ทางด้านหม่อมราชวงศ์พิษณุวัชร์ที่ยืนจ้องตามร่างระหงที่เดินแกมวิ่งจนลับตา เท้าทั้งคู่เกือบจะก้าวตามไปแล้วแต่ยั้งไว้ทัน เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ได้มาคนเดียว ยังมีนายทหารรุ่นพี่นั่งรออยู่ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเย็นตาโฟอีก ถ้ามาคนเดียวเขาคงตามไปอย่างแน่นอน
เจ้าของร่างสูงสง่าจึงตัดใจเดินกลับไปยังร้านก๋วยเตี๋ยว ท่ามกลางสายตาชื่นชมของผู้คนแถวนั้นที่เห็นเหตุการณ์ แต่คนถูกมองเหมือนจะไม่รับรู้แต่อย่างใด เพราะจิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว ทั้งสับสนและว้าวุ่นใจ
‘พัดชาจำเขาไม่ได้หรือไง ทำไมถึงไม่เอ่ยทักทายสักคำ หรือยังโกรธเขาอยู่!’
‘หรือว่าผู้หญิงที่เขาเห็นไม่ใช่พัดชา?’
แต่จะเป็นไปได้อย่างไร! ต่อให้ไม่เจอกันนานหลายปีเขาก็จำดวงตาเอาเรื่องคู่นั้นของอีกฝ่ายได้ เพราะต่อให้รูปร่างหรือหน้าตาเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร ดวงตาย่อมไม่มีวันเปลี่ยนแปลงอยู่แล้ว
นายทหารหนุ่มเดินคิดถึงเรื่องดังกล่าวจนถึงร้านก๋วยเตี๋ยวที่นาย
