ตื้อรักมาเฟียร้าย

ความเป็นมา

​

ตึก ตึก ตึก

“คุณพ่อขาาาา คุณแม่ขาาาา ยูมิกลับมาแล้วค่ะ”

เสียงวิ่งดังขึ้นมาก่อนที่เด็กสาวในชุดนักเรียนจะโผล่เข้ามา พร้อมกับเรียกพวกเขาทั้งสองเสียงใสจนต่างคนต่างยิ้มออกมาพลางมองหน้ากันแล้วส่ายหน้าเบาๆ

“ทำไมชอบวิ่งนักฮึเจ้าลูกคนนี้นี่” เยาวภาดุลูกสาวไม่จริงจังนัก เพราะเธอชินแล้วละกับการวิ่งเข้าบ้านของลูกสาวตัวน้อย

“เพราะคิดถึงพ่อกับแม่ยังไงละคะ อยากกอด มามะ มาให้ยูมิกอดซะดีๆ” เด็กสาวพูดพลางเข้าไปกอดเอวของผู้เป็นแม่เอาไว้ พร้อมกับหอมแก้มท่านหนักๆ ทั้งสองข้าง

“หอมแต่คนทางนั้นเดี๋ยวคนทางนี้น้อยใจนะตัวแสบ” ชุนหยางพูดพร้อมกับจับขาแว่นให้ลดลงจากดวงตามองลูกสาวที่นั่งกอดเอวผู้เป็นแม่ยิ้มๆ จนลูกสาวตัวน้อยของเขายิ้มแป้นรีบลุกขึ้นมานั่งข้างๆ เขาแล้วหอมแก้มเขาแรงๆ ไม่แพ้ภรรยา

“ชื่นใจเหมือนกันค่ะกับคนทางนี้ คิกคิก” เด็กสาวหัวเราะคิกคักกอดเอวผู้เป็นพ่อเอาไว้แล้วซบหน้าลงตรงไหล่ท่านอ้อนๆ

“แหม่...ทำเป็นอ้อน” เยาวภาพูดพลางส่ายหัวช้าๆ กับความขี้อ้อนของลูกสาว ที่ดูจะเป็นเด็กขี้อ้อนมาแต่ไหนแต่ไร จนเธอกับสามีใจอ่อนทุกครั้งไป

“ก็กว่าจะได้กลับมานี่ค่ะ” เด็กสาวทำปากยื่น เพราะเธอยังเรียนหนังสืออยู่ ต้องนั่งรถรับส่งไปโรงเรียนทุกวัน พ่อกับแม่ต้องเตรียมของเพื่อทำอาหารขายในทุกๆ เช้า เธอไม่อยากให้พวกท่านเหนื่อยเลยขอนั่งรถไปเรียนเอง อย่างน้อยก็แบ่งเบาภาระของท่านไปได้อีกมากโขเชียวละ

“จ้า ว่าแต่วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้างลูก”

“ก็ปกติดีค่ะ เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่หนูก็พยายามฟังอาจารย์ตลอดเลยนะคะ” ยูมิส่งยิ้มไปให้ผู้เป็นแม่ เพราะถึงเธอจะเรียนไม่เก่งแต่เธอก็ยังมีความตั้งใจอยู่บ้าง ไม่ใช่ไม่สนใจเลย เธอไม่ใช่เด็กฉลาดแต่ก็ไม่ใช่เด็กโง่ซะทีเดียว

“ดีแล้วลูกขยันเรียนเข้าไว้ จบมาจะได้ไม่ลำบากเวลาพ่อกับแม่ไม่อยู่ด้วย” เยาวภาเดินเข้าไปนั่งข้างลูกสาวยกมือขึ้นลูบผมยาวเบาๆ อย่างเอ็นดู

“ไม่ลำบากหรอกค่ะ เพราะยูมิจะไม่ให้พ่อกับแม่ไปไหนโดยไม่มียูมิเด็ดขาด” สองแขนโอบรอบเอวผู้ให้กำเนิดทั้งสองที่นั่งขนาบข้างอ้อนๆ

“คนเราไม่มีใครอยู่ได้นานค้ำฟ้าตลอดไปหรอกนะยูมิ” ชุนหยางบอกลูกสาว เพราะเธอคือดวงใจของเขาทั้งสอง

ยูมิคือส่วนที่ทำให้พวกเขามีความสุข เด็กน้อยคนนี้เกิดมาพร้อมกับความสุขของครอบครัวอย่างแท้จริง เพราะพวกเขามีกันแค่สามคนพ่อแม่ลูกไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนเลย ครั้นพวกเขาสองคนเป็นอะไรไปลูกสาวของพวกเขาก็เสมือนตัวคนเดียว ซึ่งเขาไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้ไม่มีใครรับรู้วันข้างหน้าได้เลย

“ไม่เอา ยูมิจะให้พ่อกับแม่อยู่กับยูมิ รอดูยูมิแต่งงานกับพี่เรียวด้วยนะ นะคะ” เธอมองหน้าพ่อกับแม่ เพราะแค่คิดว่าจะไม่มีพวกท่านเธอก็อยากจะร้องไห้แล้ว

“คุณเรียวเขาไม่แต่งกับเด็กกะโปโลอย่างยูมิหรอกนะมั้งลูก” เยาวภาพูดยิ้มๆ แต่คนฟังกลับทำหน้างอปากยื่นเมื่อได้ยิน

“แต่งสิคะ หนูรักพี่เรียวจะต้องเอาพี่เรียวมาเป็นสามีของหนูให้ได้ค่ะ” น้ำเสียงและท่าทางเอาจริงเอาจังของเด็กน้อยทำผู้ใหญ่ทั้งสองส่ายหัวเบาๆ

