แดนดินช้อนร่างบางของคนเมาซึ่งหลับใหลไม่ได้สติไว้ในอ้อมแขน ทุกการกระทำช่างดูอ่อนโยน เขาเฝ้าระวังทะนุถนอมเจ้าหล่อนราวแก้วใบใส ชนิดสร้างความอิจฉาต่อพนักงานสาวๆในผับแห่งนั้นเลยก็ว่าได้...
แดนดินไม่ได้ขับรถไปส่งหญิงสาวยังคอนโดส่วนตัวของเจ้าหล่อน เขาเลือกบ้านพักของตนเอง ด้วยไม่ต้องการให้รุ้งแก้วอยู่ตามลำพังในยามนี้ อย่างน้อยการมีเขาคอยเคียงข้าง คงทำให้รุ้งแก้วรู้สึกอุ่นใจมากขึ้น ไม่คิดหนีเตลิดไปไหนไกล พอขับรถมาถึงบ้านพัก เขาเลี้ยวหัวรถเข้าจอดตรงเพลิงพักทันที...รีบเดินอ้อมตัวรถโน้มตัวอุ้มเจ้านายสาวขึ้นมาพักยังชั้นบน มันเป็นห้องนอนส่วนตัวของเขานั่นเอง...
ก่อนบรรจงวางร่างนุ่มลงบนเตียงกว้าง ตอนนี้รุ้งแก้วก็ยังไม่รู้สึกตัวตื่น ตอนหลับเจ้าหล่อนยิ่งน่ามองน่าเอ็นดู เหมือนเจ้าหญิงตัวน้อยๆไร้พิษสง...หัวใจเขาอ่อนยวบยาบ มันรู้สึกอุ่นซ่านยามทอดสายตามองใบหน้าขาวซีดราวเด็กมัธยม...
แดนดินไม่นึกรังเกียจกลิ่
