Ep2(4) : ห้ามเกลียดผัว By...kanokrot
1154 คำ
มายาวีรื้อกระเป๋าเดินทางออกมาจัดเก็บใส่ตู้เสื้อผ้าหลังจากหญิงสาวได้อาบน้ำชำระร่างกายจนรู้สึกสดชื่น พอได้นั่งพักจนรู้สึกหายเหนื่อยจากการเดินทางข้ามมาอีกรัฐ คิดว่าถ้าตนเองจัดการกับข้าวของเครื่องใช้ในกระเป๋าเดินทางนี้เสร็จเมื่อไหร่ เธอจะลองออกเดินสำรวจรอบตัวตึกอพาร์ทเม้นท์แห่งนี้ดูสักหน่อย
แล้วค่อยคิดหาซื้ออะไรใส่ท้องระงับอาการหิวตงิดๆ
หญิงสาวทำทุกอย่างคล่องแคล่วว่องไว เพียงไม่นานของใช้ทุกอย่างจึงถูกจัดวางเข้าที่อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย มายาวีกวาดตาเพื่อสำรวจความเรียบร้อย อดยิ้มชื่นชมกับผลงานตัวเองไม่ได้ ก่อนจัดการรูดซิปกระเป๋าเดินทาง ลากมันมาใกล้เตียงขนาดใหญ่หมายจะดันมันซ่อนเก็บไว้ใต้ล่าง
ทว่ายังไม่ทันจะลากกระเป๋าใบโตเก็บลงใต้เตียง กลับมีเสียงสัญญาณดังขึ้นทางหน้าประตู ทำเอาคิ้วเรียวที่เรียงตัวอย่างสวยงามมีอันต้องขมวดมุ่น ใจคอชักเริ่มไม่สู้ดี
“เอ๊ะ!ใครมากดกริ่งสัญญาณ” มายาวีรำพึง ก่อนลุกเดินไปยังประตูหน้าห้อง พร้อมส่งเสียงเข้มจัดเอ่ยถาม
“ใครคะ?...”
หญิงสาวแนบหูพร้อมรอฟังคำขานรับ ข้อเสียของหอพักที่นี่คือประตูไม่มีตาแมว เธอเลยไม่สามารถมองเห็นด้านนอก เป็นใครกันมายืนกดกริ่ง ทั้งที่ความเป็นจริง เธอเพิ่งย้ายเข้ามาอาศัยเป็นน้องใหม่ของอพาร์ทเม้นท์แห่งนี้ เรียกได้ว่า สดๆร้อนๆ ด้วยซ้ำ
“สวัสดีครับคุณเม...ผมโจฮาน เป็นเพื่อนสนิทของนายเอ็มครับ” คนด้านนอกรายงานตัวเสียงนุ่ม พลางเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง รอให้คนด้านในเปิดประตู
“คุณเป็นเพื่อนของพี่เอ็มหรือคะ...”
“ครับ...ผมกับเอ็มเคยเรียนปริญญาโทมหาวิทยาลัยเดียวกันมาก่อน เราสองคนสนิทกันมาก ถ้าคุณเมไม่เชื่อ ลองโทรถามหมอนั่นดูสิครับ เพื่อความสบายใจของคุณ”
“คะ...นั้นรอสักครู่นะคะ...” ความจริงมายาวีไม่ได้โทรหารบิลหรอก เธอแกล้งเออออตามน้ำไปอย่างนั้นเอง เพราะเพียงแค่เขาเอ่ยชื่อของชายหนุ่มในดวงใจ มายาวีก็เชื่อไม่ติดใจสงสัย
หญิงสาวขยับเท้ากับพื้น ทำเสียงเหมือนเพิ่งเดินกลับมา แล้วจัดการเปิดประตูออกกว้าง ด้านนอกนั้นแลเห็นร่างสูงเจ้าของชายหนุ่มที่ชื่อ โจฮาน เขาเป็นผู้ชายตัวสูงมากคนหนึ่ง เลยทำให้เธอต้องเงยใบหน้าเพื่อคุยกับเขา
“เอ่อ...สวัสดีค่ะ...” มายาวีคลี่ยิ้มหวานทักทาย
“สวัสดีอย่างเป็นทางการอีกครั้งนะครับคุณเม ผมโจฮานหรือจะเรียกโจเฉยๆก็ได้ ผมพักอยู่ห้องด้านข้างของคุณนี่เอง นายเอ็มส่งให้ผมมาดูว่าคุณเมโอเคไหม...” หนุ่มฝรั่งตาน้ำข้าวร่ายยาวเหมือนเป็นการรายงานตัวหน้าชั้นเรียน
มายาวีรู้สึกถูกชะตา ดูเขาใจดีและไม่มีพิษมีภัยเหมือนกับ...
