ตอนที่ 19 พี่ชายข้างบ้าน
2006 คำ
EP 19: พี่ชายข้างบ้าน
“ชมพู รู้หรือยังว่าครอบครัวพี่พายุย้ายกลับมาจากต่างประเทศแล้วนะ”
คำพูดของมารดาทำให้พวงชมพูที่กำลังจะออกไปสอนหนังสือที่โรงเรียนเอกชนที่ตนเองทำงานอยู่ชะงักเท้ากึก หล่อนหันไปมองท่าน
“พี่พายุเหรอคะ”
“ใช่จ้ะ เห็นว่าพี่พายุก็เพิ่งได้งานเป็นอาจารย์สอนในโรงเรียนเดียวกับชมพูนั่นแหละ”
พวงแก้มนวลของพวงชมพูหญิงสาววัยยี่สิบห้าปีมีสีระเรื่อขึ้น เรื่องราวในวันวานย้อนกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง
พายุ...
ผู้ชายที่หล่อนเคยส่งจดหมายสารภาพรักให้ แต่เขากลับโยนมันทิ้งลงถังขยะอย่างไม่ไยดี
‘ฉันไม่มองเด็กอย่างเธอหรอก’
นี่คือคำพูดไร้หัวใจของพายุในวัยสิบแปดปีที่พูดใส่หน้าหล่อน
หล่อนยังจดจำความรู้สึกอับอายขายหน้าในวันนั้นได้เป็นอย่างดี แต่กระนั้นก็ยังไม่เคยหยุดรักผู้ชายหน้านิ่งไร้ความรู้สึกอย่างพายุได้เสียที
“เมื่อวานป้ามนมาหาแม่ด้วย และก็ยังฝากให้ชมพูช่วยดูแลพี่พายุ เพราะพายุยังใหม่กับที่ทำงานมาก”
“เอ่อ... หนูคงช่วยอะไรไม่ได้หรอกค่ะ”
หล่อนก้มหน้างุดและปฏิเสธ
“ก็แค่ดูแลพี่เขาหน่อย นี่แม่ก็รับปากป้ามนไปแล้ว อย่าทำให้แม่ขายหน้าเชียวนะ”
พวงชมพูช้อนตาขึ้นมองมารดา ก่อนจะฝืนยิ้มบางๆ ออกมา
“ค่ะ”
“น่ารักมากลูกสาวแม่”
มารดาเอ่ยชมเชยหล่อน ในขณะที่หล่อนต้องพยายามเก็บซ่อนสีหน้าวิตกกังวลเอาไว้อย่างสุดความสามารถ
“งั้นหนูขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ เดี๋ยวพลาดรถเมล์รอบเช้าค่ะ”
“อ้อ แม่ลืมบอกชมพูไปอีกเรื่องหนึ่ง”
“มีอะไรเหรอคะแม่”
รอยยิ้มเปื้อนใบหน้าของมารดา ก่อนที่ท่านจะพูดในสิ่งที่ทำให้หล่อนตกใจ
“ต่อจากนี้ไป ชมพูก็ไปทำงานกับพี่พายุนะ”
“เอ่อ... ไม่... ไม่เป็นไรค่ะ”
หล่อนส่ายหน้าปฏิเสธทันควัน
“ปฏิเสธทำไมล่ะชมพู พี่เขาอุตส่าห์มีน้ำใจเอ่ยปากขันอาสา”
“คือ... คือหนูนั่งรถเมล์ไปสะดวกกว่าค่ะ”
“นั่งรถเมล์มันจะสะดวกอะไรล่ะลูก ไปกับพี่พายุเขานั่นแหละ คนเคยรู้จักกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย”
นี่แม่จะรู้ไหมว่าหล่อนทั้งลำบากใจ ทั้งรู้สึกตื่นกลัวแค่ไหน ที่จะต้องอยู่ใกล้ชิดกับผู้ชายที่เคยปฏิเสธความรักของหล่อนอย่างเลือดเย็นน่ะ
“หนู...”
เสียงเครื่องยนต์รถดังขึ้นหน้าบ้าน แม่ของหล่อนชะเง้อคอมอง ก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง
“นั่นไง พี่พายุมาพอดีเลย”
แล้วแม่ของหล่อนก็ลุกขึ้นจากโซฟา เดินมาจูงแขนของหล่อนให้เดินตามออกไปนอกบ้าน
หล่อนรู้สึกได้ถึงแผ่นดินใต้ฝ่าเท้าที่สั่นไหว หัวใจก็เต้นแรงมาก เมื่อรู้ว่าอีกไม่กี่วินาทีจะต้องเผชิญหน้ากับพายุเป็นครั้งแรกหลังจากไม่ได้เห็นหน้ากันมาเจ็ดแปดปีเต็มๆ
หล่อนจะทำยังไงดี...
