ตื้อรักมาเฟียร้าย

เด็กไร้ค่า

ช่วงนี้ปิดเทอมยูมิมีเวลาว่างมากพอที่จะไปป่วนประสาทตามตื๊อมาเฟียหนุ่มที่คฤหาสน์แทบทุกวันจนมาเฟียหนุ่มทนไม่ไหว กลัวตัวเองจะเผลอพลั้งมือฆ่าเด็กสุดป่วนทิ้งซะก่อน

“ฟู่หมิงจองตั๋วเครื่องบินฉันจะไปเมืองไทย” เรียวสั่งมือขวาคนสนิทหลังจากที่เขาเซ็นเอกสารฉบับสุดท้ายเสร็จ

“ไปทำไมครับ” ฟู่หมิงถามออกไปเพราะคิดว่ามาเฟียหนุ่มไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปเมืองไทยอย่างเร่งด่วนขนาดนั้น แต่ก็ได้สายตาเฉียบคมตวัดกลับมาจนเขาต้องก้มหัวให้ก่อนจะอุ้มเอกสารทั้งหมดออกไปจากห้องทำงาน

“เฮ้อ...ฉันจะทำยังไงกับเธอดีนะยัยเด็กบ้า!” เรียวถอนหายใจออกมาหนักๆ เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ราคาแพงท่าทางหมดเรี่ยวแรงเมื่อคิดถึงเด็กที่ชื่อยูมิ

เขาไม่ได้รังเกียจอะไรเด็กสาว เพียงแต่รำคาญเวลาที่เธอเข้ามาป้วนเปี้ยนตามติดเขาจนเกินไป เด็กน้อยที่เมื่อก่อนแม่ของเขาอุ้มเข้ามาในบ้านครั้งแรกทำให้เขารู้สึกขยาดไม่หาย ตอนนั้นยูมิพึ่งจะสองขวบเป็นเด็กน้อยจ้ำม่ำแก้มป่อง ตากลมโตใสแป๋ว ส่วนเขาในวัยสิบสี่ขวบพอเห็นเด็กน้อยหน้าตาน่ารักก็อยากจะจับอยากจะอุ้มตามประสา เพราะเด็กน้อยช่างน่าอุ้มน่ากอดขนาดนั้น

แต่แล้วสิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อเขารับร่างเล็กอวบอ้วนมาอุ้ม ยัยเด็กจ้ำม่ำมองหน้าเขาแล้วยิ้มจนเห็นเหงือกสีชมพูก่อนที่จะปลดปล่อยน้ำใสๆ ออกมาจากร่างจนมันไหลเปอะเปื้อนเสื้อผ้าเขาไปหมด แถมเจ้าตัวยังหัวเราะเอิ๊กอ๊ากดีใจประหนึ่งตีชิงเมืองมาอยู่ใต้อำนาจได้ เขาแทบจะโยนเด็กจ้ำม่ำทิ้งถ้าแม่ไม่รีบมาอุ้มเด็กน้อยออกไปจากเขาที่หน้าแดงก่ำด้วยความโมโห หลังจากนั้นเขาก็ไม่อุ้มเด็กชื่อยูมิอีกเลย อุ้มครั้งแรกก็เล่นฝากรักเขาซะเปียกไปทั้งตัว

ไม่พอแค่นั้นตอนไฮสคูลปีสุดท้ายเขาตั้งใจจะออกไปปาร์ตี้กับเพื่อนเพื่อฉลองให้กับการจบการศึกษา แต่แล้วทุกอย่างก็ดับสลายเมื่อโดนใครบางคนล็อกประตูห้องเขาจากข้างนอกจนเขาไม่สามารถออกจากห้องได้ ตะโกนเรียกใครก็ไม่มีใครตอบได้ยินเพียงแต่เสียงเล็กๆ ตอบกลับมาอย่างอวดดี

‘ยูมิไม่ให้พี่เรียวไป พี่เรียวต้องอยู่กับยูมิเท่านั้น’

‘เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้นะยัยเด็กอ้วน!!’

