Episode 07ความสุขคืออะไร?
1414 คำ
"นั่นน้องคนเมื่อคืนที่มึงไปด้วยใช่ไหมริน" แอมหันหน้ามาถามฉัน
"อื้อ ใช่" ฉันตอบสั้นๆ สายตาจ่องมองไปยังผู้ชายที่กำลังวิ่งหน้าตั้งมาทางฉันกับแอม พอมาถึงก็ยืนหอบหายใจแรงๆ
"เมื่อเช้าผมบอกให้พี่รอผม แล้วทำไมพี่ไม่รอ" พอมาถึงยังไม่ทันจะหายหอบไวท์ก็ยิงคำถามถามฉัน
"ก็ไม่อยากรอ" ฉันตอบสั้นๆ
"ไปกันเถอะแอม" ฉันหันไปพูดกับแอมเเล้วก็เดินออกมาจากตรงนั้น แอมก็เดินตามฉันมาติดๆ
"เฮ้!! พี่รอผมด้วยสิ" ไวท์รีบวิ่งตามฉัน
"พี่ๆ ทำไมเพื่อนพี่ถึงเย็นชาจัง" ไวท์สะกิดแอมแล้วถาม
"รินมันก็เป็นของมันแบบนี้แหละเดี๋ยวน้องก็ชิน"
"พี่ชื่อรินหรอ ?"
"อื้ม"
"สุดท้ายผมก็รู้ชื่อพี่แล้ว ดีใจจัง" ไวท์ยิ้มหวานให้ฉัน
"พี่สองคนกินอะไรไหมครับ ผมเลี้ยงเอง"
"กิน!!" แอมรีบตอบ ฉันหันไปทำตาขวางใส่แอมทันที นี้มันจะเห็นแก่ของฟรีอะไรขนาดนั้น
"ไม่กิน" ฉันพูดตอบ
"ริน แต่วันนี้ทั้งวันมึงกับกูยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ"
"แล้วไง...เงินก็มีมึงจะให้คนอื่นเลี้ยงทำไม"
"แต่ผมเต็มใจเลี้ยงนะ"
"เก็บเงินนายไว้ใช้เวลาจำเป็นเหอะ"
"นี่ไง...เลี้ยงข้าวพี่นี่ไงจำเป็นมาก" ไวท์พูดพร้อมทำหน้ากวนๆใส่ฉัน
"เอาน่าริน..น้องมันอยากเลี้ยงก็ให้น้องมันเลี้ยงเถอะ"
"ไปกินข้าวกันนะ นะครับพี่ริน" ไวท์จับมือฉันแล้วทพหน้าอ้อนๆแต่ฉันชักมือออก
เด็กคนนี้ทำไมดูสดใสจังถึงจะพูดมากไปหน่อยก็เถอะแต่ดูแล้วคงจะเป็นคนดี...เพราะฉะนั้นฉันไม่ควรไปยุ่งกับคนดีๆแบบนี้
สรุปเราสามคนมากินข้าวกันในร้านอาหารที่ห้างนี่แหละ
ภายในร้านอาหาร...
"สั่งเต็มที่เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ เดี๋ยวผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน" ไวท์ยิ้มหวานให้ฉันก่อนจะลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ
หลังจากไวท์เดินไปแอมก็รีบเอามือมาสะกิดแขนฉันทันที
"ริน เด็กมึงงานดีมากอะ ป๋ามากด้วย"
"ไม่ใช่เด็กกู"
"ได้ไง...มึงได้กันแล้วก็แปลว่าน้องมันเป็นเด็กมึงนั้นแหละ เอ๊ะ...รึว่ามึงจะเป็นเด็กน้องมัน" แอมทำท่าคิด
"เมื่อคืนกูไม่ได้มีอะไรกับไวน์"
"ห๊ะ...ว่าไงนะ!!" แอมพูดเสียงดังจนโต๊ะข้างๆหันมามอง
"มึงจะแหกปากทำไมแอม...ดูสิคนมองเต็มเลย"
"เออๆโทษทีกูลืมตัว"
"นี้สรุปว่าเมื่อคืน ที่มึงไปกับน้องไวท์เนี้ยไม่ได้มีอะไรกันว่างั้น?" ฉันพยักหน้าตอบ
"ได้ไงวะ...ไม่มีอะไรกันแล้วน้องมันจะพามึงไปคอนโดทำไม"
"ไม่รู้ ไวท์แค่นอนกอดกูเฉยๆเเล้วก็โอนเงินมาให้กูห้าหมื่น"
"ห๊ะ...ห้าหมื่น!!" แอมอุทานออกมาเสียงดังอีกครั้ง
"แอม...มึงเบาๆหน่อยไม่ได้รึไงคนอื่นเขามอง"
"ก็กูตกใจอะ อะไรกันให้เงินตั้งห้าหมื่นแต่ไม่ได้ทำอะไรมึงเลยเนี้ยนะ...บ้าไปเเล้ว"
"กูก็ว่างั้น"
"รึว่า....!!"
