ฝ่ายบุษบาก็รีบเดินเข้าห้องของประยงค์ เมื่อลั่นดานเรียบร้อยก็ยืนนิ่งพิงประตูไว้เพราะหล่อนหมดแรงแล้วที่จะก้าวเดิน หัวใจหล่อนเต้นระส่ำยากจะสั่งให้ช้าลง ทั้งรอยยิ้มที่พยายามสะกดเก็บก็ทำไม่ได้ดังใจ และหน้าหล่อนก็ยังร้อนผ่าวกับสิ่งที่เห็นเมื่อครู่
หล่อนขำสีหน้าที่ตะลึงมองอย่างคนไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าหล่อนจะเรียกเขาแบบนั้น หล่อนเองก็อายที่แทนตัวว่า ‘หลาน’ เพราะไม่เคยจะทำอะไรก๋ากั่นเยี่ยงนี้มาก่อน แต่ยามนั้นหล่อนคิดอะไรไม่ออกจริงๆ ไม่ให้เรียก ‘คุณพระ’ แล้วจะให้หล่อนเรียกอะไรเล่า
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเรียกแบบนั้นนะคะ จะให้เรียกคุณพระว่า ‘คุณพี่’ ก็…” คำพูดชะงักไปเมื่อคิดถึงตรงนี้ “นั่นจะกลายเป็นว่าฉันเสนอตัวให้คุณพระจนเกินงาม เพราะคุณพระเองก็ยังไม่ยอมรับ”
คำพึมพำกับตนเองกลับทำให้ใบหน้างามระรื่นหมองลงทันที เพราะคำที่หล่อนควรใช้เรียกพระวิจิตรฯ มากที่สุดก็คือ ‘คุณพระ’ ดังเดิม หากจะให้เรียกว่า ‘ค