เอาเถอะ...เธอไม่สมควรนึกถึงใครทั้งนั้น
“โอเคค่ะ...ฉันชอบที่นี่มาก ดูสงบ ผู้คนไม่วุ่นวาย แล้วก็เป็นส่วนตัวดี ” เธอบอกชายหนุ่มตามที่ตัวเองคิด
“ผมดีใจที่คุณชอบที่นี่ แต่ถ้าหากคุณเมเกิดมีปัญหาติดขัดหรือต้องการอะไรเพิ่มเติม โทรหาผมได้ตลอดเวลานะครับ นี่นามบัตรของผม”
มายาวีชะงักมือเล็กน้อย ตอนยื่นมือรับเอานามบัตรเขามาพลิกดู สะดุดตาตรงนามสกุล เพราะมันลงท้ายเหมือนกันกับชื่อของอพาร์ทเม้นท์แห่งนี้
โจฮานยิ้ม พอจะเดาอาการชะงักของหญิงสาวได้
“ที่นี่เป็นหนึ่งในกิจการของครอบครัวผมครับ แล้วก็ตึกที่คุณเมเห็นทั้งเส้นถนนยาวจนถึงฝั่งสวนสาธารณะนั่นด้วย” โจฮานบอกเสียงนุ่มแก่หญิงสาว
“ถึงว่าสิค่ะ นามสกุลคุณดูคุ้นๆสายตา...เมต้องขอบคุณสำหรับห้องพักนี้นะคะ เมชอบมากเลยค่ะ”
“ไม่ต้องเกรงใจกันนะครับ น้องสาวของนายเอ็มก็เปรียบเสมือนน้องสาวของผมอีกคน ติดปัญหาตรงส่วนไหนบอกผมได้ทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องสถานที่ ผมเกิดและโตที่นี่ ชำนาญทุกซอกทุกมุมเชียวละ”
ชายหนุ่มขันอาสาด้วยท่าทางกระตือรือร้น โจฮานต้องยอมรับ เขารู้สึกดีกับมายาวีแค่เพียงแวบแรกที่ได้เห็นดวงหน้างดงาม เธอเป็นสาวไทยดูหวานหยดก็จริง แต่ความหวานนั้นแฝงไว้ด้วยความสง่า ดูพิเศษแตกต่างจากคู่ควงของเขาหลายคนทีเดียว
รบิลแนะนำให้เขารู้จักหญิงสาวในฐานะของพี่สาวคนรักที่มีชื่อว่าโมนา เจ้าตัวนั้นรักไม่ต่างจากน้องสาวแท้ๆ นัยว่าเจ้าหล่อนบินมาเรียนต่อปริญญาโท กำลังเดือดร้อนเรื่องที่พักอาศัย เขาไม่นึกแปลกใจว่าทำไมไอ้เพื่อนคนนี้ถึงได้ดูเป็นห่วงเป็นใยพี่ของแฟนสาวเกินธรรมดา ก็ดูเจ้าหล่อนสิ ทั้งสวยและดูอ่อนหวาน น่ารักน่าใคร่ไปทั้งเนื้อทั้งตัวเสียขนาดนี้ เป็นใครก็ต้องคิดห่วงเป็นธรรมดา แต่เขาก็หวังว่าเพื่อนรักมันจะไม่ทำตัวเป็นเจ้าพระยาเทครัวหรอกน
ไม่อย่างนั้นเขาจะอิจฉามันหนักกว่านี้ ...
“ขอบคุณคุณโจอีกครั้งนะคะ ถ้าเมมีปัญหาหรือต้องการความช่วยเหลือ รับรองเมจะรีบโทรหาคุณโจเป็นคนแรกเลยล่ะค่ะ”
มายาวีไม่คิดปฏิเสธความช่วยเหลือจากชายหนุ่มเพิ่งเคยพบหน้ากันเป็นครั้งแรก อย่างน้อยเธอคงไว้ใจเขาได้ในระดับหนึ่ง อีกอย่างมันเป็นเรื่องจำเป็นสำหรับผู้หญิงผลัดถิ่นตัวคนเดียว โดยไม่รู้เหนือรู้ใต้ และการมีคนรู้จักที่พึ่งพาได้ ย่อมเป็นเรื่องที่ดี
“ดูคุณเมจะเหนื่อยแล้วนะครับนั่น...”
“เอ่อ...นิดหน่อยน่ะคะ...คุณโจจะเข้ามาข้างในก่อนไหมคะ...เมเพิ่งจัดห้องเสร็จพอดี”
“ไม่รบกวนคุณเมดีกว่า คุณเมเพิ่งเดินทางมาถึงจะได้พักผ่อน แต่หากคุณเมเกิดสนใจอยากเดินเที่ยวชมรอบเมืองนี้ดูตอนหายเหนื่อยแล้ว ผมขออาสาเป็นไกด์พาเดินเที่ยวนะครับ มาถึงแรกๆ อย่าเพิ่งลุยเดี่ยวเชียวนะ ถึงเมืองแห่งนี้จะดูสงบ แต่ก็ยังแฝงไว้ด้วยพวกกลุ่มมาเฟียมากมาย”
มายาวียิ้มรับ “ ได้ค่ะ...”
เหตุเพราะตนเองก็คิดไว้เช่นนั้นเหมือนกัน คงเป็นการดีถ้าได้เจ้าบ้านคุ้นเคยสถานที่ พาเดินเที่ยวชมอย่างมีจุดหมายปลายทาง เธอจะได้ไม่เมื่อยขามาก จะได้เดินดูได้หลายสถานที่อีกด้วย...
โจฮานก้าวเท้าถอยหลัง ต้องการหลีกทางให้เจ้าของห้องปิดประตู แต่ก่อนจะหันหลังกลับเข้าห้องตนเอง ชายหนุ่มไม่ลืมเสนอตัวเป็นไกด์ แถมย้ำเตือนในเรื่องอันตรายอาจเกิดขึ้นกับหญิงสาวสวยแปลกถิ่นได้ทุกเวลา
*****************************
- ผู้เขียน
