ร่ายเสน่หา

จิณณ์ ไม่คิดว่าเธอต้องมาเป็นครูสอนลีลาศให้กับ พายัพ วิลเคน ผู้ชายที่ชอบแซวให้เธอได้อายเป็นประจำสมัยเป็นนักศึกษา แต่ตอนนี้เขาคือเป็นสถาปนิกหนุ่มชื่อดัง ที่จริง ๆ แล้วไม่พิสมัยการเต้นรำแม้แต่น้อย แต่เธอก็ต้องทำตามหาน้าที่ให้สำเร็จลุล่วง และพายัพเองกลับค้นพบว่าการเต้นรำเป็นสิ่งที่น่าหลงใหล ไม่เฉพาะการเต้นลีลาศเท่านั้น แต่ครูสาวแสนสวยที่เขาเคยรู้จักยังทำให้หัวใจของเขาเต้นเร่า ด้วยจังหวะอันวาบหวาม “เชิญด้านในค่ะคุณ...” “จิณณ์ค่ะ...เรียกฉันว่าจีนก็ได้นะคะ” หญิงสาวร่างเล็กบอบบางในชุดเสื้อคอเต่าและกางเกงยีนส์รัดรูปกล่าวกับแม่บ้านที่เปิดประตูต้อนรับเธอเข้าไปยังคฤหาสน์อันโอ่อ่าซึ่งตั้งอยู่บนเนินเขาที่สามารถมองเห็นทิวทัศน์ของท้องทะเลอันดามันได้อย่างชัดเจน นี่เป็นการเดินทางมาภูเก็ตเป็นครั้งแรกของ จิณณ์ ครูสาวสอนเต้นลีลาศซึ่งพื้นเพเป็นชาวกรุงเทพฯโดยกำเนิด เธอเคยเดินทางมาเที่ยวภาคใต้แต่นั่นก็นานมาแล้ว และการมาครั้งนี้ก็ถือว่าเป็นโอกาสอันแสนพิเศษสำหรับเธอ ครูสอนลีลาศสาวตอบรับข้อเสนอของสถาปนิกมหาเศรษฐีชื่อดัง พายัพ วิลเคน ให้มาสอนเต้นลีลาศให้กับเขาถึงภูเก็ตโดยที่เธอไม่ต้องออกค่าใช้จ่ายแม้แต่บาทเดียว หญิงสาวรู้สึกคุ้นกับชื่อนี้ ...พายัพ แต่เธอคิดว่าเขาคงไม่ใช่คน ๆ เดียวกับคนที่เธอเคยรู้จักสมัยเรียนมหาวิทยาลัยเป็นแน่ ซึ่งเวลานั้นก็ผ่านมานานนับปี และที่สำคัญคนที่เธอตอบรับข้อเสนอให้มาสอนเต้นก็คนละนามสกุลกันกับคนคนนั้น “คุณพายัพรออยู่ด้านในแล้วค่ะ คุณจีน” แม่บ้านคนเดิมกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและน้ำเสียงฟังรื่นหู จิณณ์เดินตามแม่บ้านซึ่งเดาอายุจากหน้าตาน่าจะประมาณสี่สิบต้น ๆ กระทั่งถึงห้องโถงใหญ่ของบ้านที่วางตัวบนเนินเขาและมีสไตล์การตกแต่งแบบบาหลี สวยงามจนหญิงสาวนึกหลงใหล “ท่านคะ...คุณจีน คุณครูสอนลีลาศที่ท่านให้ไปรับที่สนามบินมาถึงแล้วค่ะ” เสียงรายงานนั้นทำให้ร่างสูงใหญ่ในชุดลำลองที่กำลังนั่งจ้องหน้าจอโทรทัศน์บนฝาผนังต้องละความสนใจจากสิ่งตรงหน้าเพื่อหันมายังผู้มาใหม่ จิณณ์ก้าวมาหยุดยืนไม่ห่างจากเก้าอี้ที่เจ้าของบ้านหนุ่มนั่งอยู่ในขณะที่แม่บ้านถอยออกไปจากห้องนั้น “สวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้ชายหนุ่ม แต่แล้วเมื่อเธอได้เห็นใบหน้าคมสันชัด ๆ ก็ถึงกับผงะไปชั่วครู่เลยทีเดียว ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูงราว ๆ ร้อยแปดสิบเซนติเมตร จิณณ์นึกไปไม่ถึงว่า พายัพ วิลเคน มหาเศรษฐีหนุ่มลูกครึ่งไทยฝรั่งเศส สถาปนิกชื่อดังที่จ้างเธอให้มาสอนเต้นลีลาศจะเป็นคนคนเดียวกับผู้ชายคนนั้น “พายัพ...” หญิงสาวอุทานออกมาเบา ๆ ในขณะเดียวกันชายหนุ่มก็มองเธอด้วยแววตาตื่นเต้นแต่กลับไม่มีความประหลาดใจใด ๆ ฉายออกมาราวกับว่าเขารู้ล่วงหน้าแล้วว่าใครจะเดินทางมาพบเขาวันนี้ “สวัสดี...จีน” พายัพกล่าวทักทายในขณะที่หญิงสาวยังคงตกอยู่ในอาการตะลึง ประหลาดใจและแทบจะทำหน้าไม่ถูก เขายังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แต่ดูหล่อเหลาขึ้นจนหญิงสาวเกือบสะดุดลมหายใจตัวเองเมื่อได้เห็นหน้าลูกศิษย์ที่เธอจะมาสอนให้เขาเต้นรำด้วยเงินค่าจ้างสูงกว่าหนึ่งแสนบาท พายัพ วิลเคน...