ตื้อรักมาเฟียร้าย

หนูแค่ตัวเล็ก

“ฟู่หมิง เจอไหม” เสียงทุ้มที่ดังออกมาจากรถคันหรูเอ่ยถามลูกน้องคนสนิท

“ทางสะดวกครับนาย” ฟู่หมิงตอบกลับเมื่อเขามองไปรอบๆ แล้วไม่เจอคนที่เจ้านายหมายถึง

ทุกครั้งที่กลับมาที่คฤหาสน์หลังใหญ่เจ้านายของเขาจะต้องให้เขาลงมาดูลู่ทางก่อนเสมอ เพราะเรียวไม่อยากเจอเด็กสาวที่ชื่อยูมินัก โดยให้เหตุผลว่าเธอน่ารำคาญ เขาเกลียดเด็ก!

ฟู่หมิงไม่เข้าใจทั้งที่เด็กสาวทั้งรักทั้งชอบเจ้านายเข้าขนาดนี้เจ้านายเขาทำไมถึงไม่ชอบ ซึ่งดูแล้วเด็กสาวออกจะน่ารักสดใสสมวัย ถ้าเรียวจะคิดว่าเธอเป็น น้องสักคนก็คงจะดีไม่น้อย ไม่ต้องมาคอยหลบอย่างทุกวันนี้ ซึ่งเขาก็ไม่เห็นเจ้านายตัวเองจะหลบเด็กน้อยพ้นสักที

เรียวก้าวขาลงจากรถคันหรูก่อนจะกวาดสายตาคมกริบไปรอบๆ แล้วเดินสบายๆ เข้าประตูไป แต่แล้วเขาก็ต้องสะดุดเท้าแทบหัวคะมำเมื่อได้ยินเสียงเรียกดังขึ้นทางด้านหลัง

“พี่เรียวขา”

“บ้าฉิบ!!” เขาไม่หันไปตามเสียงเรียกนั้น เพราะรู้อยู่แล้วว่าใครเป็นเจ้าของเสียงเรียกนี้ เขารีบก้าวเท้าเร็วๆ เข้าไปข้างในไม่แม้แต่จะหันกลับมามองสักนิด

“พี่เรียวขา” ยูมิขมวดคิ้วยุ่งมองคนที่เดินเข้าบ้านอย่างรีบร้อนอย่างสงสัย

‘พี่เรียวจะรีบหนีใครไปไหนกันนะ’

เด็กสาวคิดพลางเดินแกมวิ่งตามเข้าไปในบ้าน โดยที่ชายชุดดำที่เฝ้าอยู่ตรงประตูไม่มีใครขัดขวางเลยสักคน ฟู่หมิงส่ายหัวปลงๆ เมื่อเห็นเด็กสาวในชุดนักเรียนมอปลายวิ่งตามเจ้านายเขาเข้าไปในคฤหาสน์เพราะมันเป็นภาพที่ชินตาพวกลูกน้องอย่างพวกเขาไปแล้ว ก่อนจะเดินตามเข้าไปช้าๆ

“กลับมาแล้วเหรอลูกชาย” หลิ่งหลินที่นั่งอยู่ตรงโซฟาเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นลูกชายเพียงคนเดียวเดินเข้ามา

“ครับ ผมขอตัวขึ้นข้างบนก่อนนะ” เรียวพูดขึ้นโดยไม่หยุดเดินด้วยซ้ำ จนผู้เป็นแม่ได้แต่มองตามหลังลูกชายไปอย่างสงสัย

“คุณป้าขา” เสียงใสที่ดังขึ้นก่อนที่เด็กสาวหน้าตาน่ารักจะโผล่พ้นเข้าประตูมาทำให้นายหญิงแห่งตระกูลเฟยหลงคลายความสงสัย

“สวัสดีค่ะคุณป้า พี่เรียวหายไปไหนแล้วค่ะ” ยูมิกล่าวสวัสดีหญิงสูงวัยตรงหน้าพร้อมกับกวาดสายตามองหาคนที่ตัวเองพึ่งจะเดินตามเข้ามา

“สวัสดีจ้ะหนูยูมิ พี่เรียวเขาขึ้นไปข้างบนสักพักคงจะลงมาแล้วละ”

