“ดนตรีฝรั่งฉันไม่ถนัดดอกค่ะ แต่หากเป็นดนตรีสยาม ฉันก็พอเล่นได้”
“แม่บุษเล่นดนตรีได้ด้วยเรอะ”
“ค่ะ ฉันเล่นซอได้”
ใบหน้าหล่อระบายไปด้วยรอยยิ้มกว้างทำให้บุษบาชะงัก รอยยิ้มสุขใจนี้ไม่ต่างจากครั้งแรกที่ได้พบกัน และความร้อนวูบที่ก่อเกิดก็ทำให้หล่อนต้องผินหน้าที่ยิ้มไม่หุบนี้ไปทางอื่น
“แล้วหัดเล่นมานานแล้วรึ”
“นานแล้วค่ะ แต่เพิ่งมาจริงจังก็เมื่อห้าปีก่อน”
“ทำไมรึ หรือว่าเล่นยาก ฉันเล่นได้นะซอ”
“ไม่ยากดอกค่ะ แต่ก่อนหน้านั้นฉันไม่อยากเล่นสักเท่าไร อาจด้วยเป็นเด็กน่ะค่ะ แต่พอฉัน... พอฉันได้รู้ว่าดนตรีทำให้คนเล่นมีความสุข และสามารถเผื่อแผ่ความสุขไปสู่คนฟังได้ ฉันก็อยากได้รับความสุขแบบนั้นบ้างค่ะ”
บุษบาอยากจะพูดต่อว่า ‘พอฉันได้พบคุณพระ ได้เห็นว่าคุณพระมีความสุขมากมายแค่ไหน ฉันจึงอยากเล่นตาม’ ทว่าเมื่อหันไปเห็นสีหน้าคู่สนทนา บุษบาก็ต้องยั้งคำพูดนั้นไว้
“คุณพระเป็นอะไรคะ หรือฉันพูดอะไรผิดไป”
