สามหนุ่ม
2069 คำ
ประเทศไทย
ที่โรงแรมกึ่งสถานบันเทิงของผู้มันอันจะกิน สองมาเฟียหนุ่มนั่งคุยกันไปเรื่อยๆ ระหว่างที่รอเพื่อนอีกคนหนึ่งที่ยังเดินทางมาไม่ถึงห้องส่วนตัวของพวกเขา
“ทำไมไอ้คามินมันไม่มาสักทีว่ะ” มาร์ริคพูดพลางมองไปที่ประตู
“สงสัยแวะเก็บเกี่ยวดอกไม้ระหว่างทางมั้ง” เรียวเอ่ยเสียงราบเรียบ
สถานที่แห่งนี้เป็นแหล่งชุมนุมของหนุ่มสาวสังคมไฮโซที่มักจะแวะเวียนมาเก็บเกี่ยวความสุขกันประจำ และมันยังเป็นสถานที่ที่พวกเขานัดแนะพบปะสังสรรค์กันอยู่เสมอ เพราะสถานที่ที่พวกเขาสร้างร่วมกันนั่นเอง ซึ่งการสร้างสถานที่นี้ขึ้นมาเป็นเพราะอยากมีที่เอาไว้พบปะกันอย่างเป็นส่วนตัว ไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นแหล่งรวมตัวของหนุ่มสาวจนติดอันดับต้นๆ ของประเทศไปซะได้
“เห็นเงียบๆ มันก็ไม่เคยจะว่างเว้นนะไอ้นี่” มาร์ริคพูดพลางส่ายหัวช้าๆ ก่อนจะมองหน้าเพื่อนที่จิบไวน์ท่าทางสบายๆ ตรงหน้า
“แล้วแกละ ทำไมถึงมาไทยถี่ขนาดนี้”
“เบื่อ” เรียวตอบสั้นๆ จนเพื่อนสงสัย ก่อนที่มาร์ริคจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วพูดจี้จุดเพื่อนกลับไป
“อย่าบอกนะว่าหนีเด็กสาวที่ชื่อยูมิ” เรียวเงียบก่อนจะ ถอนหายใจออกมาแรงๆ โดยที่เขาไม่ต้องเดาว่ามันใช่หรือไม่ใช่ เพราะดูจากอาการของเพื่อนรักคงเป็นคำตอบชั้นดี
ปึก!!
ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้พูดต่อประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามาแรงๆ พร้อมกับร่างเล็กในชุดกี่เพ้าสีแดงที่ยืนเอาหน้าซบประตูอยู่
“เฮ้อ...”
"เธอเป็นใคร!! " มาร์ริคถามเสียงเข้มเพราะดูท่าคนที่ยืนอยู่จะไม่หันกลับมาดูภายในห้องเลยว่ามีพวกเขารวมสิบชีวิตนั่งมองเธออยู่ จนร่างเล็กในชุดกี่เพ้าสีแดงสดนั่นสะดุ้งเฮือก
"หันมา" สั่งเสียงเหี้ยมเมื่อร่างเล็กจ้อยนั่นเอาแต่ยืนสั่นหันหลังให้พวกเขา
"หันแล้วๆ " ตอบเสียงสั่นๆ แล้วค่อยๆ หันหน้ามา เงยหน้าขึ้นมองมาสบตากับเขาพอดี
ให้ตายสิ!! ใครเอาเด็กมาวิ่งซนแถวนี้วะ!!
