ตอนที่ 6
1254 คำ
“ให้ตายเถอะ… ระยำ”
เขาสบถออกมาอย่างเหลืออด ส่ายหน้าให้กับแฟนสาวด้วยความรู้สึกผิดหวังอย่างที่สุด
“ฉัน…”
นาตาลีทำท่าคล้ายจะร้องไห้
“ผมไม่เคยคิดเลยจริงๆ ว่าจะมาเจอคุณในสภาพนี้… นี่หรือผู้หญิงที่ผมตั้งตารอคอยมาตลอดสามเดือน นี่หรือคือสิ่งที่คุณบอกว่ารอคอยผมอยู่ทุกลมหายใจเข้าออก… คุณไม่น่าทรยศผม”
มือใหญ่ขยำช่อกุหลาบสีแดงสดที่ถืออยู่ในมือซึ่งสั่นน้อยๆ จนมันแหลกละเอียดคามือ กลีบกุหลาบบอบบางร่วงลงไปกองกับพื้นห้อง เกลื่อนกระจายเหมือนหัวใจของลีโอที่แหลกสลายลงแล้ว… ด้วยน้ำมือของผู้หญิงที่เขารักและไว้ใจมาตลอด
แรกทีเดียวลีโอเข้าใจว่าผู้ชายคนนี้อาจจะเป็นคนร้ายที่บุกรุกเข้ามาทำมิดีมิร้ายกับนาตาลี หากแต่รูปการณ์ที่เห็น ความสำนึกผิดในใบหน้าของนาตาลี ก็ทำให้เขาหายสงสัยว่าแท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้น
“ขอโทษลีโอ… ขอโทษ… ฮือๆ”
นาตาลีเสียงสั่นเครือ
รื้นน้ำตาเอ่อท้นออกมาท่วมดวงตาด้วยความเสียใจ หญิงสาวได้แต่มองผ่านม่านน้ำตาของตัวเองไปยังกลีบกุหลาบสีแดงระเรื่อที่เกลื่อนกระจายอยูบนพื้น เพียงเท่านั้นลีโอก็ไม่ต้องการคำอธิบายใดๆ อีกแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น? ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะว่านาตาลีกำลังนอกใจเขาอย่างเลือดเย็น
ลีโอกัดฟัน สูดลมหายใจยาว ลึก บอกตัวเองให้นิ่งอยู่ในสติรับรู้
ชายหนุ่มผู้สูญเสียแฟนพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ที่จวนเจียนจะระเบิดอยู่รอมร่อ
“ให้ตายเถอะ… คุณทำอย่างนี้กับผมได้ยังไง”
เขากำหมัดแน่น
ไม่ใช่เรื่องยากที่ Us army rangers ผู้แข็งแกร่งอย่างเขาจะกระทืบแมวขโมยที่นอนโอดครวญอยู่กับพื้นให้แหลกคาส้นรองเท้าบูธของเขา หากแต่ชายชาติทหารอย่างลีโอก็เลือกที่จะก้าวเดินออกมาจากเหตุการณ์อันน่าอัปยศอดสูด้วยหัวใจที่ร้าวระบม เมื่อตระหนักว่าความใว้เนื้อเชื่อใจจากหญิงคนรักที่คบหากันมาหลายปีได้ถูกขยี้ลงแล้ว ไม่ต่างจากกลีบกุหลาบที่ถูกบดขยี้อยู่ใต้พื้นรองเท้าของเขาขณะที่เดินกลับออกมาจากห้องของหล่อนด้วยแววตาขมขื่นระคนผิดหวัง
“ลีโอ… ฉันขอโทษ ฮือๆ…”
นาตาลีร้องไห้ฟูมฟาย เธอดูเงอะงะไปชั่วครู่เพราะทำอะไรไม่ถูก
น้ำตาแห่งความสำนึกผิดรินไหลออกมาเป็นสาย ก่อนจะหันไปคว้าผ้าห่มขึ้นมาพันเรือนร่างเปลือยเปล่า แล้ววิ่งตามเขาออกมาที่หน้าประตูห้อง พยายามจะเหนี่ยวรั้งลีโอเอาไว้ หากแต่สภาพของชู้รักที่ค่อยๆ พยุงร่างสะบักสะบอมขึ้นจากพื้นด้วยความทุลักทุเลและน่าเวทนา ก็ทำให้เธอล้มเลิกความคิดที่จะวิ่งตามลีโอ
“เจ็บมากไหม…”
นาตาลีหันมาประคองคนที่น่าเป็นห่วง
เมื่อริกกี้หันมามองเธอ ตอนนั้นหญิงสาวจึงได้เห็นว่าดวงตาของเขาเขียวช้ำ เลือดกบปากเพราะหมัดและเท้าของลีโอที่ประเคนเข้าใส่อย่างไม่บันยะบันยัง
“เป็นอะไรมากหรือเปล่า…”
เธอถามเสียงสั่น
“ผมเสียใจด้วย…”
ริกกี้ยกมือขึ้นปาดโลหิตสีแดงที่ย้อยออกมาจากมุมปาก ความรู้สึกผิดปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาวูบหนึ่ง เมื่อเห็นว่านาตาลีแคร์ ลีโออย่างเห็นได้ชัด ยืนยันด้วยอาการร้องไห้เสียใจกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น
“จะให้ผมอยู่ต่อไหม…”
ริกกี้ถามขณะเดินไปหยิบทิชชู่มาซับเลือดที่ริมฝีปากด้วยตัวเอง
