จนสุดท้ายเราได้มาเจอที่หลบฝนที่ห่างไกลจากบริเวณที่เป็นถนนคนเดินอยู่มากพอสมควร ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสภาพของเราสองคนตอนนี้เปียกปอนกันมากแค่ไหน
“สวัสดีจ้ะ วิ่งหนีฝนกันมาเหรอ” เจ้าของร้านขายของชำเล็กๆ ที่เราสองคนไปยืนหลบฝนเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นสภาพของเราสองคนที่ยืนอยู่หน้าร้านของเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ดูเหมือนว่าเธอน่าจะใจดีเพราะเมื่อเห็นเราสองคนยืนอยู่ก็ไม่ได้ว่าอะไรพวกเราสองคนที่มายืนใต้หลังคาร้านของเธอเลย ซึ่งจากลักษณะใบหน้าของเธอแล้วน่าจะเรียกว่าพี่สาวได้เพราะดูไม่น่าจะมีอายุมากสักเท่าไหร่
“ค่ะ ขอเราสองคนหลบฝนตรงนี้สักพักได้ไหมคะ”
“งั้นเข้ามาข้างในก่อนสิ ยืนอยู่ตรงนั้นก็เปียกอยู่ดี”
“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ พวกเราสองคนตัวเปียกกันแล้ว เดี๋ยวทำให้พื้นที่ร้านของพี่เปียกและเลอะไปด้วย ขอยืนหลบตรงนี้ก็พอค่ะ ขอบคุณนะคะ”
“เข้ามาเถอะ เปียกก็เช็ดได้ ยืนอยู่อย่างนั้นเดี๋ยวถ้าโดนละอองฝนนานๆจะไม่สบายเอาน
