เสน่หานารี

บทที่7

"ว่ายังไงนะ พี่ปลายฟ้าหนีไปหนีไปได้ยังไง หนีไปตั้งแต่เมื่อไหร่"คุณธารธรรมตะโกนเสียงดังก้องห้องรับแขก ร่างสูงใหญ่ของชายวัยกลางคนดีดตัวลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจเมื่อได้รับข่าวร้ายจากลูกสาวคนเล็ก

"พี่ปลายฟ้าหนีไปตั้งแต่เมื่อคืนค่ะ หนูกับคนของแทนออกตามหาแล้วแต่ก็ไม่เจอ"นับดาวนั่งก้มหน้าบีบน้ำตาข้างมารดาโดยมีคุณหญิงวิมาลาคอยโอบกอดให้กำลังใจลูกสาวของเธออยู่ไม่ห่าง

"เพราะอะไรทำไมปลายฟ้าถึงได้หนีไป หนูกับพี่ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า"

"เปล่านะคะ หนูไม่ได้ทะเลาะอะไรกับพี่ปลายฟ้า"

"..."

"เพียงแต่ว่า"นับดาวเปิดกระเป๋าก่อนจะล้วงเอากระดาษหนึ่งแผ่นออกมาส่งให้ผู้เป็นพ่อได้อ่าน

ข้อความในกระดาษแผ่นนั่นได้เล่าเรื่องราวความเป็นอยู่ของปลายฟ้าตั้งแต่เด็กมา เธอตัดพ้อเล่าถึงความเศร้าความเสียใจที่ตนเองได้รับจนคนเป็นพ่อที่ได้อ่านน้ำตาแทบจะไหลออกมา

'อย่าออกตามหาฟ้า'ประโยคสุดท้ายทำให้คุณธารธรรมรู้สึกหมดแรงที่จะยืน ความรู้สึกผิดแทรกซึมเข้ามาในหัวใจคนเป็นพ่อท่านพึ่งจะได้เข้าใจในวันนี้เองว่าที่ผ่านมาเขายังดูแลปลายฟ้าไม่ดีพ่อ

"พี่ฟ้าไม่ต้องการให้พวกเราออกตามหา นั่นก็แสดงว่าพี่ฟ้าไม่อยากกลับมาอยู่กับพวกเราแล้ว"

"ปลายฟ้าคงคิดดีแล้วล่ะลูกหนูไม่ต้องกังวลอะไรนะแม่เชื่อว่าเรื่องนี้ปลายฟ้าคงคิดดีแล้ว"สองแม่ลูกกอดปลอบใจแม้ใบหน้าสองทั้งสองจะเศร้าสลดเมื่อปลายฟ้าหนีจากไปแต่ในใจของทั้งคู่มันกลับแสดงความรู้สึกแตกต่างกันไป

เสี้ยนหนามแทงใจชิ้นใหญ่ถูกกำจัดไปแล้วจะมีใครไม่ดีใจบ้าง สองแม่ลูกรอเวลานี้มานานหลายปีและตอนนี้มันก็ถึงเวลาที่ทั้งสองจะมีความสุขได้อย่างล้นใจเสียที

ฉ่า

ใบหน้าของปลายฟ้าเปียกชื้นไปด้วยหยาดเหงื่อเมื่อได้รับไอความร้อนของเปลวไฟ เธอใช้ความชำนาญในการทำอาหารให้กับชายหนุ่มและลูกน้องของเขา นี่ก็เข้าวันที่สี่แล้วสำหรับเธอนั่นมันไม่ได้มีอะไรที่น่ากลัวเมื่อต้องมาอยู่ท่ามกลางผู้ชายใส่ชุดดำ ทั้งทิศเหนือและลูกน้องของเขาต่างดีกับเธอทั้งหมดนับว่าเป็นบุญที่เธอรอดมาเจอกับคนพวกนี้

"อุ้ย ตื่นนานแล้วเหรอคะ"ปลายฟ้าถามชายหนุ่มเมื่อเธอหมุนตัวกลับหลังมาแล้วเห็นว่าเขากำลังยืนพิงกรอบประตูและมองมาที่เธอ

"เมื่อกี้ แล้วนี่ทำอะไร"

