โนแอลยิ้มหยัน เมื่อเผลอเทียบผู้หญิงสองคนในสายตาเขา มะลิคือแม่ และเมียที่ดีที่สุด หล่อนรักเขา ไม่เคยคิดกอบโกยอะไรจากเขาสักอย่าง สิ่งที่มะลิมี เดเนียลร่ากลับไม่มี ผู้หญิงตรงหน้าเขาเต็มไปด้วยความละโมบ แต่ขาดซึ่งยางอายที่ผู้หญิงคนหนึ่งควรมี
“ผมไม่แคร์หรอก เพราะเรื่องพวกนั้นไม่ได้ทำให้ผมเสื่อมเสีย จะเป็นคุณเองนั่นแหละที่จมลงไปในปลักอาจมพวกนั้นเสียเอง” โนแอลตอบเสียงเรียบ ฉวยเสื้อชุดนอนมาสวม เดินเลยไปรวบหมอนกับผ้าห่ม เขาหมดความอดทนกับการนอนร่วมเตียงกับหญิงผู้นี้แล้ว
“คุณกำลังทำอะไรคะโนแอล!!” เดเนียลร่าตวาดเสียงแหลม
โนแอลหยุดยืน หันมายิ้มให้ “ไม่น่าถามนะ ผมขยะแขยงคุณจนทนไม่ไหวแล้วไง” ความอดทนของคนมีขีดจำกัด โนแอลไม่คิดว่าตนเองจะหมดความอดทนกับเดเนียลร่าได้ไวถึงขนาดนี้ ชั่วเวลาแค่ไม่ถึงครึ่งปี เขาเอือมหล่อนจนทนไม่ไหว การหายใจร่วมกับหล่อน คือความทรมานที่เขาไม่อยากทนอีกแล้ว
“ฉันจะฟ้องมิแชล คุณกำลั
