Ep1(2) : เครื่องระบายอารมณ์ที่มีลมหายใจ By...kanokrot
3262 คำ
เศษแก้วนั้นแตกกระจาย แดนดินชักสีหน้าตึง หากก็เพียงแวบเดียวก่อนเจ้าตัวจะเก็บความไม่พอใจนั้นไว้ แล้วเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้มเข้ามาแทนที่...เอาน่า รอเวลาอีกนิด เขานี่แหละจะเป็นคนดัดนิสัยเสียของเจ้าหล่อนให้เองกับมือ หากเวลานี้เขาคงต้องทำใจเย็นเข้าสู้ ยอมปล่อยให้รุ้งแก้วอาละวาด โขกสับเขาได้เต็มที่
“ผมขอโทษนะคนดี...ขึ้นมาบนเตียงนี้เถอะครับ ผมอยากไถ่โทษกับคำพูดพล่อยๆเมื่อสักครู่ใจจะขาดอยู่แล้ว” แดนดินเอ่ยน้ำเสียงหวานหยด เชื้อเชิญเจ้าหล่อนด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด เขาตบมือลงบนที่นอนข้างลำตัว ช้อนสายตาขึ้นออดอ้อนเต็มกำลัง...
เมื่อกี้เขายอมรับว่าทำพลาดไป ทั้งที่รู้อยู่เต็มอก รุ้งแก้วเกลียดธิดารัตน์เข้าใส่อย่างกับอะไรดี เขามันปากไม่ดีเอง ทำให้รุ้งแก้วขุ่นใจอีกจนได้...
ชายผู้คลั่งรักโยนความผิดทั้งหมดให้กับตัวเองเสร็จสรรพ บุญบาปของเขาอะไรก็ไม่รู้...
นี่ละหนาชะตาชีวิตของแดนดิน ชายหนุ่มซึ่งครั้งหนึ่งเคยได้ขึ้นชื่อเรื่องความไว้ตัว ไม่ยอมโอนอ่อนให้สาวใดถ้าใจไม่ปรารถนา ตลอดเวลาที่ผ่านมาในชีวิตของลูกผู้ชายคนนี้มีผู้หญิงนิสัยอ่อนหวานวิ่งเข้าหาเขามากมาย อาจบอกได้ว่านับสิบนับร้อยคนเลยกระมัง ต่างดาหน้าเข้ามาทอดสะพานหวังให้เขาเดินข้าม..ทว่าไอ้แดนดินคนนี้กลับไม่สนใจ ผลักไสสะพานเสริมไยเหล็กเหล่านั้นทิ้งเสียทั้งหมด...มันช่วยไม่ได้นี่นา คนมันไม่รักไม่ชอบ ฝืนใจไปคงทำได้ไม่นาน เขาเองไม่ใช่ผู้ชายเห็นแก่ตัว เห็นแก่ความสุขชั่วครั้งชั่วคราว รีบตัดปัญหาเสียแต่เนิ่นๆ เขาถึงได้ครองตัวเป็นโสดมาจนได้เจอกับรุ้งแก้วนี่ไง...
สุดท้ายแล้วเป็นไงล่ะ เขากลับต้องมานั่งชดใช้กรรมที่ไปทำให้สาวเจ้าทั้งหลายน้ำตาร่วง ดันมาหลงรักผู้หญิงที่มองตัวเองเป็นเพียงเครื่องระบายอารมณ์ ชนิดที่เรียกว่า หัวปักหัวปำเลยก็ว่าได้...
แต่มันก็เป็นกรรมที่เขาชดใช้ด้วยความสุขอยู่ดี...
