ภายในใจนั้นร้อนรนอยากจะกลับบ้านเพื่อไปดูให้แน่ชัด ทว่าขณะกำลังจะเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งก็ต้องชะงักจากเสียงทักของฉัตรพงษ์ที่ดังอยู่เบื้องหลัง
“ณุ เย็นนี้แวะไปหาอะไรกินกันแถวราชวงศ์ไหม”
คนเป็นเพื่อนเหลียวไปมองแล้วส่ายหน้าตอบโดยไม่หยุดคิด “ขอผัดเป็นวันอื่นเถอะฉัตร วันนี้ฉันขอตัวกลับบ้าน กลับดึกดื่นมาเป็นเดือนแล้ว แทบจะไม่ได้เจอหน้าหม่อมแม่กับท่านพ่อเลย”
เขาตอบความจริงบางส่วน คงจะมีแต่เขาเท่านั้นที่รู้ว่าที่ต้องรีบกลับเพราะเหตุใด
“เออ ลืมไปว่ะว่าฉันเองก็ไม่ได้ต่างจากแกเท่าไหร่ ไม่ได้เจอหน้าคุณพ่อคุณแม่เหมือนกัน เอาอย่างนี้แล้วกัน วันหยุดที่จะถึงจะแวะไปหาแกที่บ้านนะ”
“ตกลง ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนแล้วกัน”
แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขึ้นรถก็ต้องชะงักอีกครั้ง ซึ่งครานี้มาพร้อมอาการหน้าตึงอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อได้ยินคำถามของผู้เป็นเพื่อน
“เอ้อ...แล้วเพื่อนหญิงนิ่มกลับมาจากปีนังหรือยังวะ”
“แกหมายถึ
