“ไม่ต้องๆ” นริศราบอกกับลูกศิษย์สาว และหันไปไหว้วานคนที่อยู่ใกล้กว่า แถมยังตัวสูงกว่านักศึกษาสาวตัวเล็กๆ มากนัก “คุณพันคะ นุ้ยรบกวนหยิบของบนราวเก็บของตรงนั้นให้หน่อยสิคะ ให้ช่ออัญชันเดินไปเดินมา ยิ่งเมาๆ รถอยู่ เดี๋ยวก็ได้เป็นลมเป็นแล้งกันไปพอดี”
เจ้าของร่างสูงเป็นฝ่ายเดินกลับไปอย่างไม่อิดออด แสร้งคลำและหาของที่เรียกว่ากระเป๋าเป้อยู่หลายอึดใจ แต่ก็ไม่ยอมหยิบมันลงมาสักที แน่นอนละว่าเขาจำได้ ใบไหนคือกระเป๋าของช่ออัญชันกันแน่
“อยู่ตรงไหนนะครับ”
อาจารย์นริศราพยักพเยิดหน้าให้เธอบอกตำแหน่งอาจารย์หนุ่ม
“ตรงนั้นค่ะ ใบสีฟ้ากับสีเขียว”
เธอขออนุญาตอาจารย์นริศราแล้วว่าให้นิรินไปกับเธอด้วย ซึ่งอาจารย์สาวก็ตกลงเพราะอีกไม่นานจะถึงที่หมาย จึงไม่ใช่ปัญหาถ้าจะถ่ายคนไปบ้าง แถมยังฝากฝังให้เธอที่น่าจะไปถึงก่อนเข้าไปติดต่อประสานงาน และเช็กอินห้องที่จองไว้รอคนทั้งคณะเดินทาง
“ฟ้าไหนครับ ฟ้าครามหรือฟ้าพาสเทล