รุ้งแก้วควบคุมจิตใจให้สงบ สลัดอารมณ์เคืองขุ่นนั้นทิ้ง ก่อนปรายหางตา รอบมองบุรุษหนุ่มรูปงามด้วยความรู้สึกเป็นนายเหนือหัว นัยน์ตาหวานเปล่งประกายวาววับ เธอเชิดปลายคางขึ้นสูง เขาคนนั้น กำลังนอนหงายตัวลงบนฟูกนุ่ม เนื้อกายล่อนจ้อน ผิวสีแทนนั้นสะท้อนแสงไฟบนเพดานราวกับรูปปั้นสลัก แลเห็นมัดกล้ามเป็นลูกลอนดูสมส่วนไม่ใหญ่โตเทอะทะ...ทุกสัดส่วนผสมผสาน รวมเป็นชายฉกรรจ์ที่มีเรือนร่างเต็มไปด้วยเสน่ห์เหลือล้น สามารถทำเอาใจเธอสั่นไหว ซ่านซ่าจนถึงแก่นกลางความปรารถนาได้เพียงแค่มอง...
รุ้งแก้วต้องใจแดนดินตั้งแต่พบหน้ากันครั้งแรก จำได้ว่าหน้าห้องธุรการ ชายหนุ่มเดินเข้ามาติดต่อเรื่องงานกับคนในแผนกนี้ บังเอิญเธอไม่ทันระวังตัว มัวแต่หงุดหงิดเรื่องงานปาร์ตี้เมื่อคืน เลยซุ่มซ่ามชนเข้ากับประตูกระจกบานเดียวกับที่แดนดินกำลังเปิดออกมา...ผลจากแรงผลักของบานประตู เธอทำท่าจะล้มก้นจ้ำเบ้า ดีที่แดนดินไหวตัวได้รวดเร็ว เขาถลาเข้ามาประคองรับร่างเธอไว้ได้ทัน การสบตากันครั้งแรกมันทำให้ใจเธอสั่น...แต่ถึงกระนั้นมันกลับไม่สำคัญมากพอได้เท่ากับความจริงที่ว่า...แดนดินคือผู้ชายที่ธิดารัตน์ กำลังให้ความสำคัญ หมายตาอยากได้มาครอบครองต่างหาก...
ของเล่นชิ้นโปรดขยับตัวอีกครั้ง จงใจยั่วสายตาคนมอง...
ทำเอานัยน์ตาหวานวาววับ จับจ้องความใหญ่โตตรงกึ่งกลางลำตัวไม่คลาดคลา...
เขาคือเครื่องระบายอารมณ์ที่มีลมหายใจ คงไม่ต่างจากตุ๊กตายางในร่างของผู้ชายสมบูรณ์แบบ แต่ถึงกระนั้นต่อให้แดนดินหล่อเหลาปานเทพบุตรสักเพียงใด ทุกอย่างย่อมมีอายุการใช้งานของมันเสมอ...
ยิ่งเป็นของรักของห่วงของธิดารัตน์ที่เจ้าตัวอยากได้มาครอบครองตัวซีดตัวสั่นมากเท่าไร เขาก็กลายเป็นสิ่งของไร้ค่าสำหรับในสายตาเธอมากขึ้นเท่านั้น...พอถึงเวลานั้นขึ้นมาจริงๆ แดนดินจะกลายเป็นเพียงแค่เศษขยะใช้แล้วชิ้นหนึ่ง เธอจะโยนเขาคืนใส่หน้าธิดารัตน์ ทำให้แม่นั่นได้ขึ้นชื่อว่า ใช้ของเหลือเดนต่อจากเธอ...
หญิงสาวผู้ไม่เคยรู้ใจตัวเองสักนิด คิดอย่างหมายมาด ทอดสายตาอ่อนเชื่อมมองสิ่งน่าปรารถนา ราคะของมนุษย์ใช่ว่าจะหักห้ามใจกันได้ง่าย พอเริ่มแล้วยากที่จะหยุดยั้ง...
หากคุณเดินหลงทางผิด แน่นอน...คุณจะถูกมันครอบงำจนโงหัวไม่ขึ้น สิ่งใดที่คิดหวัง คุณอาจไม่สมดั่งหวังก็อาจเป็นได้...
