“เดี๋ยวพี่อิรวดีจัดการเองค่ะ”
อิรวดีเอ่ยตอบพร้อมกับกดรับสายเมื่อได้ยินสัญญาณโทรศัพท์เรียกเข้าอีกครั้ง ทันทีที่นิ้วเล็กกดปุ่มสีเขียวรับโทรศัพท์เธอก็รีบเอ่ยพูดรัวเร็วชนิดที่ฟังแทบไม่ทัน
“สวัสดีค่ะ นี่โทรศัพท์ของน้องแอนนี่นะคะ พอดีน้องแอนนี่ไม่ค่อยสบายอยากพักผ่อนสักพัก ถ้าคุณจะติดต่องานเอาสักเดือนหน้าค่อยโทรมาใหม่นะคะ สวัสดีค่ะ”
“เฮ้!...เดี๋ยวสิอย่าเพิ่งวาง”
พิมพ์อัปสรรีบตะโกนห้ามดังลั่นเมื่อรู้ว่าคนที่รับโทรศัพท์พูดเสร็จแล้วทำท่าจะกดวางทันที เธอหันไปยิ้มให้ชายหนุ่มที่รอฟังด้วยความตื่นเต้นพร้อมกับเอ่ยแซวปลายทางเบาๆ โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะได้ยินด้วยรู้เปล่า
“ไม่รู้ว่าเวลาที่พูด พี่อิรวดีได้หายใจด้วยหรือเปล่า เล่นพูดรัวเป็นชุดๆ จนฟังไม่ทัน”
อิรวดีถึงกับหูผึ่งตาขวางเมื่อได้ยินเสียงนินทาเล็ดลอดลอยมาตามสาย ริมฝีปากบางอ้าปากกว้างกำลังจะตะโกนตอบโต้ แต่ฝ่ายที่โทรมาได้เอ่ยถามออกมาเสียก่อน
“ค