‘ไม่ พรุ่งนี้ยูมิจะมาเปิดให้นะคะ ฝันดีพี่เรียวของยูมิ’

‘ยัยเด็กบ้า กลับมาเปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ!! โถ่เว้ย!!’

แล้วเสียงฝีเท้าน้อยๆ ก็ห่างออกไป เขาตะโกนโวยวายก็ไม่มีใครมาเปิดประตูห้องให้เขา จนสุดท้ายเขาต้องปีนออกจากระเบียงห้องเพื่อลงไปข้างล่าง แต่เขาดันเหยียบพลาดทำให้ตัวเองตกลงไปเบื้องล่างจนทำให้ขาหักจนเป็นเหตุให้ไม่ได้ไปปาร์ตี้ฉลองเรียนจบกับเพื่อนๆ เพราะต้องไปโรงพยาบาลแทน แน่นอนว่าที่ไม่มีใครมาช่วยเขาในตอนนั้นนอกจากบิดาของเด็กสาวเพราะบังเอิญสงสัยว่าทำไมลูกสาวถึงมีกุญแจติดมือกลับบ้านไป จึงเอากุญแจมาคืนแล้วเจอเขานั่งโอดครวญอยู่ตรงสนามหญ้าจึงพาเขาไปโรงพยาบาล

พอกลับมาก็เจอพวกบอดี้การ์ดและแม่บ้านที่ยืนรอเต็มหน้าคฤหาสน์พอเห็นสภาพเขาทุกคนก็แทบจะร้องไห้เพราะความกลัวที่ทายาทเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลขาหักเนื่องจากตกระเบียง บอดี้การ์ดอธิบายว่า อยู่ๆ ก็พากันนอนหลับอย่างเอาเป็นเอาตายหลังจากกินน้ำหวานไปจนไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรกับเขา เขาเลยสั่งตรวจกล้องวงจรปิด เพียงเท่านั้นก็รู้ถึงสาเหตุที่พวกลูกน้องเขาหลับกันทั้งบ้าน เพราะยัยเด็กยูมิเอายานอนหลับที่ลูกน้องเผลอวางไว้ผสมกับน้ำหวานเดินแจกจ่ายให้กับพี่ๆ ที่เอ็นดูเธอทุกคนอย่างน่ารักน่าเอ็นดู ทั้งที่จริงแล้วเธอมันคือยัยเด็กปีศาจชัดๆ

ไม่นานเขาก็ไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศสไม่ได้เจอยัยเด็กร้ายกาจอีกเลย จนกระทั่งเขาเรียนจบละกลับมาสานต่อธุรกิจของตระกูลก็เริ่มเวียนหัวกับการตามตื๊อ ตามติดของยัยเด็กข้างบ้านมาตลอดจนถึงทุกวันนี้! สงสัยเขากับยัยเด็กนั่นจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรกันมาก่อนเลยไม่ไปไหนสักที!!

“นายครับเรียบร้อยแล้วครับ” ฟู่หมิงเข้ามารายงานเจ้านาย

เรียวหยุดความคิดก่อนลุกขึ้นเดินออกจากห้องทำงานมุ่งหน้าไปที่สนามบินทันที ที่เขาไม่ใช้เครื่องบินส่วนตัวเพราะเขาคิดว่ามันไม่จำเป็นเพราะเขาชอบอะไรที่มันสบายๆ มากกว่า

“สวัสดีค่ะพี่ๆ หนูชื่อยูมิค่ะ มาหาพี่เรียว ไม่ทราบว่าพี่เรียวของยูมิอยู่ห้องไหนเหรอคะ”