“วันนี้ฉันขอถึงเช้าเลยก็แล้วกันนะ พรุ่งนี้ขี้เกียจเข้าออฟฟิศ แม่คงจะพาแม่นั่นมาเปิดตัวโครงการใหม่ ไม่อยากเห็นหน้า เกลียด...หวังว่านายจะมีแรงบริการ โดยไม่ทำให้ฉันเสียอารมณ์กลางคัน”
แดนดินยิ้มรับ หูผึ่งขึ้นทันตา ...
“แน่นอนสิครับ...ผมพร้อมให้บริการคุณรุ้งถึงใจ ตามคำบัญชาเลยครับ เจ้านาย...”
“อ้าขาออกกว้างกว่านี้หน่อย ฉันอยากเห็นอาวุธของนาย ตอนมัน...”
หญิงสาวออกคำสั่ง นัยน์ตาหวานโชนด้วยไฟร้อนแรง...คนรับคำสั่งรีบปฏิบัติตามทันที
“นายทำดีมาก...”
เสียงหวานเอ่ยชม ดวงตาสีอ่อนทอประกายแสงเรืองรอง มันจับจ้องขีปนาวุธชั้นยอด ริมฝีปากอิ่มเต็มสีระเรื่อประจุรอยยิ้มพึงพอใจ รู้สึกลำคอชักแห้งผากจำต้องกลืนน้ำลายเข้าช่วย ด้วยขนาดของอาวุธร้ายในสายตาเธอนั้น จัดว่าไม่ธรรมดา ทั้งอวบอ้วน ทั้งยาวใหญ่ สร้างความหฤหรรษ์แด่เธอจนล้นปรี่ได้ทุกครา นึกถึงยามเมื่อมันสำแดงฤทธิ์ ขับเคลื่อนเข้าสู่ความอ่อนนุ่มภายใน เล่นเอาหัวใจเธอสั่นสะท้านไปทั้งทรวงฤดี แล้วไหนจะบั้นท้ายทรงพลังช่างพลิ้วไหวนั่นอีก ราวกับนักเต้นระบำชั้นยอดเยี่ยม แดนดินไม่เคยทำให้เธอผิดหวังสักครั้งหลังจากลงสนามรบ เขามักคว้าชัยชนะยื่นส่งให้เธอเสมอ...
“เมื่อวานนายทำให้ฉันโมโหมากรู้ตัวบ้างไหม?...”
จู่ๆรุ้งแก้วก็เอ่ยเสียงขุ่น ตอนภาพในสมองบิดเบือนจากสิ่งยั่วเย้า เปลี่ยนเป็นภาพตอนรถยนต์สีดำทมิฬขับผ่านหน้าเธอ ตรงปากซอยทางแยกเข้าออฟฟิศ ผู้โดยสารสองคนภายในรถยนต์คันนั้น เป็นสองคนที่เธอจำได้แม่นยำ แม้เพียงหลับตาก็ยังจำได้...
และมันทำให้หญิงสาวเอาแต่ใจลงความโกรธกับเสื้อเชิ้ตราคาแพง...ด้วยการกระชากเสื้อเชิ้ตทำงานออกจากกายสาว อวดรูปโฉมโนมพรรณขาวนวลตา เธอไม่กลัวแรงเสียดผิวกับเนื้อผ้ามันจะทำให้เธอเจ็บ กระดุมเม็ดเล็กจึงตกเกลื่อนพื้นห้อง ตามด้วยกระโปรงทรงแคบสีดำ สีที่เธอโปรดปราน เหลือไว้เพียงชั้นในตัวจิ๋ว ปกปิดสิ่งสงวนทั้งด้านบนและส่วนของด้านล่าง...
