บทที่ 62

1476 คำ

และเพราะเอ็นดู สงสาร เวลาที่สองคนนี้มักถูกคนอื่นรังแกหรือข่มเอา แต่เมื่อกลายมาเป็นคนสนิท ทำงานส่วนตัวให้เขา เรื่องพวกนี้ก็ซาลง และเขาหลงคิดว่ามันคงหมดไปแล้ว “ตีหมาก็ต้องดูเจ้าของ” นับแสนกัดฟันกรอด ถ้าลงได้ซ้อมกันหนักขนาดนี้ ต้องไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แบบเข้าใจผิดกันแน่ คนที่ทำมันต้องจงใจ ! “มะ ไม่มีใครทำพวกผมหรอกครับ” ยุ่งเองที่หน้าก็ยับเยินไม่ได้น้อยหน้าไปกว่าเพื่อนรักอย่างเติ้ลเลย บอกเจ้านาย “ก็ถ้าไม่มีใครทำ หน้าพวกมึงจะลอยไปเสยกำปั้นกับตีนได้เองเหรอวะ” “เปล่าครับ ผมหมายถึงไม่มีใครคนอื่นทำผม แต่คนที่ทำผมคือไอ้เติ้ลต่างหาก” “มึงเริ่มก่อนนะไอ้ยุ่ง” “ก็ใครกวนตีนกูก่อนวะ” “มึง !” “มึงนั่นแหละ !” “พอๆ มึงสองตัวพอเลย หยุดทั้งคู่” นับแสนได้ยกมือขึ้นมากุมขมับตั้งแต่ยังเช้า “นี่มึงสองคนต่อยกันเอง” “ครับ / ครับ” “โอ้โห ข่าวใหญ่ของวันนี้ จีทำงานที่ไร่มาครึ่งปี เห็นพี่สองคนเข้ากันดีเป็นปี่เป็น

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม