ตอนที่ 7
1343 คำ
หญิงสาวละล่ำละลักออกมาทั้งที่รู้ว่าคำพูดนั้นช่างเบาหวิว เป็นเหตุผลที่ไม่มีความหนักแน่นเอาเสียเลย ไร้น้ำหนักเกินกว่าจะหยิบยกขึ้นมาเอ่ยอ้างเพื่อขอความเห็นใจจากเขา หรือแม้แต่จะใช้เป็นข้อแก้ตัวสำหรับเรื่องน่าละอายที่ได้เกิดขึ้นแล้ว
“มันจบแล้ว… นับจากวันนี้ไปทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว”
ลีโอรู้ว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้จะเป็นเหมือนรอยด่างในความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหล่อน และจะเป็นเหมือนรอยไฝฝ้าราคีที่จะติดตามนาตาลีไปตลอดชีวิต
“ได้โปรดอย่าทิ้งกันไปแบบนี้… ฮือๆ ลีโอ… คุณเองก็มีส่วนผิดที่ทิ้งฉันไปนาน”
ความเสียใจทำให้หล่อนพาลโทษเขา
“คิดได้เท่านั้นเองหรอกหรือนาตาลี ที่พูดออกมาอย่างนี้ก็เท่ากับว่าคุณยอมรับว่าในทุกครั้งที่เราต้องห่างไกลกัน แสดงว่าคุณจำเป็นต้องปลดเปลื้องความว้าเหว่ด้วยการหลับนอนกับผู้ชายยังงั้นหรือ? และจากสิ่งที่คุณพูดออกมา… มันทำให้ผมรู้ว่าครั้งนี้ต้องไม่ใช่ครั้งแรกอย่างแน่นอนที่คุณทรยศต่อความไว้วางใจของผม ที่ผ่านๆ มาผมรักคุณมาก แต่มาถึงตอนนี้… บอกตรงๆ ว่าผมเสียใจ ผมเจ็บปวดและผิดหวังเกินกว่าจะอภัยได้”
ประโยคที่ได้ยินจากปากของผู้ชายที่กำลังจะกลายเป็นอดีตคนรักยิ่งกระตุ้นแรงสะอื้นในอกของนาตาลี
“ฟังฉันก่อนลีโอ… จะว่าแพศยาฉันก็ยอม ฉันผิดไปแล้ว…”
“ขอร้องละ… ผมไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว ได้โปรดอย่าพยายามอธิบายอะไรอีกเลย ด้วยเหตุผลโง่ๆ และเห็นแก่ตัวของคุณที่มีแต่จะทำให้ตัวคุณยิ่งตกต่ำลงไปกว่าที่เป็นอยู่ เอาเป็นว่าต่อจากนี้ไปเราจบกัน… หัวใจเราเป็นอิสระต่อกัน คุณจะคบหาใครก็เรื่องของคุณ”
แม้ว่าลีโอจะเป็นผู้ชายที่ใจแข็งและเด็ดขาด แต่เขาก็เค้นถ้อยคำออกมาด้วยความยากลำบาก ลึกๆ ก็เจ็บปวดใจไม่น้อยไปกว่านาตาลี
เขาเหลียวกลับไปมองหน้าแฟนสาวเป็นครั้งสุดท้ายด้วยสายตาเหยียดต่ำ เย็นชา ไร้แววอาลัยอาวรณ์ ด้วยนึกน้อยใจว่าในขณะที่เขาต้องไปปฏิบัติภารกิจเสี่ยงตาย นอนกลางดินกินกลางทราย แขวนชีวิตเอาไว้บนเส้นด้าย ใช้ชีวิตอยู่เบื้องหลังบังเกอร์กันกะสุนในอัฟกานิสถาน แต่ละวันผ่านพ้นไปด้วยความอดทนและคิดถึงเธอใจจะขาด ทว่าแฟนสาวที่ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายอยู่ในซานฟรานซิสโกกลับพาผู้ชายอื่นมาหลับนอนเพียงเพราะเหตุผลของความอ้างว้างว้าเหว่เท่านั้นเองหรอกหรือ?