แดนดินรู้สึกอึดอัดคับแน่นตรงบริเวณหน้าท้อง หัวเรือรบเบ่งบานจนเขาปวดหนึบ จำต้องสูดลมหายใจลึก ระงับอารมณ์ร้อนรุ่มไม่ให้มันแตกกระเจิง หักห้ามใจตนเองไม่ให้ก้าวลงจากเตียง แล้วเป็นฝ่ายกระชากตัวของนางแมวยั่วสวาทเข้ามากระแทกกระทั้นความเป็นเขาเสียเอง ความละมุนละไมที่เขาเคยสัมผัสมานับครั้งไม่ถ้วนมันกำลังทำร้ายความรู้สึกเขาให้ทรมาน...
“คุณรุ้งก็น่าจะทราบดี ผมปฏิเสธคุณผึ้งเธอไม่ได้ อย่างน้อยเธอก็อยู่ในฐานะเจ้านายโดยตรงของผมคนหนึ่งเหมือนกัน ผมไม่อยากตกงานโดยไม่จำเป็น...”
ถึงแม้ความจริงเบื้องหลังแดนดินจะถือหุ้นใหญ่อยู่กับบริษัทมีชื่อเสียงแห่งหนึ่งก็ตาม มันเป็นความลับที่เขาไม่ปรารถนาเปิดเผยให้ใครล่วงรู้ เพราะมันอาจทำให้แผนการของรุ้งแก้วสั่นคลอน จนหญิงสาวคิดเปลี่ยนไปใช้แผนการอื่น...จนตามมาด้วยการลดบทบาทความสำคัญของเขาลงในที่สุด เขายอมให้มันลงเอยเช่นนั้นไม่ได้หรอกนะ...
สิ่งเดียวที่จะยังทำให้เขามีความสำคัญต่อเจ้าหล่อนตลอดไป นั่นคือการยอมลดศักดิ์ศรีตัวตนแท้จริงโดยไร้ข้อแม้ใดๆ
“พี่ผึ้งก็แค่อยากเอาชนะ...แล้วก็อยาก...”
รุ้งแก้วไม่พูดต่อ เพียงบิดริมฝีปาก แววตาฉายออกมาถึงความรู้สึกหมั่นไส้...
โดยละเว้นประโยคที่ว่า แล้วก็อยากได้นายเป็นผัวจนตัวซีดตัวสั่นด้วยน่ะสิ...
หญิงสาวเอื้อมมือไปด้านหลัง ปลดตะขอชั้นในสีขาว แล้วโยนใส่คนบนเตียง...
แดนดินรีบตะครุบเนื้อผ้าชิ้นน้อยเอาไว้ ยกมันขึ้นสูดดมกลิ่นกายสาว หอมจรุง...
“คุณรุ้ง ของผม...”
เขาเบือนสายตามองภาพเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกชื่นชม อารมณ์ดำมืดค่อยๆเริ่มก่อตัวราวพายุ ก่อนมันจะพลุกพล่านกลายเป็นเฮอร์ริเคน ความเป็นเขาขยายเหยียด หัวดอกเห็ดเริ่มมีน้ำสีขาวขุ่นปริ่ม มันผงกหัวทักทายแม่แมวยั่วสวาท คล้ายกำลังกวักมือเรียกหา...
ชายหนุ่มรู้ดี รุ้งแก้วนั้นรสชาติหวานลิ้นเขามากขนาดไหน...ยิ่งเมื่อมันหลอมรวมเข้ากับหัวใจรัก ความหวานเหล่านั้นยิ่งทวีความรุนแรงทบเท่าทวีคูณ...
“ผมขับรถไปส่งคุณผึ้งที่คอนโดจริง แต่ผมไม่ได้ขึ้นไปข้างบนห้องกับเธอหรอกนะ...ผมไม่อยากทำให้คุณรุ้งโมโห”
“ก็ลองขึ้นไปดูสิ...ฉันไม่เอานายไว้แน่”
“พูดเหมือนคุณกำลังหึงผม...”
