Episode 08ผมชอบพี่
1311 คำ
ณ คอนโดของฉัน
"ขับรถดีๆนะมึง" ฉันโบกมือบ๊ายบายแอม
"โอเคร พรุ่งนี้เดี๋ยวกูมาหาใหม่"
หลังจากที่แอมขับรถออกไปฉันก็เดินขึ้นห้อง
พอมาถึงห้องฉันก็อาบน้ำแต่งตัว เตรียมตัวจะนอน แต่ก่อนจะนอนก็ต้องเข้าไปเช็คเฟสเช็คไลน์ก่อนสะหน่อยฉันเลื่อนๆดูหน้าไทน์ไลน์ของเฟสไปเรื่อย จนสายตาฉันดันไปสะดุดกับภาพๆหนึ่งเข้า มันคือภาพของพี่ซันกับจินถ่ายด้วยกันอยู่ที่ไหนสักที่ แคปชั่นที่ใช้โพสลงก็แสนจะเลี่ยนสะอิดสะเอียนสิ้นดี รักกันจริงๆเบื้องหน้าแสนจะดีแต่เบื้องหลังเละทั้งคู่ เหมาะสมกันยิ่งกว่ากิ่งทองใบหยกสะอีกว่าไหม
ติ่ง แชทไลน์เข้า แค่มองดูโปรไฟล์รูปที่ส่งข้อความมาก็รู้แล้วว่าคืิอใคร ฉันกดเข้าไปอ่านข้อความ
ไวท์ "นอนยังครับ...พี่รินคนสวย"
ฉัน "กำลังจะนอน"
ไวท์ "เดี๋ยว..อย่าพึ่งนอนดิคุยกับผมก่อน"
ฉัน "คุยอะไร?"
ไวท์ "ก็คุยเรื่องอนาคตของเราไงครับ"
ฉันถอนหายใจออกมายาวๆกับความไร้สาระของผู้ชายคนนี้ หยอดเก่งจริงๆ แต่จะบอกให้คำพูดพวกนี้มันไม่ได้ทำให้ใจฉันเต้นรัวเลยสักกะนิดเดียว ฉันกดปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วเอาโทรศัพท์วางไว้ตรงโต๊ะบนหัวนเตียง จากนั้นก็ลุกขึ้นไปเปิดไฟเตรียมตัวจะนอน
ติ่ง ติ่ง ติ่ง ติ่ง เสียงแชทเข้ารัวๆ ไม่ต้องเปิดดูก็รู้ว่าใครเป็นคนส่งมา ฉันไม่ได้สนใจที่จะเปิดอ่านข้อความเพราะตอนนี้ง่วงมากต้องการที่จะพักผ่อน
เช้าวันใหม่....
ติ่ง (เสียงข้อความเข้า) ยังไม่ทันที่ฉันจะลุกขึ้นจากที่นอนเสียงแชทโทรศัพท์ก็ดังขึ้นจนฉันรำคาญ ฉันเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงมาแล้วกดเข้าไปดูแชทของไวท์ที่ส่งมาให้ฉันยาวเยียด ฉันเปิดอ่าน บลาๆ~ ไม่รู้พิมอะไรมาหนักหนา คนที่บ้านไม่มีใครคุยด้วยรึไง
ติ่ง!!
ไวท์ "ตื่นแล้วหรอครับ"
ฉัน "อื้ม!!"
ไวท์ "ผมกลัวโทรศัพท์ของมันมันจะระเบิดจัง"
ฉัน "ทำไม?"
ไวท์ "ก็มันอัดแน่นไปด้วยความคิดถึงที่ผมมีให้พี่ไง"
จากนั้นก็ส่งสติกเกอร์รูปหัวใจมารัวๆ ฉันทำได้แค่ถอนหายใจออกมายาวๆ
ฉัน "ถ้าไม่เลิกเล่นฉันจะบล็อกนาย"
ไวท์ "ใจร้าย...อะๆไม่เล่นแล้ว"
ไวท์ "ไปหาอะไรกินกันวันไหมวันนี้?"
ฉัน "ไม่ว่าง"
ไวท์ "1หมื่น"
ฉัน "อื้ม...เดี๋ยวอาบน้ำก่อน"
ไวท์ "ส่งโลเคชั่นมาด้วย เดี๋ยวผมไปรับ" ฉันกดส่งโลเคชั่นให้ไวท์
จะว่าฉันเห็นแก่เงินก็ได้นะ...ฉันไม่แคร์ ถ้าฉันแคร์สายตาคนอื่นฉันคงไม่มาขายตัวแบบนี้หรอก ความรู้สึกฉันมันตายด้านไปตั้งแต่วันที่ฉันก้าวขาเดินออกมาจากบ้านหลังนั้นแล้ว...บ้านที่ฉันเคยอยู่มาตั้งแต่ฉันเกิด
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จไวท์ก็ทักมาบอกว่าถึงแล้ว ฉันทักไปบอกแอมว่าวันนี้ฉันไม่ว่างมีธุระ จากนั้นฉันก็ปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วเอายัดใส่กระเป๋า แล้วก็เดินออกจากห้องลงไปหาไวท์ที่กำลังจอดรถรอฉันอยู่หน้าคอนโด
ภายในรถ...
"สวยจังครับ" ไวท์มองฉันตาหวานเยิ้มแล้วก็ฉีกยิ้มให้ฉัน
"จะมองอีกนานไหม ไปได้แล้ว"
รถหรูของไวท์ ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากคอนโดของฉัน
"นอกจากกินข้าวแล้วพี่อยากไปไหนต่ออีกไหม เดี๋ยวผมพาไป" ไวท์หันมาถามฉันแล้วก็หันหน้ากลับไปมองถนนต่อ
"ไม่" ฉันตอบสั้นๆ ตาเหม่อมองอะไรไปเรื่อยเปื่อย
"พี่อายุ20หรอ?"
