อัสนีมองตามคนตัวเล็กแล้วถอนหายใจหงุดหงิด หลัง ๆ มานี่เขาชักหงุดหงิดง่ายเกินไปแล้ว ยิ่งเห็นหน้าตาเศร้านัยน์ตาโศกของปลายฟ้า เขาก็ยิ่งหงุดหงิดไปกันใหญ่ ทำอย่างกับว่าเขาเป็นยักษ์เป็นมารจะจับเธอฉีกเนื้อกิน ก็บอกแล้วว่าครบหนึ่งเดือนจะปล่อยตัวไป ยังไงเขาก็ต้องปล่อยเธอไปอยู่แล้ว เพราะเขาเองก็มีสิ่งที่ต้องกลับไปทำเหมือนกัน
หลังกินอาหารมื้อค่ำ และเก็บกวาดครัวเรียบร้อยแล้ว ปลายฟ้าเดินไปนั่งที่เฉลียงหน้ากระท่อม เธอเงยมองหน้าดวงดาวที่ส่องแสงเป็นประกายระยิบระยับเต็มผืนฟ้า แม้อัสนียังไม่พูดถึงการปล่อยตัวเธอไป แต่ปลายฟ้าก็แอบหวังว่า เขาจะทำตามที่เคยพูดไว้
“จะนั่งจนถึงวันพรุ่งนี้เลยมั้ย” อัสนีถามพลางถือตะเกียงเจ้าพายุมาห้อยไว้ที่เสาหน้ากระท่อม
เสียงดุที่ดังขึ้นเบื้องหลังทำให้ปลายฟ้าถอนหายใจ เธอไม่อยากมีปัญหากับเขา ไม่อยากทุ่มเถียงให้เหนื่อยใจ
ปลายฟ้าลุกขึ้น แล้วเดินก้มหน้าเข้าไปในกระท่อม แต่ยังไม่ทัน