แดนดินเกิดความรู้สึกพึงพอใจ จะบอกว่าดีใจจนเนื้อเต้นก็ว่าได้ ถ้าเพียงรุ้งแก้วจะไม่ส่งสายตาหยามหยัน นายพูดเรื่องบ้าบออะไรอยู่ แดนดินคงหลุดปากร้องไชโยลั่นห้อง...
“ชุดชั้นในสีนี้เหมาะกับผิวขาวของคุณดีจัง เห็นแล้วพานทำให้อารมณ์ผมเตลิดชะมัด”
แดนดินขยับกายสง่าผึ่งผายเพียงต้องการปลดปล่อยตัวตนเป็นอิสระ เขารู้สึกอึดอัดกึ่งกลางลำตัวจนแทบระเบิด เพียงแค่สัมผัสผ่านทางสายตา เขาก็แทบควบคุมมันไม่ไหว
“รู้สึกเร็วดีนี่...”
“คุณรุ้งก็รู้ เพียงแค่ผมได้กลิ่นกายจากตัวคุณ ไอ้นี่ของผมมันก็มีปฏิกิริยาตอบสนองไว้ขนาดไหน”
“ขนาดที่ทำให้ฉันบ้าคลั่งล่ะมัง...” รุ้งแก้วเฉลย โดยไร้ความกระดากอาย
“และมันจะเป็นกับคุณคนเดียวเท่านั้น....”
ผมสัญญา...แดนดินพูดประโยคต่อมาในใจ...
รุ้งแก้วเป็นหญิงสาวจัดว่าสวยหมดจด อาจจะเรียกว่า สวยตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าก็ไม่ผิดอะไรนัก มันก็แน่อยู่แล้ว...เพราะเจ้าหล่อนเป็นถึงลูกสาวมหาเศรษฐีหม้ายตระกูลดัง มีกิจการมากมายทั้งในและนอกประเทศ อีกทั้งเจ้าหล่อนยังถูกเลี้ยงแบบตามใจกันมาตั้งแต่เด็ก ประเภทพวกใช้เงินหว่านซื้อหาความสุขสบายใส่ตัว ผู้เป็นแม่คงไม่มีเวลาอบรมสั่งสอน ลูกสาวถึงได้โตมาพร้อมนิสัยแบบนี้...
แบบที่เอาแต่ใจตัวเองสุดยอด อะไรไม่ได้ดั่งใจก็วีนโวยวายเข้าใส่ ไม่เคยเห็นหัวใครทั้งนั้น โดยเฉพาะคนที่มีฐานะต่ำต้อยกว่า บางครั้งอาจหลงลืมความเท่าเทียมกันของมนุษย์ไปแล้วด้วยซ้ำ ลืมแม้กระทั่งทุกคนเกิดมาใช้คำว่าคนเหมือนๆกันหมด พวกเขาหาใช่สัตว์เลี้ยงหรือสิ่งของ ถึงจะไร้ความรู้สึก เจ็บปวดไม่เป็น คงไม่ต้องมองหาที่ไหนไกลเลย ก็เขานี่ไง ทุกวันนี้เขายังถูกเจ้าหล่อนตีค่า ตีราคาเป็นเพียงแค่สิ่งของชิ้นหนึ่งอยู่เลย...
บางครั้งมันก็น่าคิดนะ...ถ้าสักวันหนึ่งรุ้งแก้วเกิดรู้ความจริง เขาไม่ใช่ผู้ชายแบบที่เจ้าตัวเข้าใจ สายตาของเจ้าหล่อนจะเปลี่ยนแปลงจากเดิมบ้างไหมหนอ...
“ร้อนจัง...”
รุ้งแก้วเผยอริมฝีปากอิ่ม วางหัวเข่ามนลงบนเตียงกว้าง คืบคลานขึ้นมาด้วยกิริยาเชื่องช้า แววตาราวนางพญาพราวระยับ จับจ้องแก่นกายหนั่นแน่น ทรงพลัง หากก็ให้ความรู้สึกยำเกรง...