"รึว่าอะไร?" ฉันหันไปมองหน้าแอม แอมมันทำหน้ายิ้มๆก่อนจะพูด
"รึว่าน้องมันจะชอบมึง!!"
"เพ้อเจ้อ!!"
"มันก็เป็นไปได้นะมึง ถ้าน้องมันไม่ชอบมึงแล้วน้องมันจะตามมาเลี้ยงข้าวมึงทำไม"
"ก็แค่บังเอิญเจอกัน"
"จ้า...แค่บังเอิญ ถึงมึงจะคิดแบบนั้น แต่ยังไงกูก็คิดว่าน้องมันชอบมึงอยู่ดีนั่นแหละ"
"กูกับเขาไม่คู่ควรกันหรอกแอม...!!"
"ทำไมมึงคิดแบบนั้นละริน"
"มึงดูชีวิตกูตอนนี้สิ...กูคู่ควรกับใครบ้างวะ..หึ!!" พูดจบฉันก็ก้มหน้าแล้วก็หัวเราะในลำคอ
มันจริงแบบที่ฉันพูด ฉันไม่คู่ควรกับความรัก ฉันไม่คู่ควรกับใครทั้งนั้น ฉันก็เป็นได้แค่ที่ระบายของพวกผู้ชายที่ไม่รู้จักพอแค่นั้นแหละ
"ริน...สักวัน สักวันมึงจะเจอคนที่ทำให้มึงอยากเลิกทำอาชีพหน้าสมเพชนี้ มึงเชื่อกูสิ"
"สำหรับกูคงไม่มีวันนั้น"
"กูอยากให้มึงลองมองโลกใหม่ โลกใบนี้มันยังมีอะไรให้มึงค้นหาอีกเยอะ"
"เออๆ ขอบคุณมึงมากที่เตือนกู แต่ตอนนี้อะสั่งอาหารก่อนไหม?"
"ไหนมึงไม่กิน...?"
"มานั่งในร้่านอาหารขนาดนี้แล้ว ไม่กินได้ด้วยหรอ กูก็คนนะหิวเป็นเหมือนกัน"
"จร้าๆ แม่คนปากแข็ง"
จากนั้นแอมมันก็สั่งอาหารมาสามสี่อย่าง หลังจากสั่งอาหารได้ไม่นานไวท์ก็เดินกลับมาที่โต๊ะ พอมาถึงไวท์ก็เอาแต่มองหน้าฉันแล้วก็ยิ้ม ยิ้มเหมือนคนบ้าอะ
"มองทำไม...?" ฉันถามไวท์
"ก็มองคนสวย ไม่ได้หรอครับ" พูดจบก็ฉีกยิ้มหวาน เด็กคนนี้ท่าจะบ้าจริงๆแหละ
"อะแฮ่ม...เบาๆคะไวท์มองมากๆเพื่อนพี่ท้องพอดี"
"ท้องก็ดีสิครับ"
"ไร้สาระ" ไวท์ยู่ปากใส่ฉันเหมือนกำลังกวน..ตี..น..ฉันอยู่
ไม่นานอาหารก็มาเสริฟ เราสามคนพากันนั่งกินข้าวจนอิ่ม
จากนั้นก็เช็กบิล หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อย เราสามคนก็ลุกขึ้นเดินออกมาจากร้าน
"แล้วเจอกันนะครับ พี่ริน" ไวท์ยิ้มหวานให้ฉัน
"อื้ม ถ้ามีเงินมาให้ เราคงได้เจอกันอีกแน่"
"ให้ผมโอนไปล่วงหน้าก่อนสักปีเลยยังได้"
"บ้า...นายนี่มัน!!" ฉันอยากจะด่านะแต่คิดไม่ออกว่าจะด่าเด็กนี้ว่าอะไรดี ชอบพูดเพ้อเจ้อจริงๆ
"ผมพูดจริงนะ ผมอะฉายาไวท์โอนไวอะ พี่รู้จักป่าว" ไวท์พูดติดตลก แต่ฉันไม่ตลกเลยสักนิด คงจะมีแต่แอมกับไวท์ที่ยืนหัวเราะคิกคักกันอยู่สองคน
"กลับกันเถอะแอมมืดแล้ว" พูดจบฉันก็เดินแยกตัวออกมาจากสองคนนั้น แอมมันเห็นว่าฉันเดินออกมามันก็รีบเดินตามฉัน
ภายในรถ....