มาร์ริคส่งสัญญาณให้ลูกน้องเก็บปืนก่อน เรียวนั่งมองเพื่อนกับเด็กสาวไม่วางตาเพียงแต่เขาไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปเท่านั้น รอดูเงียบๆ จะดีกว่า คิดพลางยกไวน์ขึ้นดื่มรวดเดียว
"ชื่ออะไร"
"สะ...สะ...สวัสดีค่ะคุณลุง"
เด็กนั่นไม่ตอบคำถามมาร์ริคแต่กลับยกมือไหว้แบบย่อเข่าลงเหมือนไหว้คุณครูที่โรงเรียนแล้วเรียกเพื่อนเขาว่า "คุณลุง!!! " แทน จนมุมมากเขากระตุกแปลกๆ สุดท้ายก็ปล่อยเสียงขลุกขลักออกมา
"อุ๊บ อ่ะแฮ่ม!" เรียวมองเพื่อนที่ตวัดสายตามองมาที่เขา จนพวกลูกน้องต่างหันหน้าหนีมีเพียงแต่เขาที่ส่งยิ้มไปให้มัน สายตาสั่นระริกเพราะกลั้นขำ
"นี่เธอเรียกฉันว่าลุงเลยเรอะยัยเด็กบ้า" หันไปตะคอกใส่เด็กสาวจนผวาถอยหลังไปชิดประตู
"เอาน่าไอ้มาร์ริคแกจะเสียงดังทำไมดูสิเด็กกลัวจนสั่นไปหมดแล้ว หึหึ" พูดพร้อมกันกลั้นหัวเราะ พลางหันมองหน้าเด็กตาแป๋วนั่น
"ว่าแต่เธอชื่ออะไรเด็กน้อย" จ้องมองไปที่เด็กนั่นนิ่งๆ สำรวจไปในตัวด้วย
"น่ะ...หนูชื่อผักหวานค่ะคุณลุง" ตอบพร้อมกับมองพวกเขาอย่างหวาดกลัว
"555 ไงล่ะมึง จุกยันชาติหน้า! " มาร์ริคหัวเราะเสียงดังลั่นกับหน้าอึ้งๆ ของเพื่อนรักที่โดนยัยเด็กนั่นเรียกลุงจนน็อกค้างกลางอากาศไปแล้ว
มันก็ไม่แปลกถ้ายัยนั่นจะเรียกพวกเขาว่าลุง ก็ดูแต่ละคนในห้องสิ ไว้หนวดไว้เครากันซะเต็มที่ดูเหมือนลุงอย่างที่เด็กนั่นเรียกจริงๆ
"ใครใช้ให้เธอเข้ามาในห้องนี้" มาร์ริคยังคงถามต่อไป
"ผะ...ผักหวาน..ขะ..เข้ามาเอง...ค่ะ" น้ำตาคลอแล้วตอบเสียงตะกุกตะกักจนน่าสงสาร
"เดินมาหาฉัน"
"หืม!! " ทุกคนในห้องออกเสียงพร้อมกันแต่ไม่มีใครท้วงติงอะไร
เด็กสาวมองหน้าเพื่อนของเขาแล้วส่ายหน้าเหมือนไม่เข้าใจในคำสั่ง แถมยังเบียดกับประตูแน่นกว่าเดิม
"มาหาฉันเด็กน้อยถ้าไม่อยากตายก่อนโตเป็นสาว"
พรึบ!!
อีกรอบที่มาร์ริคทำให้ทุกคนในห้องหันไปมองมันอย่างพร้อมเพรียงในคำสั่งที่สั่งออกไป เรียวมองเพื่อนแล้วยกยิ้มมุมปากอย่างเข้าใจในเกมของเพื่อนรักว่าจะทำอะไรต่อ แน่นอนเพื่อนกันจะนิสัยเหมือนกันคงไม่แปลกอะไร
"ผะ...ผักหวานโตแล้ว อะ...อายุ 18 แล้วค่ะ ตายได้แล้ว...ตะ...แต่ผักหวานยังไม่อยากตาย อึก..." ส่ายหน้าน้ำตาร่วงไหลอาบแก้ม
"เธอจะไม่ตายเด็กน้อยถ้าเธอมาหาฉันตอนนี้" เรียวนั่งดูเพื่อนที่หลอกล่อเด็กสาวด้วยคำพูดนั่นแล้วยกยิ้มเมื่อเห็นว่าเด็กสาวค่อยๆ ขยับเข้าไปหาเพื่อนเขาช้าๆ
"กรี๊ด...ด อึก ฮืออออ" เด็กน้อยกรีดร้องออกมาเสียงดังพร้อมปล่อยโฮอย่างตกใจ เมื่อมาร์ริคตวัดรั้งเอวเล็กยกขึ้นจนเธอลอยขึ้นไปนั่งบนตัก "เงียบ" สั่งเสียงเรียบแล้วก้มมองคนที่เอาแต่ร้องไห้
เด็กน้อยบนตักพยายามกลั้นสะอื้นก้มหน้างุดตัวสั่น "จะ...จะฆ่าหนูไหมคะ...ฮึก...หนูกลัว" เด็กน้อยพูดเสียงสะอื้นแล้วจ้องมองมาร์ริคอย่างกลัวๆ แต่เพื่อนเขากลับยกแขนขึ้นกอดเอวบางไว้หลวมๆ
ร้ายนักนะ ไอ้มาร์ริค
"ไม่ฆ่าถ้าเธอไม่ใช่สายลับ"
"....."
"ว่าไงมีใครส่งเธอมารึเปล่า" เด็กน้อยเบะปากเหมือนจะร้องไห้อีกรอบ
"มะ...ไม่มีค่ะ...น่ะ...หนูมากับที่รัก ..."
