20
377 คำ
ล้อรถหมุนพ้นบริเวณโรงแรมในที่สุด
“ฉันไม่กลับรีสอร์ตนะ”
“คุณหนู!”
“พาฉันไปจากเมืองนี้ได้ยิ่งดี นายทึ่ม”
“มันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”
ก่อนหญิงสาวจะทันได้ตอบ เสียงมือถือของหล่อนดังรัว
กิ่งดาวคว้ามากดตัดสายทิ้ง แต่ก็ยังดังขึ้นมาอีก หล่อนจึงปิดเครื่องในที่สุด เสือเหลือบมองจากกระจกส่องหลัง เห็นสีหน้าของหล่อนยังคงมีท่าทีเกรี้ยวกราดเช่นเดิม
“คุณพ่อต้องการให้ฉันแต่งงานกับไรอัน”
หล่อนหลุดปากออกมาในที่สุด
หัวใจของเสือหล่นวูบ แม้จะรู้อยู่ว่า แท้จริงอาจจะเป็นอย่างนั้น เขาไม่ควรจะทำความเข้าใจหรอกว่ามีเหตุผลกลใด เพราะเรื่องแบบนี้มันไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
ลุงพรพูดถูกว่า เขาไม่ควรแม้แต่จะใกล้ชิดหล่อนด้วยซ้ำ
“ครับ”
“นายก็เห็นดีด้วยเหรอนายทึ่ม”
“คุณหนู...”
“ฉันถามว่านายเห็นดีด้วยเหรอ” เสียงของหล่อนมีอารมณ์
“เปล่าครับ ผมแค่...ไม่รู้จะตอบว่าไง”
“ตอบให้ดี ๆ สิ”
บางครั้ง อดนึกขันไม่ได้กับความเอาแต่ใจของหล่อน เพราะเหตุนี้เองกระมัง ลุงพรถึงได้เตือนตั้งแต่แรก
“คุณหนูควรจะแต่งงานกับคนที่เหมาะสมนะครับ คุณไรอันก็เหมาะกันดีครับ อะไรที่ผู้ใหญ่เห็นว่าเหมาะ มันก็คือเหมาะครับ”
“ยี๊ นายทึ่ม นายนี่หน้าโง่ยังไม่พอ ความคิดยังโบราณอีกด้วย”
“ผมยอมรับครับ”
“ฉันไม่มีวันแต่งงานกับไรอัน”
หล่อนหลุดปากออกมา น้ำเสียงขึงขัง
แม้ว่าไม่เกี่ยวกับเขา แต่หัวใจที่หล่นวูบไปแล้วของเสือกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งอย่างประหลาด
“ทำไมล่ะครับ” เขาแกล้งถาม
“ฉันไม่ได้ชอบเขา”
“เขาดูดีออก”
“นายทึ่ม!”
“คร้าบ!”
“นี่นายยั่วโมโหฉันใช่ไหมเนี่ย”
“คุณหนูครับ ผมแค่...”
“ไม่ต้องพูด ไม่พูดกับนายแล้ว!”
เสือถอนใจ... “คุณหนูจะให้ผมพาไปที่ไหน”
“ที่ไหนก็ได้”
หล่อนตอบเสียงห้วนขึ้นจมูก เสือจึงขับไปเรื่อย ๆ พ้นเขตพลุกพล่าน เป็นวงแหวนรอบนอกเมือง
“จอดรถนายทึ่ม”
“จอดทำไมครับ”
- ผู้เขียน