“ให้โอกาสฉันนะคะลีโอ ขอให้ฉันได้แก้ตัว ได้แก้ไขในสิ่งที่ผิดพลาดไปแล้ว ฉันสัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก… ที่รัก ฮือๆ… อย่าทิ้งกันไปแบบนี้”
แทบจะทิ้งตัวลงคุกเข่า กอดขาเขาเอาไว้ ตรงเข้าไปกอดรั้งร่างสูงใหญ่ไม่ให้จากไป
ทว่าทุกอย่างดูเหมือนจะสายเกินไปเสียแล้ว เพราะลีโอไม่ยอมฟังอะไรทั้งสิ้น ด้วยสายตาเจ็บปวดที่มองมา นาตาลีเดาว่าเขาคงรังเกียจและขยะแขยงร่างกายของเธอเสียเต็มประดาจนไม่อยากแตะต้องมันอีกแล้ว…
จากนี้ไปเขาคงไม่ต้องการเธออีกแล้ว เพราะว่าในทันทีที่ลีโอทรุดกายลงนั่งในรถ เขาก็สตาร์ทเครื่องในทันที เท้าใหญ่เหยียบบนแป้นคันเร่งด้วยความโกรธจัด เสียงเครื่องยนต์คำรามเหมือนอารมณ์ของเขาที่กรุ่นโกรธจวนเจียนจะระเบิดอยู่รอมร่อ
“มันจบแล้ว… นาตาลี ลาก่อน”
ลีโอกระแทกประตูรถเสียงดัง
น้ำเสียงของเขาเยียบเย็นจนนาตาลีรู้สึกได้ สายตากร้าวกระด้างที่มองมาอย่างหมางเมินและเกลียดชังยิ่งทำให้หญิงสาวรู้สึกผิดต่อเขา เมื่อตระหนักถึงเรื่องน่าอับอายที่เธอได้กระทำลงไปด้วยอารมณ์ความใคร่เพียงชั่วครู่ที่เกิดกับริกกี้ โดยไม่คาดคิดถึงผลร้ายที่จะติดตามมาในภายหลัง
“ฮือๆ… ลีโอ ฉันขอโทษ”
นาตาลีทรุดร่างลงนั่งพับเพียบกับพื้นถนน ทำได้เพียงทอดสายตามองตามรถของลีโอที่ทะยานออกไปข้างหน้าด้วยความเร็ว กระทั่งลับไปจากสายตา ทิ้งให้เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ข้างหลังอย่างไม่ใยดี
นาตาลีรักลีโอมาก หากแต่ความเหงาบวกเข้ากับความเมาและว้าเหว่ ก็ทำให้เธอทำเรื่องไม่คาดคิด ซึ่งอันที่จริงมันคงไม่เป็นเรื่องใหญ่โตอะไรเลย… ถ้าหากลีโอไม่มาเจอเข้าเสียก่อนด้วยสองตาของเขาเอง
ลีโอรู้และยอมรับได้ที่นาตาลีไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ เขารู้ว่าก่อนหน้านี้ว่าเธอก็เคยมีแฟนมาแล้วหลายคน หากแต่สิ่งที่ลีโอแคร์และทำให้เขาโกรธมากจนไม่ยอมให้อภัยง่ายๆ ก็เพราะว่านาตาลีไม่ซื่อสัตย์ การกระทำของเธอได้ย่ำยีศักดิ์ศรีชายชาติทหารของเขาอย่างเลือดเย็น ด้วยการหลับนอนกับชายอื่นในช่วงเวลาที่กำลังคบหาเป็นแฟนอยู่กับเขา