“พี่เรียวไม่เห็นจะรอทักทายยูมิก่อนเลยค่ะคุณป้าขา ยูมิอุตส่าห์รีบมาหา” เด็กสาวเบ้ปาก ทำหน้างอนๆ ก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้างๆ เธอพร้อมกับยกมือเธอขึ้นไปนวดเล่นเบาๆ

“สงสัยพี่เขาคงรีบ” หลิ่งหลินพูดปลอบเด็กสาวเพราะยูมิชอบเรียวมาก ตามเกาะติดตั้งแต่เด็กจนโตแต่ลูกชายของเธอกลับเอาแต่หลบหน้าคอยหนีเด็กสาวอย่างรำคาญ เธอรักและเอ็นดูเด็กสาวมาก ไม่ว่าอยากจะทำอะไรเธอสนับสนุนหมด ไม่ขัดใจ เสมือนเธอเป็นลูกสาวอีกคนของบ้าน

“นั่นสิคะ ว่าแต่คุณป้ากินข้าวหรือยังค่ะ” ยูมิเงยหน้าขึ้นถามเสียงใส

“ยังจ้ะ กำลังคิดอยู่ว่าจะให้เด็กสาวแถวนี้นั่งกินเป็นเพื่อน ไม่รู้เขาจะอยากกินข้าวกับคนแก่มากกว่าพี่ชายของเขาหรือเปล่า” หลิ่งหลินพูดน้ำเสียงเหมือนน้อยใจ แต่ปากกลับยิ้มกว้าง ยูมิยิ้มกว้างก่อนจะซบหน้าลงกับแขนของคุณป้าของเธออย่างออดอ้อน

“อยากกินสิคะ หนูอยากกินข้าวกับคุณป้าทุกวันเลย อร่อยจะตาย” หลิ่งหลินลูบผมสีน้ำตาลเข้มอย่างเอ็นดู เด็กสาวขี้อ้อนแบบนี้ไงเธอถึงหลงรักขนาดนี้ ถ้าเด็กสาวคนนี้เป็นลูกสาวของเธอจริงๆ จะมีความสุขมากแค่ไหนนะ

“งั้นลุกขึ้นจ้ะ ไปกินข้าวกัน”

“แล้วพี่เรียวจะลงมากินข้าวกับยูมิไหมคะ” เธอเงยหน้าถามเสียงใสสายตามีความหวัง

“กินอยู่แล้วจ้ะ เดี๋ยวป้าให้คนไปตาม รับรองหนูได้กินข้าวกับพี่เขาแน่นอน”

“เย้! วันนี้ยูมิจะกินให้พุงกางไปเลยค่ะ คิกคิก” ยูมิดีใจที่วันนี้เธอจะได้กินข้าวกับพี่เรียวของเธอ เพราะทุกครั้งที่คุณป้ารับปากแบบนี้พี่เรียวไม่มีทางขัดได้แน่นอน

“งั้นเราสองคนไปรอในห้องอาหารดีกว่าลูก ใครก็ได้ไปตามเรียวให้ลงมากินข้าวด้วย” ประโยคแรกพูดกับเด็กสาวแต่ประโยคหลังหันไปสั่งคนของตัวเอง

ห้องอาหาร

“กินเยอะๆ นะคะคุณป้า จะได้แข็งแรง” ยูมิลุกขึ้นตักอาหารใส่จานให้คนสูงวัยกว่าอย่างเอาอกเอาใจ จนหลิ่งหลินยิ้มปลาบปลื้มกับความช่างเอาใจของเด็กสาว

“ตักให้แต่ป้าแบบนี้ ป้าคงอ้วนตายก่อน” แซวเด็กสาวที่ยิ้มจนตาหยี

“ไม่หรอกค่ะ ดูยูมิสิคะกินเท่าไหร่ก็ไม่เห็นอ้วนตายเลยค่ะ พ่อกับแม่ชอบให้ยูมิกินเยอะๆ บอกว่ายูมิตัวเล็ก”

