“พอแล้วครับคุณเมีย อายเด็กๆ เขา” นับหมื่นเข้ามาเกาะแขนเมียแล้วเอาหน้ามุ่นอยู่กับหัวไหล่ของจินดาหลาเพื่อหลบอาย
ช่ออัญชันส่งยิ้มหวานแบบยิ้มทั้งปากทั้งตา เธอว่านับแสนคือที่สุดของสามีและคุณพ่อแล้ว แต่นับหมื่นดูอบอุ่นยิ่งกว่า คนอะไรก็ไม่รู้ยิ้มง่าย อ่อนโยน ขี้อ้อนอีกต่างหาก
“เด็กไหนคะ ใครเด็ก เด็กในนี้ก็เห็นมียายม่านคนเดียว”
“น้องช่อก็เด็ก”
“เด็กที่ไหน กำลังเป็นสาว สวยมากด้วยค่ะ ถ้าเด็กจริงสงสัยคุณสิบคงต้องกินแห้วแล้วนะคะ”
นับสิบขยิบตาให้พี่สะใภ้คนรองหนึ่งที “คุณจ๋านี่ช่างรู้ใจ แต่ถึงเด็กแค่ไหน ผมก็รอให้โตได้นะครับ ถ้าเป็นคนนี้”
“มานี่เลยค่ะ” จากที่นับสิบอยู่ใกล้อยู่แล้ว เธอเดินเข้าไปอีกก้าวครึ่งก็ถึงตัวชายหนุ่มโดยง่าย เลยแกล้งยื่นมือไปจัดทรงเนกไทที่ผูกกันอยู่สองคนในตอนแรกแล้วออกแรงรูดดึงไปจนถึงคอนับสิบ จนเขาร้องแค็กๆ เกินจริงไม่หยุด
เด็กหญิงม่านพรรษาหัวเราะเอิ๊กอ๊ากไม่หยุด ยิ่งคุณอาหนุ่
