หนิงหลงชะงักกึกตัวชา ศรีไพรยิ้มกว้าง
“ล้อเล่นน่า กินเถอะข้าก็แค่เห็นในนิยายเอะอะอะไรก็ทดสอบพิษ เหมือนฮ่องเต้คนนั้นงัยฮ่องเต้ ชราคนนั้น”
“เจ้าเกลียดเขามากหรือ”พุ้ยข้าใส่ปากซ้ำๆ
“ทำไมคิดว่าเกลียด”
“ก็เห็นเจ้าพูดถึงฝ่าบาทบ่อยๆ”
“ คนที่เขาพูดถึงอีกคนบ่อยๆ เขาวิจัยออกมาแล้วว่าชอบนะถึงได้พูดถึง555”ยิ้มตาหยี
“เจ้าก็คงชอบเขาจริงอย่างเจ้าพูด เพราะเขาเป็นถึงฮ่องเต้ชี้เป็นชี้ตาย แล้วยังมอบของกำนัลให้เจ้าได้อีกหากเจ้าปรุงเครื่องเสวยถูกปาก”ศรีไพรยิ้มน้อยๆ
“ ไม่นะ ไม่ชอบแล้วก็ไม่เกลียด แต่รู้สึกว่าชีวิตเขาช่างลำบากสู้เราก็ไม่ได้ อยากกินอะไรก็แค่พุ้ยใส่ปากเจ้าเห็นไหมว่าเรามีอิสระกว่าฝ่าบาทตั้งเยอะ จะกินจะนอนก็ไม่ต้องมีใครเดินตาม และก็ไม่มีใครคิดร้าย คนไร้ตำแหน่งคนธรรมดาอย่างเรานี่สบายสุดแล้ว เอะถามนู่นนี่ยังไม่บอกเลยว่าผัดกะเพราอร่อยไหม หลอกกินของข้าฟรีๆ ไม่ยอมชม”
“อร่อย รสดีที่สุด ข้าชื่นชอบใบกะ