ครั้นเมื่อเห็นว่านาตาลียังไม่หยุดร้องไห้ เขาจึงหันไปคว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่ เหมือนรู้ว่าควรจะพาตัวเองออกไปก่อน
“กลับไปก่อนเถอะค่ะ…”
หล่อนบอกโดยไม่ได้มองหน้าเขาด้วยซ้ำ จากนั้นก็ซบหน้าร้องไห้ ฟูมฟายอยู่กับฝ่ามือตัวเอง
นาตาลีรู้สึกผิด กับเหตุการณ์ที่ไม่สามารถอธิบายให้เป็นอื่นไปได้ นอกจากยอมรับไปตามตรงว่าหล่อนเป็นผู้หญิงใจง่าย แพศยา ที่ทรยศต่อความรักของเขาอย่างเลือดเย็น สมกับสายตาเหยียดต่ำของลีโอที่จ้องมองมาอย่างดูแคลนเมื่อครู่
นาตาลีระบายความเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยการทุบกำปั้นน้อยๆ ลงบนหมอน เธอรู้สึกเกลียดและโกรธตัวเองที่ไม่รู้จักอดทนต่อความว้าเหว่เดียวดาย อีกทั้งเมื่อคืนก็ดื่มสุราเข้าไปมากจนเมามาย ปล่อยตัวปล่อยใจยอมให้ริกกี้ตามมาส่งจนถึงห้องนอน ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นเรื่องไม่สมควรเป็นอย่างยิ่ง สำหรับคนมีแฟนแล้วอย่างเธอ กระทั่งเกิดเรื่องขึ้นในที่สุด
ริกกี้ก้มหน้าก้มตาสวมเสื้อผ้า เขาดึงทิชชู่มาซับเลือดที่ริมฝีปากอีกครั้ง
“ผมไปละนะ… เสียใจด้วย”
เขาหันมาลาหล่อน จากนั้นก็ก้าวเงียบเชียบลงไปทางประตูหลังของอพาร์ทเมนท์ ด้วยไม่อยากเจอลีโอซึ่งในขณะนั้นกำลังก้าวข้ามไปยังอีกฟากถนนซึ่งรถของเขาจอดทิ้ง
ลีโอเดินออกไปจากชีวิตของนาตาลีด้วยความรู้สึกรวดร้าวใจอย่างที่สุด ความสัมพันธ์หวานชื่นกับหญิงสาวตลอดระยะเวลาสองปีที่คบหาดูใจกันมาได้สะบั้นลงแล้วในกลางดึกของคืนนี้เอง
“เดี๋ยวค่ะ…”
เหมือนสติของหญิงสาวจะคืนกลับมา
“ลีโอ รอก่อน… ฉันอยากอธิบาย”
นาตาลีชะโงกหน้าลงมาจากราวลูกกรงของระเบียงอพาร์ทเมนท์
ความอึดอัดใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ทำให้เธอตะโกนร้องเรียกเขา รีบคว้าเสื้อคลุมอาบน้ำมาขึ้นมาสวมทับเรือนร่างเปลือยเปล่า ก้าววิ่งผ่าน ริกกี้ที่เดินกระโผลกกระเผลกลงบันไดไปช้าๆ โดยไม่สนใจ ทำราวกับว่าเขาเป็นอากาศธาตุ ไม่มีความสำคัญ ไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น ทั้งที่เมื่อคืนนี้ทั้งคู่เพิ่งร่วมรักกันอย่างเร่าร้อนสุดเหวี่ยง เห็นได้ชัดว่าคนที่นาตาลีแคร์มากที่สุดในตอนนี้ก็คือลีโอ ไม่ใช่ริกกี้
“หยุดก่อนลีโอ… ได้โปรดเถอะ อย่างทิ้งกันไปแบบนี้ ฉันอยากอธิบาย”
เสียงสะอื้นปนวิงวอนตะโกนไล่หลังเขาไปติดๆ
ด้วยตอนนั้นยังดึก การจราจรบนถนนลอมบาร์ดจึงยังไม่หนาแน่น มีรถแล่นผ่านมาเป็นระยะๆ
นาตาลีเหลียวซ้ายแลขวา เมื่อถนนว่างก็ตัดสินใจวิ่งตามร่างสูงใหญ่ของลีโอ กำลังก้าวยาวๆ ไปยังรถยนต์ของเขาที่จอดทิ้งเอาไว้ใต้ต้นโอ๊คริมฟุตบาท
“เห็นตำตาขนาดนี้… ยังจะมีอะไรอธิบายอีกหรือ ระหว่างเรามันจบลงแล้วนาตาลี”
ลีโอตะโกนออกมาด้วยอารมณ์กราดเกรี้ยว โดยที่ไม่ได้เหลียวกลับไปมองใบหน้านองน้ำตาของคนที่วิ่งตามมาแต่อย่างใด
“ฉัน… เอ่อ แต่ละครั้งที่คุณหายไปก็นานหลายเดือน แล้วทำไมไม่คิดบ้างว่าฉันเองก็มีชีวิตจิตใจ มีความต้องการ มีบ้างถ้ามันจะเหงาและเกิดว้าเหว่ขึ้นมาบ้างก็เป็นเรื่องธรรมดา ฉันผิดไปแล้ว… แต่ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอีก ลีโอ… ได้โปรด กลับมาคบกันเหมือนเดิมได้ไหมลีโอ… ฮือๆ ฉันขอโทษ”
นาตาลียืนนิ่งอยู่ใกล้ๆ รถของเขา ราวกับกลัวว่าลีโอจะรังเกียจ ถ้าขืนเธอเข้าไปใกล้มากกว่านั้น
- ผู้เขียน