เสียงเจื้อยจ้าวที่ดังออกมาทำให้เท้ายาวชะงัก ก่อนคิ้วเข้มจะขมวดเข้าหากัน แล้วหันไปมองหน้าลูกน้องคนสนิท ฟู่หมิงได้แต่ส่ายหัวช้าๆ เรียวถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปในห้องหารก็เห็นยัยเด็กแก่แดดนั่งส่งยิ้มแป้นมาให้เขา

“พี่เรียวมาแล้ว มานั่งตรงนี้สิคะ” เด็กสาวลุกขึ้นพลางเดินเข้าไปดึงแขนคนตัวโตอย่างดีใจ

“ปล่อย” เสียงเข้มสั่งก่อนจะสะบัดแขนออกแล้วเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับเธอ

“พี่เรียวของยูมิไม่น่ารักเลย” เธอบ่นอุบอิบทำปากยื่นก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่เดิมมองหน้าเรียวยิ้มๆ จนเรียวหน้าตึง

“กินข้าวกันเถอะจ้ะ” หลิ่งหลินพูดยิ้มๆ เพราะลูกชายของเธอเป็นแบบนี้ประจำ แต่เด็กสาวกลับอดทนได้มากกว่าตามเอาอกเอาใจลูกชายเธอไม่หยุด ไม่ว่าจะถูกลูกชายของเธอดุด่ายังไงก็ยังไม่สน ช่างเป็นเด็กสาวที่มีความพยายามสูงเสียจริง

“ค่ะคุณป้า พี่เรียวขากินอันนี้สิคะอร่อยนะยูมิชอบ” เด็กสาวพูดพร้อมกับตักกับข้าวที่ตัวเองชอบเพื่อใส่จานคนตรงหน้า

แต่อนิจจามันน่าอนาถยิ่งนักเมื่อเธอดันเกิดมาตัวเล็กแขนมันก็เลยสั้นตามไปด้วย ทำให้ยื่นส่งไปไม่ถึงจานของคนตรงข้าม พยายามยืดแล้วก็ยังไม่ถึง จนเธอต้องลุกขึ้นยืนยืดแขนไปจนสุดแล้วยิ้มกว้างออกมาเมื่อสามารถวางอาหารลงบนจานของเรียวได้

“ถ้าแขนมันสั้นนักก็ไม่ต้องตักมาให้ เลอะเทอะ! ลำบากคนอื่นเขาต้องเก็บกวาดอีก” เรียวพูดเสียงเรียบแต่ใครจะรู้ว่าภายใต้หน้านิ่งๆ ต้องกลั้นหัวเราะขนาดไหน

ยัยติ้งต๊องเอ๊ย

*!*

“ยูมิไม่ได้แขนสั้นสักหน่อย แค่ตัวเล็กไปนิดเดียวเอง” เธอยู่ปากเมื่อเรียวพูดว่าเธอแขนสั้น ก่อนจะก้มมองตัวเองอีกครั้ง ว่าตกลงเธอแขนสั้นอย่างที่เขาว่าหรือแค่ตัวเล็กจริงๆ โดยไม่เห็นสายตาที่มาเฟียหนุ่มมองเธอว่ามันระยิบระยับเพราะกลั้นหัวเราะแค่ไหน

“ลำพังแค่ยืนหัวแทบจะโผล่ไม่พ้นโต๊ะอยู่แล้วยังจะเถียง ไม่ต้องตักมาเลยนะ” เรียวมองหน้าเด็กสาวเขม็งเมื่อเห็นเธอทำท่าจะตักอาหารมาใส่จานให้เขาอีก ยูมิชะงักก่อนจะตักอาหารไปใส่จานหลิ่งหลินแทน พลางพูดเสียงเจื้อยแจ้วออกมา

“ยูมิจะตักให้คุณป้าต่างหากละ พี่เรียวนี่นะอยากให้ยูมิตักให้ก็ไม่บอก คิกคิก” ยูมิหันมามองหน้าเรียวแล้วหัวเราะเบาๆ

“ยัยเด็กบ้า!!”

หลิ่งหลินมองทั้งคู่ที่มองหน้ากันไปมาคนหนึ่งหน้าตึงอีกคนกลับยิ้มจนแก้มจะแตกอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ถ้าหายไปสักคนชีวิตของเธอคงจะเหงาหน้าดู