะ! เจ็บค่ะ” ไป๋เฟิ่งร้องออกมา พร้อมทำหน้าอ้อนใส่เธอ คนอะไรขี้โมโหจริง เขาแค่หยอกนิดเดียว
“จูดี้! แฮ่ก ๆ โอ้ยตามหาตั้งนานหญิง ไหนล่ะแบบชุดที่เธอออกแบบ เธอคงไม่ลืมนัดพวกเราใช่ไหม” ขณะนั้นก็มีนิสิตสาวต่างคณะสองคนวิ่งกระหืดกระหอบมาที่โต๊ะ และจูดี้ก็ดูตกใจไม่น้อยเลย
“ตายแล้วชะนี! อยู่ในล็อคเกอร์อะ ไม่ลืมนะแกแต่ต้องกลับไปเอาที่คณะนี่สิ” จูดี้ว่าน้ำเสียงจริงจัง
“งานออกแบบของชมรมเหรอจูจู” เอินเอินรีบถาม เพราะสองคนนี้น่าจะอยู่ชมรมออกแบบที่เพื่อนเธอไปเข้าร่วมไว้ตั้งแต่หลังรับน้อง
“ใช่น่ะสิ! แล้วฉันก็ต้องรีบไปด้วยอะ แต่ว่า...”
จูดี้บอกเธอด้วยสีหน้ากังวล สายตาก็ลอบมองไปทางรุ่นพี่หนุ่มเป็นเชิงว่าไม่อยากทิ้งเธอไว้กับเขานั่นเอง แต่เพราะเอินเอินรู้ว่าจูดี้ชอบออกแบบและตัดเย็บเสื้อผ้ามาก ๆ เธอจึงไม่อยากขวางทางงานชมรมของเพื่อนรัก
“ไปเถอะ กินเสร็จเดี๋ยวเอินไปรอที่ห้องนะ” เธอบอกปลายทางที่จะไป ทำให้จูดี้พยักหน้ารับ
“กินเสร็จแล้วขึ้นตึกเลยนะ เดี๋ยวฉันไปชมรมก่อน” จูดี้ย้ำทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนที่เธอจะตามสองสาวไปทันที นั่นทำให้ไป๋เฟิ่งยกยิ้มน้อย ๆ ที่ก้างขวางคอไม่อยู่เสียแล้ว
“อิ่มแล้วเหรอคะ กินอะไรอีกไหม พี่เฟิ่งเลี้ยงเอง ขนม นม น้ำผลไม้เพิ่มไหมคะ” เมื่อเห็นว่าสาวสวยลุกขึ้น เขาจึงลุกตาม นั่นทำให้เอินเอินผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ
“ว่าไง? เอาอะไรดี พี่เฟิ่งซื้อให้”
“เอินได้ขนมแล้วไงคะ จะกลับคณะแล้วด้วย”
เธอบอกแค่นั้น แล้วเดินเลี่ยงเขาออกมา ไม่เชิงว่ารำคาญเขาหรอก แต่เธอไม่ชอบที่เขามาพูดจาคะขาเอาใจเธอให้ใคร ๆ ต้องมอง...มันน่าอาย!
“พี่เฟิ่งไปส่งค่ะ” ไป๋เฟิ่งที่มีโอกาสอยู่กับเธอสองคนมีหรือจะปล่อยให้สาวสวยเดินหนีไปง่าย ๆ
“พี่ดูข่าวบนบอร์ดบ้างไหมคะ” ขณะที่เดินนำเขาไป จู่ ๆ เธอก็หันมาถาม ทำคนฟังขมวดคิ้วใส่
“เรื่อง?” รุ่นพี่หนุ่มได้แต่ย้อนถาม เพราะเขาไม่ได้สนใจเรื่องข่าวสารบนบอร์ดนัก
“มีคนตั้งกระทู้ว่าห้องพยาบาลเงียบมาก”
“แล้ว?”
“กลับไปที่ของพี่ ไปทำเรื่องที่พี่ชอบเถอะค่ะ อย่ามาเสียเวลากับเอินเลย” เอินเอินเอ่ยเสียงเหนื่อย
“เพิ่งวันแรกเองค่ะ ไหนว่าให้เวลาพี่สองอาทิตย์ไง ทำไมไล่กันอีกแล้ว” ไป๋เฟิ่งไม่รู้เลยว่าเธอจะเอายังกับเขากันแน่ ไหนว่าจะให้โอกาสกันไง
“เอินอาจจะคิดน้อยเอง” เอินเอินพึมพำ แล้วหมุนตัวเดินต่อ ซึ่งทางที่ทั้งสองเดินไปเป็นทางเชื่อมที่มีต้นไม้ใหญ่ปลูกเรียงรายไว้ทั้งสองฝั่งให้ความร่มรื่นในช่วงพักกลางวัน
“พี่เฟิ่งอาจจะเจ้าชู้ แต่พี่เฟิ่งไม่ได้นอกใจใคร ก็แค่ไม่คบใคร” เขาเอ่ย ขณะเดินตามเจ้าของร่างสวย
“ผู้ชายที่ใช้ผู้หญิงเปลือง ดูก็รู้ว่าหยุดที่ใครไม่ได้” น้ำเสียงหวานของเธอเอ่ยแย้งมา ทำให้ชายหนุ่มก้าวเท้าขึ้นไปคว้าข้อมือเธอไว้
“กำลังอยากเริ่มต้นนี่ไง อยากจีบจริงจัง อยากมีแฟนเป็นของตัวเอง...พี่อยากจีบน้องเอิน” เขาเอ่ย และเห็นว่าสีหน้าของเธอมันไม่ได้เปลี่ยนไปเลย เธอไม่มีแววว่าจะเชื่อเขาสักนิด
“น้องเอิน! น้องเอินเดี๋ยวดิ!”
หลังจากที่เขาเอ่ยจบสาวสวยก็เร่งฝีเท้าเดินหนีไปทันที ทำราวกับไม่พอใจกันขึ้นมาอีกแล้ว นั่นทำให้ไป๋เฟิ่งต้องไล่ตามเธอไป ทว่าขณะที่ทั้งสองกำลังจะเดินพ้นทางเชื่อมซึ่งเป็นอุโมงค์ต้นไม้ใหญ่ เสียงแตกของกิ่งไม้เหนือหัวสาวสวยที่วันก่อนถูกฟ้าฝ่าลงมาใส่แต่ยังไม่โค่นหัก ก็ทำให้ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองทันที
- ผู้เขียน