หล่อนจะกล้าสบตากับพายุไหม
หล่อนยังจำดวงตาของเขาได้...
ดวงตาของพายุสวยมาก มันเป็นสีน้ำตาลอมดำ และมันก็ลึกลับจนอ่านความคิดของเจ้าของไม่ออกเลยแม้แต่สักครั้ง
“มือเย็นเชียว ตื่นเต้นที่จะได้เจอพี่เขาเหรอ ชมพู” มารดาเอ่ยทักขึ้น
“ปะ... เปล่าค่ะ หนูไม่ได้ตื่นเต้น”
ใช่ หล่อนไม่ได้ตื่นเต้น แต่กำลังจะเป็นลมตายไปเลยต่างหาก
และเมื่อเดินออกมาจากตัวบ้าน หล่อนก็ได้เห็นเขา ได้เห็นพายุยืนพิงกับตัวรถคันงามอยู่ เมื่อเขามองเห็นหล่อนกับมารดาก็รีบเดินตรงเข้ามาหา
“สวัสดีครับคุณน้า”
เขายกมือไหว้มารดาของหล่อน ก่อนจะปรายตามองหล่อน และเอ่ยทักทาย
“สวัสดีชมพู โตขึ้นมากเลยนะ พี่เกือบจำไม่ได้แน่ะ”
หล่อนยืนนิ่ง หน้าซีดสลับแดงระเรื่อ สมองหยุดทำงานไปแล้ว ตั้งแต่สบประสานสายตากับดวงตาแสนสวยของพายุในวินาทีแรกนั่นแหละ
“อ้าปากค้างเลยนะ ชมพู”
“คะ... แม่...”
มารดาของหล่อนสะกิดแขนนั่นแหละ หล่อนถึงได้สติกลับคืนมา
พระเจ้า... พายุยังมีอิทธิพลกับหล่อนเหมือนเดิม
ไม่สิ... มันมากกว่าเดิมเสียอีก
ก้อนเนื้อหัวใจของหล่อนก็เต้นแรงมาก จนหล่อนต้องยกมือขึ้นกดเอาไว้ เพราะเกรงว่ามันจะกระเด็นกระดอนออกมา
“ทักทายพี่เขาสิ”
“เอ่อ...”
หล่อนสบตากับเขา และก็ถูกดวงตาแสนสวยคู่นั้นขโมยลมหายใจไปได้อย่างง่ายดาย
“สะ... หวัดดีค่ะ”
“ยังขี้อายเหมือนเดิมเลยนะ ชมพู” เขาอมยิ้มทรงเสน่ห์มอบมาให้ หล่อนรีบก้มหน้างุดหนี
“ก็เพราะขี้อายแบบนี้แหละพายุ ลูกสาวน้าถึงไม่เคยมีแฟนกับเขาเสียที”
“แม่คะ...”
หล่อนรู้สึกขายหน้าไม่น้อย เมื่อมารดาบอกความลับของตนเองออกไป
หล่อนลอบช้อนตาขึ้นมองพายุ ก็เห็นว่าเขาอมยิ้มบางๆ เพียงเท่านั้น
“งั้นผมขออนุญาตพาชมพูไปทำงานก่อนนะครับ”
“ได้สิ ตามสบายเลย น้าฝากน้องด้วยนะ”
“ด้วยความยินดีครับ”
มารดาของหล่อนอมยิ้มชื่นใจ ก่อนจะหันมาพูดกับหล่อนอีกครั้ง
“อย่าดื้อกับพี่พายุล่ะ”
หล่อนไม่รู้ว่าจะตอบอะไรออกไปดี จึงทำได้แค่ผงกศีรษะตอบรับเท่านั้น
พายุพาหล่อนเดินไปที่รถ เขาแสดงความเป็นสุภาพบุรุษด้วยการเปิดประตูรถให้
“ขอบ... คุณค่ะ”
หล่อนกล่าวขอบคุณเสียงเบา หน้าตาแดงเถือกอย่างควบคุมไม่ได้
หล่อนภาวนาให้การเดินทางไปทำงานในเช้าวันนี้รวดเร็วกว่าทุกวัน เพราะไม่ต้องการที่จะอยู่ใกล้ชิดกับพายุนานเกินไปนั่นเอง
หล่อนไม่ต้องการให้เขารู้ว่า แม้เวลาจะผ่านไปนานสักกี่ปี แต่หัวใจของหล่อนก็ยังเป็นของเขา
“คาดเบลล์ด้วยสิชมพู”
ทันทีที่เขาก้าวขึ้นมานั่งหลังพวงมาลัยรถ เขาก็เอ่ยขึ้นเสียงขรึม
“เอ่อ... ค่ะ...”
