“มีค่ะ แต่เป็นความหมายของความหวาดระแวง กลัวไปทุกอย่าง กลัวว่าคนอื่นจะรู้ กลัวว่าวันนี้หรือพรุ่งนี้ที่คุณจะเบื่อและเขี่ยช่อทิ้ง”
“แล้วเรื่องคืนนั้นล่ะ”
แน่นอนเธอรู้ว่าคืนไหน “คุณบังคับข่มเหงช่อ จะให้ช่อรู้สึกยังไงดีล่ะคะ”
“ผมไม่เถียง ไม่แก้ตัวด้วยว่ารังแกช่อหนักขนาดไหน แต่วันนั้นเป็นครั้งแรกที่เราอยู่ด้วยกันด้วยความไม่เต็มใจ ผมทำเพราะหึง เพราะหวง เหมือนคนกำลังจะบ้า ช่อไม่รับรู้เลยเหรอว่าตอนนั้นมันแตกต่างยังไง ผมแสดงความเป็นเจ้าของเพราะอยากเป็นเจ้าของ ผมต้องการทวงของของผมคืน ทวงผู้หญิงของตัวเองคืน... ที่สำคัญ ผมไม่ได้ป้องกัน ในใจลึกๆ แอบขอให้มีปาฏิหาริย์สำหรับผมสักครั้ง”
“ปาฏิหาริย์ ? ปาฏิหาริย์อะไรกันคะ”
“ก็เผื่อว่าช่อจะป่อง”
เออ... ใครจะว่าเขาบ้า เขาเพ้อ ไม่สมกับเป็นนับพัน สิงหโชติเดชาผู้ปราดเปรื่องรอบคอบก็ช่าง แต่ในห้วงอารมณ์ที่ไม่คงที่ในตอนนั้น ผู้ชายแบบเขาก็คิดได้เท่านี้แหละ ตัว