“ผมจะช่วยทำให้คุณรุ้งคลายร้อนได้ยังไง เชิญบัญชามาได้เลยตามสบาย ผมยินดีช่วย...”
แดนดินที่ตอนนี้เลือดในกายหนุ่มร้อนฉ่า ร้าวรานรัญจวนไปทั่วเรือนร่างทรงพลัง รอเพียงเวลาปลดปล่อยหัวน้ำเชื่อ น้ำแรกคงไม่แคล้วหลั่งในปากอิ่มน่าจูบนั่น รุ้งแก้วชอบกินน้ำในตัวเขา ก็คงพอๆกับที่เขา ชอบดูดเลียน้ำในตัวเธอนั่นแหละ...
ร่างขาวลออตาคลานสี่ขามาจนถึงเครื่องระบายอารมณ์ชั้นเยี่ยม เธอเงยใบหน้าสบสายตาอ่อนเชื่อม แย้มกลีบปากอวบอิ่ม เม็ดบัวทั้งสองข้างหดเกร็งยามเมื่อถูกความเย็นของอากาศภายในห้องโลมเลีย แตะต้องผิวกายเปลือยเปล่า รุ้งแก้วโก้งโค้งตัวลงต่ำ เป้าหมายคือไส้กรอกชิ้นโต...
“อ้าขาออกอีกหน่อยสิ ฉันทำไม่ถนัดเลย...”
ชายหนุ่มผวากายลุกขึ้นนั่ง หลังจากได้รับคำสั่งอย่างว่าง่าย ไม่ว่ารุ้งแก้วต้องการอะไร เขาพร้อมให้บริการเจ้าหล่อนด้วยความเต็มใจเสมอ...
แดนดินถ่างขาเพรียวทรงพลังออกกว้างเท่าที่หญิงสาวถนัด จนแลเห็นแก่นกลางพวงใหญ่ห้อยโตงเตง ลำยาวเหยียดขยายชูขึ้นทั้งลำท่ามกลางเส้นขนหยิกหยักศกดกหนา ชายหนุ่มพิงแผ่นหลังหนั่นแน่นไว้กับหัวเตียง หวังใช้มันเป็นหลักยึดเหนี่ยวเวลาป้อนความสุขให้หญิงสาว...
ยามเมื่อเขาถูกรุ้งแก้วกลืนกินความเป็นตัวตน เวลานั้นเขาแทบแดดิ้นตาย...
“คุณสวยเหลือเกิน คุณรุ้ง...” แดนดินเอ่ยปากชมจากหัวใจ เอื้อมมือขยำปทุมมาลย์ขนาดพอเหมาะพอเจาะ สะกิดเม็ดบัวเล่นอย่างหยอกเอิน สื่อนัยน์ตาพราวระยับ เขาอยากดูดดื่มสองเต้าอะร้าอร่ามนี้เหลือเกิน
“อืม...”
รุ้งแก้วเสียดเสียว ปั่นป่วนจนเกร็งทั่วทั้งท้องน้อย เจ้าหล่อนขยับบั้นท้ายกระดกขึ้นสูง เกยทับอยู่บนลำขา ใช้ความเป็นเธอซึ่งเริ่มชุ่มชื่นถูไถ พร้อมอ้าปากอิ่ม ครอบงำเข้าหาลำกายแข็งโด่เด่จนสุดถึงปลายโคน ขยับขึ้นลงเป็นจังหวะค่อยเป็นค่อยไป ก่อนจะถี่ขึ้นเรื่อยๆ...
“อา...ดีเหลือเกินครับคุณรุ้ง...”
แดนดินกัดกลีบปากล่าง สกัดกั้นแรงอารมณ์พุ่งกระฉูด กายหนาสั่นราวกับผีเข้า จำต้องเงยใบหน้าคมคายปล่อยเสียงร้องครวญครางปลดปล่อยความสุขแสนหรรษา...