เสียงใสที่ดังขึ้นก่อนที่เขาจะทันได้ตั้งตัวจนพาตัวเองออกไปอยู่ในสายตาคนถามจนหลบฉากไม่ทันเมื่อเด็กสาวหันมาเจอเขาเข้าพอดี ยูมิเมื่อมองเห็นเรียวเดินออกมาจากห้องก็ดีใจจนเผลอวิ่งเข้าไปหามาเฟียหนุ่มท่าทางน่ารักจนฟู่หมิงอดยิ้มให้กับความสดใสของเด็กสาวไม่ได้

“พี่เรียวขา กินข้าวกับยูมินะคะ ดูสิยูมิเอาข้าวมาด้วยพี่เรียวจะได้มีแรงทำงานต่อ ไปค่ะไปกินข้าวกัน” สองมือน้อยๆ ชูถุงกล่องอาหารอวดมาเฟียหนุ่มพลางยิ้มกว้าง หน้าเล็กใสที่เปื้อนยิ้มยังคงมีผ้าปิดแผลอยู่บนหน้าผากเช่นเดิมเมื่อสองวันก่อน เพราะวันนั้นหลังจากที่เธอกลับไปนอนที่บ้านก็ดันไข้ขึ้นจนนอนซมอยู่สองวันจนอาการดีขึ้นก็เลยมาหาเรียวที่ทำงาน เพราะเธอไปหาที่บ้านแล้วไม่เจอเขา

“ใครอนุญาตให้เธอขึ้นมา” เรียวเอ่ยถามเสียงเข้มจ้องร่างเล็กที่ใส่เสื้อยืดสีหวานกับกางเกงขาสั้นสมวัย ผมที่เคยถักเปียมาบัดนี้กลับปล่อยยาวเป็นลอนน้อยๆ จนดูน่ารักน่าเอ็นดูขึ้นไปอีก

ยัยนี่โตเร็วกว่าที่เขาคิดจริงๆ

“ยูมิมาเองค่ะ ยูมิหิวแล้วไปกินข้าวด้วยกันนะคะ” พูดเสียงอ้อนก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือหนาแต่แล้วก็ต้องหน้าเสียเมื่อมาเฟียหนุ่มสะบัดมือออกจากมือน้อยๆ ของเธอ

“กลับไป” สั่งเสียงเข้ม

“ยูมิไม่กลับค่ะ ยูมิอยากกินข้าวกับพี่เรียว” เธอเงยหน้ามองเขาตาปริบๆ พลางยิ้มกว้างอยู่เหมือนเดิม จนเขาเริ่มไม่สบอารมณ์เพราะเขาไม่ชอบคนพูดไม่รู้เรื่องที่สุด

“แต่ฉันไม่อยากกินกับเธอ น่ารำคาญ!!” เขาพูดแทบจะเป็นตะคอกจนคนตัวเล็กสะดุ้งผงะถอยหลัง ฟู่หมิงได้แต่ส่ายหัวน้อยๆ ให้เด็กสาวที่มองมาทางเขา ก่อนที่ดวงตากลมโตจะหันกลับไปสบสายตาคมกล้าตรงหน้าอีกครั้ง

“ไม่กินก็ได้ค่ะ งั้นยูมิขออยู่กับพี่เรียวได้ไหมคะ” เธอยิ้มกว้าง เรียวถอนหายใจแรงๆ มองไปทางอื่นแวบหนึ่งก่อนจะหันกลับมามองหน้าเธอสีหน้าแสดงความรำคาญออกมาเต็มที ก่อนจะสาดคำพูดใส่เด็กสาวอย่างไม่ไว้หน้า

“เวลาของฉันมีค่า อย่าทำให้ฉันต้องมาเสียเวลากับเด็กไร้ค่าอย่างเธอ”

“ยูมิไม่ได้ไร้ค่า” เถียงเสียงอ่อย

“ไม่ได้ไร้ค่างั้นเหรอ แล้วที่วิ่งไล่ตามผู้ชายที่เขาไม่เอาเธอมันคืออะไรฮ่ะ!!” พูดเสียงดัง จนเด็กสาวหน้าเสียเพราะมีสายตาอีกหลายคู่มองมาที่เธอ