หล่อนคว้าเข็มขัดนิรภัยมาคาดทับกายทันที และก็เลือกที่จะนั่งนิ่งเงียบ
“ไม่ได้เจอกันเสียนาน สบายดีไหม”
หลังจากรถวิ่งขึ้นมาบนถนนได้สักระยะ คนขับผู้เป็นเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาก็เอ่ยขึ้น
“เอ่อ... สะ... บายดีค่ะ”
“แล้วที่คุณน้าบอกว่าเธอยังไม่เคยมีแฟนเลย เรื่องจริงหรือเปล่า”
หล่อนเผลอตัวหันขวับไปมองหน้าของพายุ ซึ่งเขาก็หันมามองพอดี ดวงตาสีน้ำตาลอมดำจับจ้องมองมาเขม็ง บอกให้รู้ว่ารอคอยคำตอบ
หัวใจของหล่อนเต้นเป็นกลองเพล และก็กัดฟันหันหน้าหนี
“ชมพู... ยังไม่เจอคนถูกใจน่ะค่ะ”
หล่อนได้ยินเสียงหัวเราะเยาะในลำคอแกร่ง ก่อนที่เขาจะพูดออกมา
“ไม่ใช่เพราะรอพี่หรอกหรือ”
คำพูดมั่นหน้าของพายุทำให้หล่อนเผลอหันกลับไปมองเขาอีกครั้ง และก็เห็นรอยยิ้มโอหังบนใบหน้าหล่อจัดชัดเจนเต็มตา
“คุณน้าบอกว่าเธอเก็บรูปถ่ายของพี่เอาไว้ใต้หมอนตลอดเวลา”
“...”
“ไม่น่าเชื่อนะว่าความรักแบบเด็กๆ ของเธอเมื่อหลายปีก่อน มันจะยาวนานและยั่งยืนแบบนี้”
ทำไมคุณแม่ถึงได้ขายหล่อนแบบนี้ ตายแล้ว แล้วนี่หล่อนจะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหนได้ล่ะ
“เอ่อ... คุณแม่... คงมองผิดไปน่ะค่ะ”
“ผิดยังไง”
“ก็... คุณแม่แก่แล้ว น่าจะมองรูปของณเดช คูกิมิยะผิดไปเป็นพี่พายุน่ะค่ะ”
แทนที่เขาจะเชื่อในคำแก้ตัวของหล่อน แต่เขากลับหัวเราะร่วน
“นี่หน้าพี่เหมือนณเดช คูกิมิยะเหรอเนี่ย เพิ่งรู้เหมือนกัน”
หล่อนหน้าแดงก่ำ หน้าร้อนผ่าว รู้สึกอับอายเมื่อถูกจับได้คาหนังคาเขา
“พี่ก็ยังโสดนะ ถ้าชมพูอยากจะเขียนจดหมายรักให้พี่อีก ก็ทำได้”
“...”
รอยยิ้มของพายุเต็มไปด้วยความพึงพอใจ ก่อนที่เขาจะหัวเราะในลำคอเบาๆ อยู่นาน
หล่อนก้มหน้างุด มือเล็กทั้งสองข้างประสานกันบนตัก ซึ่งมันก็ทั้งชื้นทั้งเย็น ความอับอายขายหน้า ความประหม่าพลุ่งพล่านอยู่ในกระแสโลหิตอย่างบ้าคลั่ง
หล่อนควบคุมตัวเองได้ยากมาก เมื่ออยู่ใกล้ชิดกับผู้ชายคนนี้
ทำไมเขาจะต้องกลับมาทำให้หัวใจของหล่อนเต้นแรงเหมือนเมื่อวันวานแบบนี้ด้วยนะ
เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงกว่าๆ รถคันงามของพายุก็แล่นเข้ามาจอดที่หน้าโรงเรียนที่หล่อนทำงานอยู่ โรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนเอกชนขนาดเล็ก หล่อนเข้ามาทำงานที่นี่ตั้งแต่เรียนจบ
“ขะ... ขอบคุณค่ะ”
หล่อนกล่าวขอบคุณ และรีบก้าวลงจากรถ กำลังจะเดินไปยังห้องพักครู แต่พายุก้าวมาขวางหน้าเอาไว้เสียก่อน พร้อมกับพูดขึ้น
“เย็นนี้กลับด้วยกันนะ”
“เอ่อ... ไม่ดีกว่าค่ะ ชมพูไม่อยากรบกวนพี่พายุน่ะค่ะ”
หล่อนฝืนยิ้มบางๆ และจะเดินหนี แต่เขาคว้าแขนเรียวเอาไว้ ไอร้อนจากอุ้งมือใหญ่ พุ่งตรงเข้าทำลายกำแพงที่เพียรสร้างมาตลอดหลายปีจนสั่นคลอน
“บ้านเราอยู่ใกล้กัน กลับด้วยกันน่ะดีแล้ว”
“แต่... เอ่อ... ชมพูมีธุระต่อน่ะค่ะ”
หล่อนพยายามหาทางหลีกเลี่ยงอย่างสุดความสามารถ
“มีธุระที่ไหนล่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“อย่าเลยค่ะ ชมพูไม่อยากรบกวน ขอตัวไปเตรียมตัวสอนก่อนนะคะ”
หล่อนบิดแขนออกจากอุ้งมือใหญ่ และก็รีบเดินหนีไปทันที
เมื่อเดินออกห่างมาได้สักพัก หล่อนก็ยกมือขึ้นจับหน้าอกเอาไว้ กดแรงๆ
“อดทนเอาไว้ชมพู... อย่าได้ทำเรื่องหน้าอับอายเหมือนเมื่อเจ็ดปีก่อนอีก...”