ที่บริเวณเทอเรสหน้าบ้านหลังใหญ่ของครอบครัวโดโนแวน ท่ามกลางประกายแสงแดดยามเช้าที่สาดทอมาอย่างอ่อนโยน ภายใต้ร่มผ้าฝ้ายสีขาวที่รสรินผู้เป็นเจ้าของบ้านสั่งตรงมาจากเชียงใหม่โดยเฉพาะ ด้วยเหตุผลส่วนตัวว่าสิ่งของเครื่องใช้บางอย่างที่เพื่อนรักชาวไทยคนหนึ่งซึ่งเป็นเจ้าของรีสอร์ตในจังหวัดเชียงใหม่ส่งมาให้นั้นช่วยทำให้เธอคลายความคิดถึงเมืองไทยลงไปได้มาก ภายหลังจากที่ต้องบินข้ามน้ำข้ามทะเล เสี่ยงโชคชะตากระทั่งมาได้ดิบได้ดี ตั้งหลักปักฐานชีวิตอยู่ที่ซานฟรานซิสโกกับเดวิด สามีชาวอเมริกาซึ่งเป็นอดีตนายทหารของกองทัพบกสหรัฐอเมริกาที่ใช้ชีวิตร่วมกันมานานกว่าสามสิบปี
“ลูกยังไม่ลงมาอีกหรือคะเดฟ…”
รสรินเอ่ยถามกับเดวิด โดโนแวน สามีที่กำลังนั่งไขว่ห้างดื่มกาแฟอยู่ที่โต๊ะรับแขกหน้าบ้านอย่างสบายอุรา หล่อนมักจะเรียกสามีว่า ‘เดฟ’ สั้นๆ จนติดปาก
“เดินเล่นอยู่หน้าบ้านมั้ง… เกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้ ลูกไม่ได้ไปนอนค้างกับนาตาลีนะ เมื่อคืนตอนที่ผมได้ยินเสียงรถแล้วลงมาดู ผมเห็นลีโอหน้าเครียดกลับมาเชียวละคุณ ท่าทางเหมือนทะเลาะกันมา”
เดวิดรีบบอกภรรยา สันนิษฐานไปตามที่เห็น
“เครียด…?”
หัวคิ้วของรสรินขมวดมุ่นกับสิ่งที่ได้ยินจากปากของสามี ก็เมื่อคืนนี้ลีโอเพิ่งไปหานาตาลีมาหยกๆ นี่นา แล้วเครียดเรื่องอะไร? แทนที่ลูกชายจะกลับบ้านมาด้วยสีหน้าอิ่มเอมมีความสุขที่ได้เจอกัน หรือว่าจะเกิดเรื่องราวเข้าใจผิดกันระหว่างลีโอกับแฟนสาว
ไม่ทันที่โรสจะเอ่ยถามอะไรออกไป เสียงของเดวิดก็ดังขึ้นเสียก่อน
“อ้าว… นั่นไง คุณถามเอาเองก็แล้วกันว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าตัวดีมาพอดี”
เดวิดหันไปสะกิดภรรยา
เมื่อโรสเงยหน้ามองไปที่ประตูบ้าน พลันสายตาก็ปะทะเข้ากับร่างสูงกว่าหกฟุต ตัวใหญ่ ไหล่กว้างและตั้งตรงยิ่งทำให้ผึ่งผาย สีผิวคร้ามแดดเพราะใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในสมรภูมิรบ ทำให้ชายหนุ่มยิ่งแลดูสง่าผ่าเผย สมกับที่เป็นนายทหารยศพันเอกแห่งหน่วยทหารราบของกองทัพบกสหรัฐเอมริกา U.S. Army Range
ลีโอหน้าตาเคร่งขรึม ยังไม่คลายจากอาการเครียดเรื่องนาตาลี
ชายหนุ่มเดินตรงเข้าไปสวมกอดทักทายเดวิดผู้เป็นบิดา ก่อนจะหันไปหอมแก้มมารดาอย่างประจบประแจง เพราะเมื่อคืนตอนที่เขากลับมาถึงบ้านก็ดึก อีกทั้งอารมณ์ก็ขุ่นมัวอยู่กับเรื่องของนาตาลีที่นอกใจ
- ผู้เขียน
