“พี่พีทคะ จะเที่ยงแล้ว ทำไมพี่ไม่สอนงานพั้นช์ซักทีค่ะ”
พาขวัญเอ่ยถามขึ้นอย่างเหลืออด เมื่อเขาเอาแต่พาเธอไปนั่งบนตักที่เก้าอี้ทำงานของเขา คอยเปิดแฟ้มให้เขาเซ็นงาน แล้วก็โดนเขาแอบหอมแก้มที่เขาอ้างว่าเป็นรางวัลเด็กดี
“จะรีบไปไหนล่ะ พั้นช์ยังต้องอยู่กับพี่อีกตั้งสองเดือนนะ”
“แต่เดี๋ยวพี่สุก็จะลาออกแล้ว พั้นช์มีเวลาเรียนงานไม่นานนะคะ ถ้าทำงานไม่เก่ง พี่พีทมาว่าพั้นช์ไม่ได้นะ”
“ใครจะกล้าว่าพั้นช์ล่ะครับ”
จมูกโด่งฉกวูบลงมาที่แก้มนวลของเธออีกครั้ง เมื่อแฟ้มงานสุดท้ายปิดลง
“ป่ะ เที่ยงแล้ว ไปทานข้าวกันครับ”
เขาพาเธอลุกขึ้น แล้วจูงมือเธอเตรียมจะเดินออกจากห้อง แต่ร่างบางกลับยื้อเขาเอาไว้
“ไม่ได้ค่ะ พั้นช์ต้องไปกับเพื่อน จะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าพั้นช์เป็นเด็กเส้น”
นั่นสิ เขาเองก็เคยคิดว่าอยากจะให้เธอมาฝึกงานกับเขาในฐานะนักศึกษาฝึกงานธรรมดาๆ คนหนึ่ง เพราะไม่อยากให้เป็นข้อกังขา หรือที่หมั่นไส้ของคนท
