ธามเงียบไปครู่หนึ่งทำให้วิรินหันไปมอง ธามขมวดคิ้วขบคิดแล้วเอ่ยออกมา หากแต่น้ำเสียงเบาไม่ชัดเจนกังวานเหมือนเมื่อครู่
“ผมจะให้เรือนพรมาทำครับ”
“เรือนพรงั้นเหรอ”
“เธอลาออกจากสายการบินเลิกเป็นแอร์แล้ว ผมเลยชวนเธอมาทำงานด้วยกัน เธอเก่ง คล่อง พูดได้หลายภาษาด้วยครับ”
ตอนที่ธามพาเธอกลับมานั้น แม่ของเขายังบอกทิ้งท้ายว่าให้เขารีบจัดการพาคนมาทำงานให้เรียบร้อย ท่านเชื่อสายตาอันแหลมคมของธาม จากนั้นสองแม่ลูกก็คุยกันเรื่องทั่วไปอีกเล็กน้อย ธามก็พาเธอกลับมา
“วิ” เขาเรียกหลังจากเห็นว่าเธอคงเงียบไปนาน วิรินมองเขา มือของเขากุมมือข้างหนึ่งของเธอไว้ คลึงเล่นเบาๆ ราวกับว่ามือเธอเป็นของเล่น “ถึงบ้านแล้วพักผ่อน เดี๋ยวฉันจะต้องไปทำงานต่อ อาจจะไม่ได้โทร.หา”
วิรินเหลือบตามองเขา แล้วยิ้ม “ค่ะ”
ธามหันไปมอง ดวงตาของวิรินใสกระจ่างไม่มีร่องรอยขุ่นเคืองใจใดๆ ทำให้ธามสบายใจ เมื่อมาถึงหน้าบ้านของเธอ เขาก็จอดให้ลง วิร
