“ไปนั่งที่ร่มไม้เถอะแองจี้ เดี๋ยวผมจะเล่าถึงเรื่องราวความรักบางช่วงบางตอนที่น่าจดจำและแสนประทับใจของนางสีดากับพระรามให้ฟัง”
พ่อเลี้ยงแย้มยิ้มพรายจับมือบางมากุมไว้พร้อมกับเอ่ยชวนเสียงนุ่ม ต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านไพศาลให้ความร่มเย็นแก่ผู้คนถูกใช้เป็นเวทีสำหรับการเล่าเรื่องราววรรณคดีอันเลื่องชื่อของไทย
พ่อเลี้ยงทรุดตัวลงนั่งจากนั้นก็ตบเบาๆ ตรงพรมหนานุ่มชั้นดีที่ทำจากยอดหญ้าสีเขียวขจีที่อยู่ข้างๆ กายเขา
“นั่งตรงนี้สิแองจี้”
พิมพ์อัปสรทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ร่างสูงใหญ่กำยำโดยพยายามรักษาระดับความห่างให้มากที่สุด แต่พ่อเลี้ยงได้ยอมให้เป็นเช่นนั้นไม่...ทันทีที่สะโพกกลมมนแตะกับพื้นหญ้าแขนแข็งแกร่งก็โอบกอดไปรอบเอวบางแล้วดึงให้นั่งแนบชิดกันจนแทบจะเกยบนหน้าตักกว้างของเขา
“นั่งเสียห่างเลยน่ะแองจี้”
พ่อเลี้ยงกระซิบแซวยิ้มๆ ข้างใบหูเล็กพร้อมกับแอบสูดกลิ่นหอมละมุนเข้าปอดลึกๆ อย่างชื่นใจ
“เล่าสักทีสิคะ