"นายรู้ได้ไง...!!"
"เรื่องแค่นี้เอง...ทำไมผมจะไม่รู้" พูดจบไวท์ก็ยิ้มหวานให้ฉัน ยิ้มเก่งจริงๆผู้ชายคนนี้ชีวิตเคยมีเรื่องที่ทำให้ทุกข์ใจบ้างรึป่าว ทำไมเขาดูมีความสุขกับชีวิตจังมันช่างต่างกับฉันซะจริงๆ
"ทำไมพี่ชอบทำหน้าตาอมทุกข์อยู่ตลอดเลย"
"มันก็เรื่องของฉัน"
"ชิ...ถามแค่นี้ก็ไม่ได้" ไวท์หันมาจิ๊ปากแล้วก็เบ้บปากใส่ฉันจากนั้นก็หันหน้าไปมองถนนต่อ
หลังจากทานข้าวเสร็จไว้ก็พาฉันมาที่ไหนก็ไม่รู้ ดูๆไปมันก็คล้ายกับที่ปฏิบัติธรรมเหมือนกันนะ ที่นี่เงียบสงบดี บรรยากาศเย็นสบาย
"ชอบที่นี่ไหมครับ?" ไวท์เดินมาสะกิดแขนฉัน
"ก็ดี" พูดจบฉันก็เดินไปนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ ข้างหน้าจะเป็นคลองน้ำไม่กว้างมากเท่าไหร่
ไวท์นั่งลงข้างๆฉัน จากนั้นทุกอย่างก็อยู่ในความเงียบ ฉันมองไปข้างหน้าภาพสมัยตอนฉันยังเป็นเด็กมันค่อยๆผุดเข้ามาในหัวทีละภาพๆ ฉันค่อยๆหลับตาลงช้าๆ ภาพที่ฉันเห็นคือมีเด็กสาวคนหนึ่งอายุประมาณ9ขวบ กำลังวิ่งเล่นไล่จับกับคุณพ่อคุณแม่อย่างมีความสุข รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ที่เกิดขึ้นเพราะความสุข ภาพที่ฉันเห็นมันคือภาพของฉันในวัยเด็กและพ่อกับแม่ของฉันเอง
"พี่มีอะไรในใจรึป่าวพี่ริน...ระบายกับผมได้นะ"
ฉันหลุดออกจากภวังค์ความคิดของตัวเอง...แล้วฉันก็ถอนหายใจออกมาแบบเหนื่อยๆ
"ไม่มี ฉันโอเคร" ปากพูดตอบแต่สายตาฉันยังคงมองไปด้านหน้า ไม่ได้สนใจหันไปมองคนข้างๆแต่อย่างใด
"ไม่จริงอะ ผมว่าพี่ต้องคิดมากเรื่องอะไรสักอย่างอยู่แน่ๆ"
"เอ๊ะ...บอกว่าไม่มีอะไรไง นายจะมารู้ดีกว่าตัวฉันได้ไง" ฉันหันไปทำตาดุใส่ไวท์
"ผมก็แค่เป็นห่วง...พี่ไม่เห็นต้องมองผมแบบนั้นเลย"
"รู้จักกันแค่สองคน นายจะมาสนใจฉันทำไม"
"ไม่ใช่แค่สองวันสักหน่อย!!" ฉันมองหน้าไวท์แบบไม่เข้าใจกับสิ่งที่เขาพูดเมื่อกี้ เขารู้จักฉันมาก่อนหน้านี้งั้นเหรอ หรือยังไง
"ไม่ใช่แค่สองวัน...แต่มันคือตลอดไปต่างหาก" พูดจบไวท์ก็ยิ้มหวานให้ฉัน
"ไร้สาระ" ฉันละสายตาออกจากใบหน้าของไวท์แล้วหันกลับไปมองคลองน้ำด้านหน้าเหมือนเดิม
"พี่เคยมีคนรักไหม?" จู่ๆไวท์ก็ถามคำถามนี้ขึ้นมา
"ไม่เคย"
"พี่ไม่เคยมีแฟนหรอ" เสียงที่ไวท์ถามฉันดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อย
"อื้ม...ฉันไม่เคยมีแฟน"
"เป็นไปได้ไง..พี่สวยขนาดนี้"
"เพราะฉันขายตัวไง" ฉันเงียบไปสักพัก...ก่อนจะพูดคำนี้ออกไป
"พี่อย่าว่าตัวเองแบบนั่นดิ"
"มันคือความจริง...ฉันก็แค่พูดความจริง"
"แต่ผมไม่ได้คิดแบบนั้นนะ...ผม...คือผม...ผมชอบพี่ ผมชอบพี่จริงๆนะ" ไวท์หันหน้ามามองฉันแววตาของเขาบ่งบอกว่าสิ่งที่เขาพึ่งพูดออกไปเมื่อกี้คือความจริงที่พูดออกมาจากใจ
"หึ!!...อย่ามาชอบคนอย่างฉันเลย ฉันมันไม่มีอะไรคู่ควรกับนายเลยสักนิด ถ้าเป็นไปได้นายเลิกยุ่งกับฉันจะดีกว่า"
ที่ฉันพูดออกไปแบบฉันแค่อยากให้เขาได้ไปเจอคนที่ดี...ที่พร้อม คนที่ไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวแบบฉัน คนอย่างฉันมันไม่เหมาะที่จะโดนใครมาสาระภาพรักหรอก
"ไม่อะ...ผมชอบพี่ แล้วผมก็จะจีบพี่ให้ได้ พี่ริน"
- ผู้เขียน