เป็นคนคนเดียวกับ พายัพ เพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยคนละคณะที่ชอบล้อเลียนและแซวให้เธอได้อายต่อหน้าเพื่อน ๆ เสมอ จิณณ์นึกเจ็บใจเขาตลอดมาแม้ไม่ถึงกับผูกใจเจ็บแต่เธอก็เคยด่าเขากลับไปเพราะถือว่าตัวเองเป็นถึงดาวมหาลัยแต่ก็ดูเหมือนเขาไม่ใส่ใจแถมยังทำหน้าเหมือนลิงค่างใส่เธอเสียอีกด้วย “เป็นยังไงบ้าง จีน...สบายดีมั้ย?” เขากล่าวแล้วยิ้ม โอ...มันช่างเป็นรอยยิ้มบนใบหน้าคร้ามคมที่ทำให้หัวใจของหญิงสาวถึงกับเต้นผิดจังหวะ แล้วยังจะน้ำเสียงทุ้มนุ่มรื่นหูนั่นอีกดูเหมือนรอยยิ้มแสนจริงใจแต่สำหรับจิณณ์แล้วเธอกำลังระแวงว่าเขาอาจกำลังหัวเราะเยาะเธออยู่ก็เป็นได้ที่ตอนนี้เธอต้องกลายมาเป็นลูกจ้างของเขา ถ้าเธอจะหันหลังกลับตอนนี้ล่ะ... จิณณ์ยิ้มรับและพยายามคิดว่าที่เธอมาที่นี่ก็เพราะหน้าที่ของครูสอนเต้นลีลาศ “นั่งก่อนซี” เขาเชื้อเชิญและยังแสดงท่าทีสบาย ๆ เหมือนลืมไปแล้วว่าเขากับเธอเคยเป็นไม้เบื่อไม้เมากันตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยกระนั้น หญิงสาวก็หย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับเขา พายัพนั่งลงและกดรีโมทปิดโทรทัศน์ ทำให้ภายในห้องนั้นเงียบลงในทันที จิณณ์มองไปนอกหน้าต่างของบ้านที่โอบล้อมด้วยภาพของท้องทะเลสีเขียวมรกต “ผมดีใจมากนะจีนที่คุณจะมาเป็นครูสอนเต้นลีลาศให้ผม” จิณณ์ยิ้มเฝื่อน ๆ “ฉันไม่รู้เลยจริง ๆ นะว่า พายัพ วิลเคน...จะเป็นนาย...” เขาเลิกคิ้วน้อย ๆ และยกยิ้มมุมปาก “ผมพึ่งเปลี่ยนนามสกุล แม่อยากให้ใช้นามสกุลของพ่อ นามสกุลวิลเคน” จิณณ์รู้ว่าพายัพเป็นลูกครึ่งไทยฝรั่งเศส เขาเป็นนักศึกษาที่หล่อเหลาและมีผู้หญิงตามกรี๊ดตั้งแต่สมัยเป็นนักศึกษา เขาไม่ได้มีใบหน้าแบบฝรั่งจ๋า แต่หล่อเหลาแบบคมเข้มแต่ตัวโตอย่างชาวยุโรป โดยรวมคือพายัพเป็นผู้ชายที่หล่อแบบหนุ่มไทยและมีรูปร่างเพอร์เฟ็ค แต่เขาชอบทำตัวเป็นอันธพาลกับเธอมาก่อน “นายรู้ใช่มั้ยว่าคนที่นายจ้างมาคือฉัน” เขาไหวไหล่ “รู้...ถึงได้อยากจ้างคุณมาไง” จิณณ์กลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ “ทั้ง ๆ ที่...” “เราเคยทะเลาะกันมาก่อนอย่างนั้นใช่มั้ย...ผมลืมมันไปหมดแล้วจีน” เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ด้วยท่าทีสบาย ๆ แต่สำหรับจิณณ์แล้วเธอกลับรู้สึกอึดอัดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ สำหรับเธอแล้วไม่เคยลืมเรื่องอะไรได้ง่าย ๆ อย่างเขา หญิงสาวนั่งนิ่งในขณะที่พายัพจ้องมองเธอไม่วางตา จิณณ์ สาวสวยระดับดาวมหาลัยที่เขาเคยแซวให้เธออับอายและพูดไม่ดีกับเธอหลายครั้ง เธอยังเหมือนเดิมทุกอย่าง โดยเฉพาะความงามที่ยิ่งนับวันก็ยิ่งทวีคูณ เธอดูสวยกว่าตอนเป็นนักศึกษา และนี่คืออีกเหตุผลที่เขาเลือกเธอมาเป็นครูสอนลีลาศทั้งที่รู้ว่าตัวเองเคยทำให้เธออับอายและไม่ชอบขี้หน้าเขามาก่อน สถาปนิกหนุ่มเองก็นึกกลัวอยู่ลึก ๆ ว่า ไม่ได้พบเธอมานานนับปีตั้งแต่เรียนจบ จิณณ์จะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วหรือไม่