“อิ่มไม่ยอม อิ่มจะเรียนให้คุณพระทราบ”
นางอิ่มทำท่าฮึดฮัดแต่ก็โดนนวลรั้งแขนให้นั่งลงพลางกระซิบกระซาบ “นังอิ่มเอ็งจะบ้ารึไง ก็คุณพระท่านเลิกกับเราแล้ว เอ็งจำไม่ได้รึ ถ้าคุณพระท่านทราบว่าเอ็งกับข้ามาทำอะไรเยี่ยงนี้ เองคิดว่าเรายังจะอยู่ที่เรือนท่านได้อีกหรือ”
ท่าทางกระซิบกระซาบของทั้งคู่ ยิ่งทำให้บุษบาสะท้อนใจที่ตัวหล่อนเองเชื่อคำของคนอื่นมากกว่าคำของสามี หล่อนนำความแคลงใจนั้นมาสร้างทุกข์ให้กับตนเอง แต่วันนี้หล่อนจะหนักแน่นให้มาก และนี่คือการเริ่มต้น
“อ้อ... และมีสิ่งหนึ่งที่ฉันอยากจะถาม นวล ตั้งแต่ที่ฉันมาอยู่ที่นี่ คุณพระเรียกหล่อนเข้าหากี่ครั้งกี่หนกัน ตอบตามความจริงอย่าปด ถ้าหล่อนยังอยากอยู่ที่นี่ต่อไป”
“เอ่อ…” นวลอ้ำอึ้งพูดไม่ออก จะให้บอกได้อย่างไรว่าไม่เคยเลย ถึงก่อนหน้านั้นก็แทบจะนับครั้งได้ และที่เมียท่านถามเยี่ยงนี้ก็เพราะรู้เรื่องจริงมาแล้วใช่หรือไม่
“เป็นสิบครั้งเจ้าค่ะ อิ่ม