“ยูมิแค่รักพี่เรียว” เธอบอกตามความรู้สึกจริงๆ ถ้าไม่รักเธอคงไม่วิ่งตามเขามาหลายสิบปีแบบนี้หรอก ถึงแม้บางครั้งเขาจะดุจะด่าเธอก็ตาม เธอเพียงแต่หวังว่าเรียวจะรักเธอบ้างไม่ต้องรักมากแต่รักแค่นิดเดียวก็ยังดี

“แต่ฉันไม่ได้รักเธอ!!” เรียวพูดเสียงแข็งกระด้างจ้องมองเด็กสาวตรงหน้าสายตาเย็นชา ก่อนที่จะรู้สึกใจกระตุกวูบแปลกๆ เมื่อสบสายตากับดวงตากลมโตที่เบิกกว้างน้ำตาคลอของเด็กสาวตรงหน้า เขาสลัดความรู้สึกนั้นทิ้งก่อนจะเดินออกไป

“พี่เรียวพายูมิไปด้วยนะคะ โอ๊ะ!” เร็วเท่าความคิดเด็กสาววิ่งตามไปจับแขนแกร่งเมื่อเห็นเขาเดินหันหลังให้เธอ เขาสะบัดแรงออกแรงๆ ด้วยความโมโหจนทำให้ยูมิเสียหลักล้มลงไปนั่งกับพื้น ถุงข้าวกล่องร่วงกระจายเต็มพื้น

เรียวชะงักไม่คิดว่าเด็กสาวจะล้มลงไปนั่งกองกับพื้น แต่ก็แค่แวบเดียว ก่อนที่หน้าหล่อเหลาติดจะเย็นชาจะกลับมานิ่งเฉยตามเดิม ฟู่หมิงขยับตัวเล็กน้อยเมื่อเห็นเด็กสาวล้มลงก่อนจะถูกสายตาของเจ้านายดักทางเอาไว้ซะก่อน เขาทำได้เพียงแต่ก้มหน้ายืนนิ่งตามเดิมท่ามกลางสายตาสอดรู้สอดเห็นของพนักงานอีกสองสามคน

“ยูมิเจ็บ” เธอพูดเสียงสะอื้นเพราะเธอเจ็บจริงๆ ตอนล้มลงก้นเธอกระแทกพื้นจังๆ จนน้ำตาแทบไหล แต่เธอพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหลออกมา เธอเงยหน้ามองคนตัวสูงที่ยืนนิ่งไม่คิดจะช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้น จนเธอต้องเป็นฝ่ายลุกขึ้นยืนด้วยตัวเองอย่างทุลักทุเล

“กลับไปซะ แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก จำใส่สมองกลวงๆ ของเธอไว้ด้วย ว่าฉันไม่มีทางรักผู้หญิงอย่างเธอ” เสียงติดเย็นชาเอ่ยขึ้นไม่แม้แต่จะมองมาที่เธอสักนิด

“แต่...”

“ไปได้แล้วฟู่หมิง”

ไม่ทันที่เธอจะได้พูดร่างสูงก็เดินออกไปจนหายลับออกไปจากสายตา ทิ้งไว้แต่เธอกับกองข้าวกล่องที่กระจายเต็มพื้น เธอมองไปทางที่คนตัวสูงเดินไปน้ำตาค่อยๆ ไหลลงมาอาบแก้มใส ก่อนที่มือเล็กจะปาดทิ้งพูดกับตัวเองเสียงสั่นๆ ยิ้มให้กับกล่องข้าวที่ตกกระจายเต็มพื้น

“ไม่เป็นไรนะยูมิ พี่เรียวแค่เหนื่อย ไว้วันหลังค่อยทำให้พี่เรียวใหม่แล้วกันนะ”