"อะไรนะ!!! "
"มึงจะตกใจอะไรวะไอ้มาร์ริคเด็กก็บอกดีๆ โถ่ๆ หนูอย่าร้องเลย" เรียวบอกเพื่อนยิ้มๆ แล้วประโยคหลังหันไปปลอบคนตัวเล็กที่ร้องไห้สะอื้นอยู่
"อย่าเสือกสิครับ" มาร์ริคหันไปพูดกับเพื่อนก่อนจะก้มลงถามเด็กสาวในอ้อมแขนต่อ
"แล้วที่รักของเธอไปไหน ทำไมทิ้งเธอไว้คนเดียว หืม"
"ที่รักอยู่อีก หะ...ห้อง" บอกพลางเช็ดน้ำตาปอยๆ
ยังไม่ทันที่มาร์ริคจะถามอะไรต่อก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงเรียกชื่อคนตัวเล็กบนตักเบาๆ
ก๊อก ก๊อก
"ผักหวานออกมาได้แล้ว ผักหวาน" เสียงเรียกที่เบาแทบกระซิบดังขึ้น พร้อมกับที่คนบนตักหันมองประตูอย่างดีใจ ไม่เพียงแค่คนตัวเล็กเท่านั้นมาร์ริคพยักหน้าให้ลูกน้องปลดล็อกประตูอีกด้วย
"ที่รักเรียกแล้ว...ผักหวานออกไปได้ไหม"
"ปล่อยหนูนะคะคุณลุง อึก... หนูอยากกลับบ้านแล้ว"
"ผักหวานเร็วสิเดี๋ยวไม่ทัน"
คราวนี้มือเล็กๆ เจ้าของชื่อที่รัก ลอดเข้ามากวักเรียกยิกๆ คนบนตักขยับเหมือนจะลงจากตักมาเฟียหนุ่ม ทุกคนในห้องต่างก็มองมือเล็กๆ ที่ลอดเข้ามากวักเรียกคนบนตักมาเฟียหนุ่มยิกๆ นั่นสีหน้าบอกไม่ถูก
"ปะ...ปล่อยหนู..."
"ปล่อยก็ได้แต่..."
"อะ...อะไรคะ"
"จูบฉันก่อน" ก้มมองคนบนตักที่ทำหน้าเหลอหลา
"เอ๊ย!!! " เรียวรวมถึงลูกน้องทุกคนในห้องหันไปมองมาร์ริคอย่างตกใจ นี่มันเจ้าเล่ห์เกินไปแล้วไอ้มาร์ริค
"ไม่จูบก็ไม่ปล่อยว่าไง"
"แต่ที่รักรอหนูอยู่" พูดออกมาเสียงเบาเงยมองมาเฟียหนุ่มสลับกับมองไปที่ประตู
"ถ้าเธอยังช้าที่รักของเธอก็จะรอนานขึ้นไปอีก เร็วสิฉันรออยู่"
"....."
"ไม่งั้นก็นั่งกับฉันตรงนี้แหละ หึหึ"
จุ๊บ!
เด็กน้อยยื่นหน้าขึ้นมาจูบปากเพื่อนเขาเร็วๆ แล้วดิ้นลงจากตักด้วยความไวจนมาร์ริคคว้าไว้ไม่ทันเจ้าตัวก็วิ่งปรู๊ดออกไปจากห้องท่ามกลางสายตานับสิบคู่ที่มองมาร์ริคที่หันมองตามหลังคนตัวเล็กที่วิ่งออกไปด้วยความเสียดาย
"ไม่ต้องตามแจ็ค" มาร์ริคสั่งเสียงเรียบ
"แต่เด็กนั่น" แจ็คหยุดแล้วหันมามองเจ้านายอย่างลังเล
"ปล่อยไป"
"แหม...พ่อพระซะจริงนะมึง เมื่อกี้แทบจะกินเด็กนั่นลงท้องอยู่แล้ว" เรียวพูดเสียงขบขันแล้วทำหน้ากวนประสาทใส่เพื่อนรัก
"มึงอย่าพูดมาก เอาเวลาไปเคลียร์น้องยูมิของมึงจะดีกว่านะ" มาร์ริคพูดขึ้นก่อนที่เพื่อนจะทำหน้าซังกะตายออกมาทันทีทันใด
"อย่าพูดชื่อนี้ให้กูได้ยินได้ไหมวะ" เรียวยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มอีกครั้งก่อน
"ทำเป็นไม่ชอบระวังจะได้มาเป็นเมียไม่รู้ตัวนะเว้ย"
"หุบปากไปเลยไอ้มาร์ริค" ขู่เพื่อนรักแล้วซดเหล้าเข้าปากรัวๆ
ผู้หญิงแบบไหนกันที่ทำให้มาเฟียอย่างไอ้เรียวถึงกับหนีออกจากบ้านตัวเอง
มาร์ริคคิดอย่างสงสัยใคร่รู้
ตึก ตึก ตึก!! พรึบ! ??
