“ไม่สนละโว้ย เป็นไงเป็นกัน วันนี้กูต้องได้มึงทำเมีย”
“อึก !” ในขณะที่ชายชั่วกระโจนเข้ามา เธอก็ดึงเท้าที่ถูกปักอยู่กับพื้นออกได้ ความปวดแผ่ซ่านขึ้นมาตั้งแต่ฝ่าเท้าถึงขา แต่เธอไม่มีเวลาแล้วนอกจากวิ่งให้สุดชีวิต แม้จะเห็นอยู่ว่าเบื้องหน้าคือสุดทางจะไปแล้ว
“มึงจะหนีไปไหนได้ หรือจะกระโจนลงไป สูงขนาดนี้ไม่ตายก็พิการแน่ๆ”
จิราพูดไม่ผิด จากตรงนี้ปีนข้ามระเบียงไม้เก่าๆ และกระโจนลงไป กะจากสายตาน่าจะราวๆ ตึก 4 ชั้นเห็นจะได้
“ว้าย ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”
จังหวะเผลอนั้นเองที่จิราก้าวเข้ามารวบตัวเธอไว้ได้ เขากดเธอลงไปนอนราบกับพื้น เสี้ยนไม้ทิ่มแทงไปทั่วแผ่นหลังของเธอแม้จะมีเสื้อผ้ารองไว้อีกชั้น
“ยิ่งดิ้นยิ่งเจ็บนะมึง”
คราวนี้เหมือนเขาจะโมโหอย่างหนักและเอาจริง ข้อมือที่ครูดอยู่กับพื้นกระดิกกระเดี้ยไม่ได้เลย มันเจ็บแสบปวดหนึบ อึดอัดเหมือนหายใจไม่ออก
“ยะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ” น้ำตาเธอไหลออกมาอาบแก้ม เ
