เฟยฟางส่ายหน้าไปมา
ศรีไพรยกหมูขึ้นมาไม้หนึ่งส่งให้เฟยฟาง อี้เอ่อร์ขมวดคิ้ว นึกเสียดายหมูปิ้งไม้นั้น
“ลองชิมดู”
เฟยฟางรับมากล้าๆ กลัวกัดหมูปิ้งในมือเคี้ยวแล้วกลืน แล้วกัดอีกครั้งแล้วก็กลืน
“รู้ไหมว่าข้าหมักด้วยเครื่องเทศชนิดไหน”
เฟยฟางส่ายหน้า
ศรีไพรหยิบหมูปิ้งมาอีกไม้ส่งให้อี้เอ่อร์
“อี้เอ่อร์เจ้าลองชิมแล้ววิเคราะห์ดูว่าข้าหมักด้วยเครื่องเทศชนิดไหน”
อี้เอ่อร์ยิ้มกว้างแอบกลืนน้ำลายมาตั้งนาน
“ข้าไม่เกรงใจแล้วนะ แต่ว่าแต่เรากินก่อนที่จะนำไปถวายฝ่าบาทไม่ผิดหรือ”ศรีไพรยิ้ม
“คนปรุงก็ต้องรอบคอบ ลองชิมดูว่ารสชาติเป็นอย่างไรไม่ผิด จะได้รู้ว่าถูกปากและตรงกับที่เจ้าต้องการนำเสนอให้กับคนกินหรือไม่”
อี้เอ่อร์รีบกัดหมูปิ้งในมือ นางในหลายคนที่มามุงดูต่างกลืนน้ำลาย อี้เอ่อร์เคี้ยวไปด้วยและคอยคิดถึงกลิ่นและรสของเครื่องเทศไปด้วย
“ข้าได้กลิ่น หูเจียว (พริกไทย) ต้าซ่วน (กระเทียม) เซียงซ่าย (ผักชี)