"ฟ้ากำลังทำอาหารให้คุณกับพวกพี่ ๆ เขาค่ะ รออีกนิดนะคะอีกสักพักก็เสร็จแล้ว"เธอบอกเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มก่อนจะหันไปจัดการกับกระทะบนเตาทิ้งให้เขายืนขมวดคิ้วเข้าหาเมื่อเธอเรียกลูกน้องของเขาด้วยสรรพนามที่ดูสนิทกัน

'พี่ อย่างนั้นเหรอ'

"อีกไม่กี่วันฉันก็จะกลับเข้ากรุงเทพแล้ว เธอคิดได้แล้วหรือยังว่าจะทำยังไงกับชีวิตของตัวเองต่อไป"ชายหนุ่มถามเธอหลังจากเขาและเธอทานอาหารมื้อเช้าเสร็จ

"ฟ้าก็คงต้องหาที่พักและออกไปหางานทำ"

"ไม่กลัวว่าน้องสาวจะเจอตัวหรือไง"ทิศเหนือเอนกายพิงกับผนังเก้าอี้ สายตาของเขาจับจ้องมองหน้าของปลายฟ้าซึ่งกำลังแสดงสีหน้าคิดหนัก

"ถ้าหากน้องสาวของเธอรู้ว่าเธอยังไม่ตายคิดเหรอว่าชีวิตของเธอจะปลอดภัย"เขากำลังพูดให้เธอคิดตามซึ่งมันก็จริงอย่างที่ทิศเหนือพูดมาทุกอย่าง ถ้าหากนับดาวรู้ว่าเธอยังไม่ตายชีวิตของเธอจะต้องตกอยู่ในความไม่ปลอดภัย เพราะสองแม่ลูกคงไม่คิดจะเก็บเธอเอาไว้ตอนนี้คงจะรีบไปบอกผู้เป็นพ่อว่าเธอหายตัวไปคงสร้างคำโป้ปดไม่ให้บิดาออกตามหาตัวเธออีกแน่ ๆ

"หรือว่าฟ้าควรจะหนีไปอยู่ที่อื่นดี"

"แล้วคิดจะหนีไปถึงเมื่อไหร่ ตลอดชีวิตเลยอย่างนั้นเหรอ"ปลายฟ้านั่งเงียบดวงตาคู่สวยของเธอเริ่มแดงก่ำ

"ไม่คิดบ้างหรือไงว่าสักวันหนึ่งน้องสาวของเธอก็ต้องรู้ว่าเธอยังไม่ตาย"

"ฟ้าไม่รู้แล้วค่ะว่าตัวเองควรจะทำยังไง"เธอก้มหน้าบอกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เล็บสวยทั้งสองข้างจิกลงบนต้นขาขาวที่โผล่พ้นชุดเดรสตัวสวยออกมา

"มานั่งนี่"เสียงเข้มออกคำสั่งฝ่ามือหนาตีลงบนท่อนขาของตัวเองเบา ๆ ทำให้ปลายฟ้าจำต้องลุกขึ้นและทำตาม

ร่างเพรียวบางนั่งลงบนท่อนขาแกร่งภายในนาทีต่อมา ชายหนุ่มใช้ท่อนแขนทั้งสองข้างโอบร่างสวยของปลายฟ้าไม่ให้ตกลงไปและมันก็ทำให้เขาสัมผัสได้ถึงแรงสะอื้นของคนในอ้อมกอด

"หยุดร้องได้แล้วฉันปลอบใจใครไม่เก่งหรอกนะ"

"ค่ะ"ปลายฟ้าใช้ฝ่ามือเล็กของเธอปาดน้ำตาออกจากใบหน้า เธอยอมฟังคำสั่งของเขาทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้

"ในเมื่อเธอไม่มีที่จะไปแล้วชีวิตของเธอในตอนนี้ก็อยู่ในความไม่ปลอดภัย ฉันมีข้อเสนอให้เธอตัดสินใจ"

"ข้อเสนออะไรคะ"ปลายฟ้าเงยหน้าถามชายหนุ่มโดยทันทีเมื่อเขาชี้ทางมาให้

"ไปอยู่กับฉัน"

"..."

