เช้าวันต่อมา @ห้องพักวีไอพี โรงแรมหรู ภูเก็ต
และแล้วฝนหลงฤดูของเมื่อคืนนี้ก็ทำเอาฉันไข้กินจนได้ เพราะจนถึงเวลานี้ฉันก็ยังไม่สามารถที่จะพาร่างกายของตัวเองลุกขึ้นออกมาจากเตียงนอนได้ เมื่อฉันมองไปปัดนาฬิกาบนผนังห้องทำให้รู้ว่าเวลานี้คือ เก้าโมงครึ่งเข้าไปแล้ว
ก๊อก ก๊อก (เสียงเคาะประตูห้อง)
“ใครมาเคาะประตูตอนนี้นะ สงสัยเป็นจินแน่เลย” ฉันพยายามพาร่างกายของตัวเองไปยังประตูห้องพักของโรงแรมเพื่อไปเปิดประตูห้องที่ถูกเคาะอยู่ไม่หยุดจากคนด้านนอก
“จินมีอะไรหรือ...คะ...ควินน์” ฉันเปิดประตูพร้อมกับเอ่ยถามคนที่เคาะประตูห้องออกไป โดยที่ยังไม่ได้เห็นว่าเป็นใครกันแน่ที่มาเคาะประตูห้องพักของฉันในตอนนี้ แต่คำถามนั้นก็ไม่จบประโยคดีเท่าไรนัก เมื่อเห็นคนตรงหน้าที่ยืนอยู่หน้าประตูไม่ใช่คนที่ฉันคาดคิดไว้ ทำให้เกิดความตกใจเข้ามาแทนที่อาการเมื่อยล้าตามร่างกายเข้ามาแทนที่
“ป่วยจนได้” น้ำเสียงเรียบนิ่งแบบปกติของเ
