“ถ้าไม่อยากให้ว่า ก็อย่าทำตัวให้ว่าได้สิคะ... หลีกทางด้วยค่ะ” เธอขอเป็นครั้งที่สอง แต่กลับถูกประชิดตัวอย่างรวดเร็วจนก้าวถอยหลังไม่ทันอีกแล้ว
สะเอวคอดถูกเกี่ยวรัดอย่างอุกอาจ แม้จะอึดอัดจากการถูกยันอย่างแรงเพื่อไม่ให้หน้าเขาใกล้กับหน้าเธอจนเกินไปจากมือเล็กๆ แต่ก็มิอาจระคายเคืองผิวกายเขาได้ เท่ากับความรู้สึกยุบยิบเจ็บคันที่ก้อนเนื้อตรงอกซ้ายหรอก
“ปล่อยนะคะ คุณไม่กลัวใครจะมาเห็นเข้ารึไง” ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ เมื่อนับพันยังรัดตัวเธอแน่นกลางทางเดินของรีสอร์ต ที่ไม่ว่าใครก็มีโอกาสเดินผ่านมาเห็นได้ทั้งนั้น แถมยังก้มหน้าลงมาชิดอย่างไม่กลัวเกรงว่าความลับที่ปิดบังมาหลายปี ที่เขากลัวนักกลัวหนาว่าคนอื่นจะล่วงรู้อาจแตกขึ้นมา
“แถวนี้ไม่มีใคร”
นับพันในโหมดหน้ามึนทำให้เธอไม่รู้จะรับมือยังไง ก็รู้ว่าเขาเป็นคนเข้าใจยาก แต่ทำตัวกลับไปกลับมาไร้เหตุผลแบบนี้ จะให้เธอเข้าใจว่าเป็นนิสัยที่ถูกเก็บซ่อนไว้ หรือผี
