“เป็นน้องนี่ดีจัง มีแต่คนรัก” ด้วยความที่มีคนรักเขายืนอยู่ตรงนี้ถึงสองคน นับสิบเลยหนีไปเกาะพี่สะใภ้ผู้บอบบางยังดูจะปลอดภัยกว่าเสียอีก
“มีอะไรหรือเปล่า ถึงมาบ้านกูเอาดึกดื่นแบบนี้”
“ผ่านมาครับ เลยแวะมานอนบ้านพี่ ขี้เกียจขับรถ”
หน้าอย่างน้องชายของเขาคนนี้เนี่ยหรือจะอยากมานอนบ้านเขาแล้วขี้เกียจกลับบ้านตัวเองไปอยู่เงียบๆ ปลีกวิเวกอย่างเคย
“เดี๋ยวกูกับไอ้สิบขับรถไปส่งให้มั้ย มึงจะได้ไม่ต้องลำบาก กลับไปนอนสบายๆ ที่ม่านเมฆ”
“ไม่ต้องมาชวน งอนอยู่ ไม่ไป” ทีอย่างนี้ละเห็นน้องเล็กอย่างเขามีตัวตนขึ้นมาเชียว
“ไม่เป็นไรครับ ที่ม่านเมฆเงียบเกินไป ผมก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศอยู่เหมือนกัน”
“มึงคิดถึงไอ้สิบ ?”
ที่จริงเรียกว่ารำคาญถึงจะถูก แต่สิ่งที่นับพันตอบพี่ชายไปกลับเป็นอีกอย่าง
“ครับ ผมก็ยังห่วงๆ อยู่ว่าเจ้าสิบมันจะไปเป็นภาระให้ใครอยู่หรือเปล่า เห็นหายเงียบไปหลายวัน”
“โอ้โห คุณพันพูดเหมือนคุณแสนเป