แม้จะบอกตัวเองแบบนั้น แต่ก็อดที่จะหยุดเดิน และเอี้ยวตัวกลับไปมองด้านหลังไม่ได้ ก่อนจะพบว่า คนตัวโตเดินหายไปแล้ว
“ไวจัง”
หล่อนพึมพำด้วยความมึนงง ก่อนจะกัดฟันเดินตรงไปยังห้องพักครู
เมื่อเข้ามาถึงก็พบว่าบรรดาคุณครูกำลังจับกลุ่มเม้ามอยกันอยู่
“อ้าว น้องชมพูมาพอดีเลย มานี่... พี่มีเรื่องจะเม้าให้ฟัง”
พวงชมพูวางกระเป๋าลงในลิ้นชักของโต๊ะทำงานตนเอง ก่อนจะเดินไปหากิ่งแก้ว
“พี่กิ่งมีอะไรเหรอคะ”
“น้องชมพูรู้หรือยังว่าโรงเรียนเราน่ะเปลี่ยนเจ้าของใหม่แล้วนะ”
“เปลี่ยนเจ้าของใหม่เหรอคะ”
“น้องชมพูทำหน้าแบบนี้ ก็แสดงว่าตกข่าวน่ะสิ มาเดี๋ยวพี่เม้าให้ฟัง”
หล่อนนิ่งอึ้งฟังกิ่งแก้วเล่าถึงสถานภาพของโรงเรียนให้ฟังอยู่สักพักก็อดที่จะถามขึ้นไม่ได้
“เอ่อ... ทำไมถึงเปลี่ยนมือเจ้าของล่ะคะ ชมพูก็เห็นที่นี่มีเด็กนักเรียนมากพอสมควรนะคะ ไม่น่าจะขาดทุน...”
“ไม่ใช่ขาดทุนหรอกน้องชมพู แต่เห็นว่ามีนายทุนมายื่นข้อเสนอดีๆ ให้น่ะ เจ้าของเดิมก็เลยยอมปล่อย” กิ่งแก้วเล่าในสิ่งที่ตัวเองได้ยินได้ฟังมา
“งั้นก็แสดงว่าเจ้าของใหม่จะต้องยอมจ่ายหนักเลยนะสิ คุณประกอบถึงยอมขายโรงเรียนให้น่ะ” พวงชมพูคาดเดาออกไป
“พี่ได้ยินเขาเม้ากันว่าเกือบห้าสิบล้านเลยนะ”
“ห้าสิบล้าน?!” พวงชมพูแทบไม่อยากเชื่อกับตัวเลขที่สองหูได้ยิน
“ใช่ พี่ได้ยินมาแบบนั้นแหละ เจ้าของคนใหม่นี่ใจป้ำสุดๆ ไปเลย”
“ชมพูหวังว่าเขาจะรัก และตั้งใจบริหารโรงเรียนเหมือนกับคุณประกอบ...”
“มันต้องแน่นอนอยู่แล้วล่ะ ก็ใครจะยอมเสียเงินตั้งหลายสิบล้านเพื่อโรงเรียนเล็กๆ แบบนี้น่ะ พี่ว่า เจ้าของใหม่จะต้องมีแผนบริหารที่ยอดเยี่ยมแน่นอน”
พวงชมพูทำได้แค่ยิ้มบางๆ และก็ภาวนาให้เจ้าของคนใหม่รักโรงเรียนแห่งนี้จริงๆ ไม่ใช่ แค่เข้ามาทำเพื่อหวังผลกำไรเท่านั้น
- ผู้เขียน