ไม่รู้ทำไมยูมิถึงชอบเรียวนัก เพราะดูแล้วไม่มีอะไรที่จะทำให้มาเฟียหนุ่มคนนั้นสนใจลูกสาวตัวน้อยของพวกเขาได้เลย เรียวเป็นมาเฟียที่แทบทุกคนต่างก็เกรงกลัวรวมถึงชุนหยางและเยาวภาด้วย ชื่อเสียงของเรียวนั้นโด่งดังในทุกๆ เรื่อง ไม่ว่าจะเป็นความโหดเหี้ยม หน้าตาที่หล่อเหลา ความเจ้าชู้ที่ติดเป็นอันดับหนึ่งของหนังสือต่างๆ อีกอย่าง ขึ้นชื่อว่ามาเฟีย คงไม่มาเหลียวแลลูกสาวตัวน้อยของพวกเขาแน่นอน ถึงแม้ว่ายูมิจะเป็นคนที่หลิ่งหลินมารดาของเรียวเอ็นดูอยู่มากก็ตาม

“งั้นยูมิต้องเรียนให้จบก่อนนะลูก ค่อยไปจีบคุณเรียวเขาต่อ” ชุนหยางมองหน้าลูกสาวอย่างเอ็นดู เพราะรู้ว่ายูมิติดเรียวมากเขาเลยไม่อยากขัดใจอะไรแกนัก

เรียวอายุ 30 ปี แก่กว่ายูมิตั้ง 12 ปี ดูแล้วลูกสาวของพวกเขาน่าจะหลงมาเฟียหนุ่มตามประสาเด็กสาวทั่วๆ ไปที่เห็นคนหล่อก็จะกรี๊ดกร๊าดเป็นเรื่องปกติ

“อีกเทอมเดียวหนูก็จะจบแล้วนะคะ จีบไว้ตอนนี้แหละค่ะพ่อ จบมาจะได้แต่งงานเลย ฮ่าๆ ๆ ๆ” ยูมิหัวเราะอารมณ์ดีกับคำพูดของตัวเอง

“ถามพี่เขาหรือยังว่าจะแต่งกับหนูหรือเปล่า ไม่ใช่ว่าเขามีเมียอยู่แล้วหรอกหรือ” ชุน หยางพูดยิ้มๆ

“ตายแล้ว!! หนูไปหาพี่เรียวก่อนนะคะเดี๋ยวไม่ทัน พี่เรียวยิ่งสาวเยอะอยู่ด้วยหนูต้องไปจีบทุกวันค่ะ ไปก่อนนะคะพ่อกับแม่ทานข้าวก่อนเลยน้า” ยูมิผุดลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปจากบ้านหน้าตาตื่น เมื่อคิดได้ว่าเวลานี้พี่เรียวของเธอต้องกลับมาถึงบ้านแล้วแน่ๆ เพราะเธอมักจะไปดักรอเรียวทุกเย็น แล้วก็จะได้กินข้าวพร้อมพี่เรียวของเธอทุกเย็นอีกด้วย

“เจ้าลูกคนนี้นี่ กลัวจริงๆ ว่าคุณเรียวจะโมโหเข้าสักวัน” ชุนหยางพูดเบาๆ

“นั่นสิคะคุณ ดีนะที่คุณหลิ่งหลินรักและเอ็นดูยูมิมาก ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้เข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่นั้นแน่ๆ”

เยาวภามองไปฝั่งที่เป็นคฤหาสน์หลังใหญ่นั่น ไม่รู้เป็นเพราะโชคซะตาเล่นตลกหรือไร พวกเธอสองผัวเมียถึงได้มีบ้านอยู่ติดกับคฤหาสน์ของมาเฟียใหญ่ของจีนแผ่นดินใหญ่อย่างนี้ ละแวกนี้แทบไม่มีบ้านคนเพราะไม่มีใครกล้าอยู่ใกล้มาเฟีย แต่พวกเขาไม่มีทางเลือกมากนักในตอนนั้น พวกเขาตกลงปลงใจอยู่ด้วยกันช่วยกันหาเงินสร้างครอบครัวแต่มันก็ลำบากเหลือเกิน อดมื้อกินมื้อแทบไม่เว้นในแต่ละวัน

จนกระทั่งวันหนึ่งเธอกับสามีเจอคุณหลิ่งหลินกำลังถูกลอบยิงแต่สามีของเธอเห็นเข้าเลยก่อนเลยบังกระสุนให้จนบาดเจ็บสาหัส คุณหลิ่งหลินเลยตอบแทนพวกเธอด้วยการสร้างบ้านให้อยู่ข้างๆ คฤหาสน์หลังใหญ่แถมยังยกที่ดินทั้งผืนที่ปลูกสร้างบ้านหลังนี้ให้เป็นชื่อสามีของเธอโดยชอบธรรมอีกด้วย

ตอนนั้นเธอกับสามีไม่ยอมรับเพราะมันมากมายเกินไป แต่คุณหลิ่งหลินก็ไม่ยอมทั้งขู่ทั้งขอร้องพวกเธอจนต้องยอมรับในที่สุด แต่ไม่วายคุณหลิ่งหลินยังให้เงินพวกเธออีกสิบล้านเพื่อให้พวกเธอได้เปิดร้านอาหารที่ใฝ่ฝันมาตั้งแต่แรก รวมๆ แล้วคุณหลิ่งหลินแม่ของมาเฟียหนุ่มตอบแทนการที่พวกเขาช่วยชีวิตในครั้งนั้นมากมายนัก เพราะมันคือการให้ชีวิตใหม่อย่างแท้จริง