รุ้งแก้วใช้ลิ้นสะกิดปลายหัวหยัก มันปริ่มด้วยน้ำหวานรสเลิศ ดูดเลียอร่อยลิ้นราวกับไอศกรีมแท่งโปรด...ก่อนจัดการกลืนกินท่อนเนื้ออวบใหญ่ด้วยริมฝีปาก ทุกสัมผัสสร้างความซ่านสยิว ถึงใจแก่เจ้าของร่างแข็งแกร่ง แดนดินกระเด้งก้นรับแรงสัมผัส อดชื่นชมอยู่ในใจไม่ได้...
เจ้าหล่อนช่างหอมหวาน อีกทั้งช่ำชองขึ้นโดยธรรมชาตินำพาเสียนี่กระไร...
“อะ...อา...” มือบางกอบกุมสองลูกอัณฑะนวดคลึงสลับเล่นกันไปมาทั้งสองข้าง บางครั้งเจ้าหล่อนเผลอตัวลงน้ำหนักเกินแรง ทำเอาแดนดินแทบแดดิ้นตายเลยก็มี
“โอ้ว!พระเจ้า คุณรุ้ง...มันดีอะไรอย่างนี้...” แดนดินส่งเสียงครางระโหย เกร็งบั้นท้ายรับความเสียวซ่าน ทั้งจากปาก และปลายลิ้น ไหนจะฝ่ามือเล็กนุ่มนั่นอีก...
พร้อมหลับตาพริ้มรับความสุขแน่นอก ฝ่ามือหยาบรั้งเส้นผมนิ่ม บังคับให้หญิงสาวเคลื่อนไหวศีรษะเร็วขึ้นเมื่อความอัดอั้นกำลังใกล้ปะทุจวนเจียนระเบิด
“อา...อ๊ะ...อา...คุณรุ้งผม...ผมขอเร็วอีกนิดที่รัก...”
แดนดินครางเสียงยาวระโหย ส่งเสียงซี๊ดซ๊าดคล้ายกินอาหารเผ็ดร้อนไม่หยุดปาก ความกระสันสาดซัดเข้าใส่ลูกแล้วลูกเล่าอย่างไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุดลงง่ายดาย เขายกศีรษะลอยสูงเหนือหมอนหนุน พร้อมส่งสายตารักใคร่จับจ้องเจ้าของริมฝีปากแสนร้ายกาจ ปลายลิ้นเล็กสีชมพูให้ความรู้สึกซ่านสยิว รุ้งแก้วดูตั้งอกตั้งใจละเลงปลายลิ้นลงยังส่วนของความรู้สึกเด่นชัด สร้างความสุขให้กับเขาจนเกินบรรยาย...
ชายหนุ่มจับศีรษะหญิงสาว ขมิบร่องก้นแล้วกระแทกเข้าหาความเป็นตัวตนทั้งลึกและเร็วหลายครั้งติดต่อกัน เมื่อทุกอย่างพรักพร้อมจึงระเบิดออกมาในอีกอึดใจข้างหน้า...
“โอ้ว..อา...ดีมากครับคุณรุ้ง...อา...ขยับแรงอีกนิดนะครับคนเก่งของผม”
หญิงสาวตอบสนองด้วยท่าทางร่านร้อน เพราะถูกเขาสอนมาอย่างดี...รุ้งแก้วมักร้อนแรงในแบบฉบับของเจ้าหล่อน ซึ่งมันทำให้เขาแทบคลั่งตายเสียทุกครั้ง...ยามถูกเจ้าหล่อนจับกลืนกิน หัวปลายดอกเห็ดฉ่ำเยิ้มด้วยน้ำรักผสมน้ำลายแดนดินแหงนใบหน้าสูดปาก
“อืม...” ไม่ว่าจะผ่านมานานสักกี่ครั้ง มันยังคงให้ความรู้สึกพิเศษสำหรับเขาเสมอมา มันคงจะดีไม่น้อย ถ้ามันจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป ถ้าหากรุ้งแก้วจะยังไม่เบื่อหน่ายเขาขึ้นมาเสียก่อน...