"นี่ริน กูถามน้องไวท์เมื่อกี้ว่าเรียนที่ไหน น้องมันบอกว่าเรียนโรงเรียนชายล้วน ติดๆกับโรงเรียนเราเลยวะ"
"แล้วไงแอม..มึงไม่ต้องมาพยายามจับคู่ให้กูเลยนะ"
"กูก็อยากเห็นมึงมีความสุขนี่น่า"
"มึงมั่นใจได้ไง ว่าถ้าคนเรามีความรักแล้วจะมีความสุข มึงเคยมีความรักรึไง"
"ก็ไม่เคย...แต่กูก็ไม่ได้ทุกข์แบบมึงนิ่ริน มึงไม่ยิ้มให้กูเห็นมากี่ปีแล้ว กูแค่อยากเห็นเพื่อนกูกลับมายิ้มกลับมาล่าเริงเหมือนเดิม" แอมพูดเสียงเศร้าๆ ฉันเข้าใจนะกับสิ่งที่แอมมันพูด ฉันรู้ว่าแอมเป็นห่วง แต่ชีวิตฉัน ฉันเลือกแล้วว่าจะให้มันเป็นแบบไหน
"ชีวิตกูมันตายจากความสุขมานานแล้วแอม"
"เห้อ..." แอมถอนหายใจออกมายาวๆ
"กูไม่น่าแนะนำให้มึงมาขายตัวแบบกูเลยจริงๆริน"
"กูว่าดีสะอีก...ถ้าวันนั้นมึงไม่ดึงกูออกมา ป่านนี้กูคงได้ไปนอนข้างถนนแล้ว มึงไม่ต้องคิดมากกูต้องขอบคุณมึงด้วยซ้ำที่ดึงกูออกมาจากนรกขุมนั้น"
"อื้อ...ว่าแต่มึงมีหลักฐานยัง เรื่องที่อีแม่เลี้ยงมึงโกงบริษัท" ฉันส่ายหัวไปมา
"คงยาก...เพราะกูไม่รู้จักใครที่บริษัทที่พอจะถามอะไรได้เลย คงต้องรอป้านิ้มส่งข่าวมาอย่างเดียว" ป้านิ้มคือแม่บ้านคนเก่าคนแก่ที่เคยเลี้ยงดูฉันมาตั้งแต่เด็กๆ ตอนนี้ป้านิ่มอยู่ที่บ้านหลังนั้น กำลังช่วยฉันหาหลักฐานมาเอาผิดสองแม่ลูกนั้นอยู่ แต่สองแม่ลูกนั้นดูจะระวังตัวมาก ไม่ยอมให้ใครเข้าห้องนอนกับห้องทำงานเลย
"ยังไงกูจะเอาจะช่วยแล้วกัน...สู่ๆนะมึง"
"ขอบคุณมึงมากนะแอม มึงคือเพื่อนที่ดที่สุดสำหรับกู"
- ผู้เขียน