ขณะที่มาร์ริคกับเรียวกำลังคุยกันอยู่ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามาอย่างรุนแรงพร้อมกับร่างสูงของเพื่อนอีกคนที่เดินเข้ามาพร้อมกับสมุนมือขวา คามินเดินเข้ามาหน้าเครียดๆ แล้วนั่งลงตรงเก้าอี้เหมือนไม่สบอารมณ์แล้วยกแก้วไวน์ดื่มหมดแก้วแล้ววางลงเสียงดังจนมาร์ริคกับเรียวสบตากันอย่างแปลกใจ
"เป็นอะไรของมึงวะหน้าเครียดเชียว" มาร์ริคเอ่ยถามคนที่นั่งลงแล้วสาดเหล้าลงคอนั่น
"ไม่มีอะไร" คามินมองเพื่อนก่อนที่จะปฏิเสธเสียงเรียบแต่ในใจเขาแทบลุกเป็นไฟด้วยความโมโหกับการที่โดนมือดีฉกกระเป๋าเขาไปอย่างอาจหาญ
"อย่ามาตอแหลน่าไอ้คามิน" เรียวพูดแล้วมองคามินยิ้มๆ เพราะถ้าถึงขั้นทำให้คามินเดือดได้ขนาดนี้ต้องเป็นเรื่องที่ใหญ่พอสมควร
"นั้นสิใครกันที่ทำให้มาเฟียอย่างคุณคามินหัวฟัดหัวเหวี่ยงได้ขนาดนี้" มาร์ริคพูดเย้าแหย่ คามินถอนหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะเอ่ยออกไปเสียงเหี้ยม
"กูโดนล้วงกระเป๋า"
"เฮ้ย! " มาร์ริคกับเรียวอุทานออกมาพร้อมกันพลางมองหน้าคามินทึ่งๆ
"ระดับเจ้าพ่อมาเฟียอย่างคามินโดนล้วงกระเป๋า!! " เรียวมองหน้าคามินเหมือนไม่เชื่อที่คามินพูดเลยสักนิด
"มึงแน่ใจนะว่ามึงไม่ได้พูดผิด" มาร์ริคถามย้ำอีกครั้งให้แน่ใจ มันเชื่อยากจริงๆ ที่คนอย่างคามินจะโดนล้วงคอถึงขนาดนี้ คนที่กล้านี่คงจะเก่งกาจอย่างหาตัวจับยาก!
"เอ่อ!!! คิดแล้วเจ็บใจ อย่าให้พ่อเจอนะยัยเด็กแสบ!! " เขาพูดเสียงเหี้ยมพร้อมกับสายตาที่บ่งบอกว่าถ้าเจออีกครั้งคนที่ล้วงกระเป๋าคงรอดยากหรืออาจจะไม่รอดเลย
มาร์ริคกำลังจะถามคามินว่าตกลงคนที่ล้วงกระเป๋าเป็นใครกันถึงสามารถเข้ามาล้วงคองูเห่าอย่างคามินได้แบบชิลๆ ขนาดนี้ แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ย
แอ๊ด~
ราฮิมสมุนมือซ้ายของคามินก็เดินเข้ามาแล้วก้มหัวให้พวกเขาพร้อมกับรายงานเจ้านายของตัวเองเสียงไม่เบานัก
"นายครับเจอตัวแล้วครับผู้หญิงที่ล้วงกระเป๋านาย" ราฮิมรายงานเจ้านายเมื่อลูกน้องสามารถจับตัวนางแมวขโมยได้แล้ว และตอนนี้พวกเขาแค่รอให้นายสั่งเท่านั้นจะได้ลงมือทันที
ผู้หญิง!? มาร์ริคกับเรียวสบตากันอย่างทึ่งๆ ที่แท้ก็ผู้หญิงมิน่าคามินมันถึงโมโหขนาดนี้เพราะเสียเหลี่ยมให้ผู้หญิงนี่เอง
"เอาตัวมาให้ฉัน" คามินสั่งเสียงเหี้ยมพร้อมกับยกยิ้มอย่างร้ายกาจ
หลังจากที่คุยกันไปสักพักสามหนุ่มก็แยกย้ายกลับ เรียวมุ่งหน้ากลับโรงแรมที่เขาจองไว้ส่วนตัว ไม่วายสั่งลูกน้องให้ติดต่อผู้หญิงให้เพื่อปลดปล่อยอารมณ์ตามประสาหนุ่มเจ้าสำราญ
-----------------------------------------------
- ผู้เขียน