ใจเขาเฝ้าภาวนาขอให้รักนั้นสมหวัง เขาหลงรักเจ้าหล่อนเข้าอย่างเต็มเปา รักข้างเดียวมาตลอด เขายอมละทิ้งศักดิ์ศรี ใช้ชีวิตอย่างที่รุ้งแก้วอยากให้เป็น แต่มันจะมีประโยชน์อะไร ถ้าหากความรักนี้ของเขา รุ้งแก้วไม่อาจสัมผัสถึง ยิ่งถ้าวันหนึ่งรุ้งแก้วรู้จักตัวตนแท้จริงของเขาขึ้นมา วันนั้นระเบิดคงได้หล่นใส่หัวเขาเป็นแน่แท้...
แดนดินตั้งใจกอบโกยความสุขในวันนี้ไว้อย่างเต็มกำลัง ชายหนุ่มยกขาตั้งฉากพร้อมแบะอ้า จิกปลายเท้าลงกับพื้นฟูก เร่งแรงกระดกก้นขึ้นสวนตามแรงถี่กระชั้นของริมฝีปากอิ่ม มันกำลังครอบดูดดุ้นเนื้ออวบอย่างเมามัน จวบจนกระทั่งการประสานงานระหว่างปลายนิ้วมือกับปลายลิ้นเล็กแสนช่ำชอง อาจด้วยผ่านการสอนมานับครั้งไม่ถ้วน รุ้งแก้วขยับปากในจังหวะเร็วรี่ ส่งผลให้บั้นท้ายหนั่นแน่นของแดนดินเริ่มเกร็งขนัด พร้อมกระตุกยิก ความเสียดเสียวพุ่งทะยานหลอมรวมไว้ตรงจุดปลายประสาท ก่อนทุกอย่างจะแตกพ่ายกลายเป็นน้ำขาวขุ่น ไหลทะลักพุ่งเข้าปากอิ่ม เจ้าหล่อนกำลังอ้าคอยยอมรับไว้ทุกหยาดหยด...
“โอ้ว...”
รุ้งแก้วจัดการกลืนกินน้ำคาวจนหยดสุดท้าย โดยใช้ปลายนิ้วมือเล็กคอยรูดหนังสีคล้ำ ขยับขึ้นลงแลเห็นแม้กระทั่งเส้นเลือดปูดโปน แลบปลายลิ้นยาวหมายทำความสะอาดดุ้นร้อนในมือจนสะอาดเอี่ยม สร้างความเสียวสุดใจให้กับแดนดินอีกครั้ง...
“อืม...ดีจัง...”
รุ้งแก้วขยับปลายนิ้วเรียวปาดน้ำรักที่ติดอยู่ตรงมุมปาก ผ่อนลมหายใจออกยืดยาว ตอนนี้เธอต้องการมากกว่านั้น มากกว่าแค่การสัมผัสภายนอก เจ้าของร่างอวบอิ่มช้อนสายตาราวนางพญาขึ้นมองใบหน้าคมคาย แดนดินส่งสายตาพราวเสน่ห์ตอบกลับ เขายื่นมือแล้วออกแรงช่วยพยุงหญิงสาว รั้งเจ้าหล่อนให้โหย่งกายขึ้นคร่อมบนหน้าตักของตนเอง ขยับโยกบั้นท้าย ลงน้ำหนักอยู่บริเวณหน้าท้องตึงเครียด เสียดสีความอ่อนนุ่มเข้าหาความร้อนระอุ...
“โอ้ว...คุณรุ้ง อย่าทรมานผมแบบนี้สิครับ ผมอาจจะตายได้...”
แดนดินแสดงสีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความรัญจวนสุดหัวใจ...
พายุลูกแรกของค่ำคืนอันอ่อนหวานปนร้อนระอุกำลังก่อตัว...
---------------------------------------------------
- ผู้เขียน
