“ฉันให้ครีมปลอบใจช่อ ไม่ได้ให้เอาเรื่องเก่าเต่าล้านปีมาเล่า” เขารู้สึกร้อนผ่าวๆ ที่หูยังไงพิกล
“จะว่าไปก็แค่ไม่กี่ปีเองนะคะ คุณแสนยอมรับความจริงซะเถอะว่าหลงเสน่ห์ครีม เพราะครีมน่ะสวยมาก”
“อือ สวย... สวยจนโลกตะลึงจริงๆ”
ช่ออัญชันยิ้มออกมาได้นิดหน่อย เธอชอบความรักแบบนายแสนและนายหญิงของเหนือฟ้าเหลือเกิน ไม่ว่ากี่ปีรักนี้ก็ไม่เสื่อมคลาย มีแต่จะมากขึ้นและมากขึ้น ขนาดเธอมาอยู่เพียงไม่กี่วันยังสัมผัสได้
... ช่างแตกต่างจากคนอาภัพรักแบบเธออย่างสิ้นเชิง ต่อให้ทุ่มเทมากแค่ไหน หากอีกคนไม่เห็นค่า เธอก็เป็นได้เพียงของเล่นอย่างที่เคยเป็นมา และไม่ว่าเขาคนนั้นจะทุ่มทิ้งทำลายจนย่อยยับ ไม่มีวันประกอบกลับไปให้เป็นเหมือนเดิมได้อีก ของเล่นก็ไม่มีสิทธิ์มีเสียงปริปากร้องขอความเป็นธรรมกับใครได้
“ช่อขอตัวไปหาตราปั๊มให้นะคะ เหมือนจะเห็นแวบๆ ว่าอยู่ในห้องทำงานของพี่แสน” เมื่อนึกถึงเขาคนนั้น ใจเธอก็แกว่งอย่างห้าม
