บ้าแค่ไหนไม่รู้... รู้ตัวอีกทีเธอก็เดินเข้าไปขอไวน์ผลไม้ทั้งขวดจากบาร์เทนเดอร์ที่เคาน์เตอร์เครื่องดื่มพร้อมแก้วหนึ่งใบ แล้วเลี่ยงออกจากห้องจัดงานของโรงแรม ออกมาสูดอากาศข้างนอก มุมหนึ่งของสวนโรงแรมที่ลับตาคนพอดู
“จะทำตัวเป็นลำยองรึไงฮึยายช่อ” ช่ออัญชันเทไวน์ดื่ม บ่นตัวเอง และแกว่งขาไปมาเพราะนั่งห้อยขาอยู่กับพื้นต่างระดับ
กระดกดื่มแก้วแล้วแก้วเล่าจนหมดขวดตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ จนศีรษะเริ่มหนักอึ้งต้องพิงกับเสาขนาดใหญ่ไว้
“น่านอนจังเลย ช่อหลับตรงนี้เลยได้มั้ยคะ ฮ้าว...” หญิงสาวหาวหวอดๆ สติสัมปชัญญะที่เหลืออยู่น้อยนิดคิดได้ว่าขออย่าให้ตอนเช้าพนักงานโรงแรมพากันมาไล่เธอเลย
ฟึ่บ !
“เอนมาทางนี้” มือใหญ่และร่างกายบึกบึนมั่นคงรั้งศีรษะและร่างสาวให้เอนมาซบลงที่อกและไหล่ของเขา ถ้ามาไม่ทันช่ออัญชันคงกลิ้งหลุนๆ ไถลลงไปกองที่พื้นหญ้าด้านล่างแน่ๆ
“อือ”
“หนีมานั่งดื่มคนเดียว คงไม่รู้ล่ะสิว่าคนเขาตาม