"ฉันกล้ารับประกันได้เลยว่าน้องสาวต่างแม่ของเธอจะไม่มีทางทำอะไรเธอได้แน่นอน และเธอก็ไม่ต้องหนีหรือต้องอยู่แบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ"

"คุณจะให้ฟ้าไปอยู่กับคุณอย่างนั้นเหรอคะ"

"ฉันว่าฉันพูดชัดแล้วนะ คราวนี้มันก็ขึ้นอยู่กับว่าเธอจะเลือกทางเดินของชีวิตตัวเองยังไง"ทิศเหนือหันมาสบตาคู่สวยของปลายฟ้า อันที่จริงแล้วเขาสามารถมองข้ามผ่านให้เงินเธอไปตั้งตัวสักหนึ่งก้อนก็ได้ แต่ความคิดส่วนลึกมันสั่งให้เขายื่นเสนอวิธีนี้ไปให้เธอ

"คุณจะไม่ปล่อยให้นับดาวมาทำอะไรฟ้าอีกใช่ไหมถ้าฟ้ายอมไปอยู่กับคุณ"เธอถามย้ำด้วยความแน่ใจ

"ใช่ ฉันจะไม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรเธอได้อีก"

"ค่ะ ฟ้าจะไปอยู่กับคุณ"ในเมื่อเขาสัญญาและเธอก็ไม่มีอะไรต้องเสียอีกต่อไป ปลายฟ้าจึงยอมตกลงไปอยู่กับทิศเหนือเพราะเธอเชื่อว่าเขาจะสามารถดูแลเธอได้เป็นอย่างดี เพราะตลอดเวลาสี่วันที่ผ่านมาเขาก็ดูแลเธอเป็นอย่างดีเยี่ยม

"ถ้าอย่างนั้นฉันจะโทรไปบอกให้แม่บ้านเตรียมห้องพักไว้ให้ เธอเองก็เตรียมตัวให้พร้อมนะเข้าใจไหม"

"เข้าใจค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะฟ้าเป็นหนี้บุญคุณของคุณอีกแล้ว ถ้าหากคุณอยากจะให้ฟ้าตอบแทนบุญคุณครั้งนี้ยังไงก็บอกได้เลยนะคะ ฟ้ายินดีที่จะทำ"

"แน่ใจเหรอว่ายินดีที่จะทำ"แววตาล้ำลึกและน้ำเสียงเย็นยะเยือกของเขาทำเอาขนกายของหญิงสาวลุกชันแต่ถึงอย่างนั้นปลายฟ้าก็ไม่นึกหรือรู้สึกกลัว ในเมื่อเธอรู้ตัวเองดีว่าต่อไปนี้เธอเคยจะทำตัวหรือปฏิบัติต่อผู้ชายตรงหน้าอย่างไร

"ค่ะ ฟ้าพร้อมที่จะตอบแทนบุญทุกอย่างขอแค่คุณบอกมา"เธอเงยหน้าสบตาเขาอย่างไม่เกรงกลัว

"ถ้าอย่างนั้นเธอก็เริ่มตอบแทนบุญคุณกับฉันตอนนี้เลยสิ"

"แต่นี่มันกลางห้องทานข้าวนะคะ เผื่อใครเดินผ่านมาเห็นเข้า"ปลายฟ้ารีบเตือนสติเขาว่าตอนนี้ทั้งสองกำลังอยู่ที่ไหนแม้จะไม่มีใครเดินเข้ามาภายในก่อนจะได้รับอนุญาตแต่เธอก็ยังรู้สึกกังวลอยู่ดี

"ไม่ต้องกลัวหรอกถ้าฉันไม่ได้อนุญาตก็ไม่มีใครกล้าเข้ามา"

"แน่ใจนะคะฟ้า อื้อ"ริมฝีปากเรียวสวยถูกประกบด้วยริมฝีปากร้อนระอุก่อนร่างสวยของหญิงสาวจะถูกชายหนุ่มอุ้มไปวางไว้บนโต๊ะรับประทานอาหารก่อนชายหนุ่มจะจัดการใช้ร่างกายของเธอตอบแทนพระคุณในครั้งนี้อย่างหนักหน่วงและถึงใจ