“ถ้าคุณหมายถึงคืนนั้น” พลินทวนเหตุการณ์ไปพร้อมกับเขา ก่อนบอกเสียงแผ่วลง “พลินเมาจริงๆ ค่ะ และที่ดื่มก็ไม่เคยคิดทำอย่างที่คุณว่ามาเลยสักนิด”
บอกจบน้ำตาไหลอาบลงสองข้างแก้มอย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย บารมีกำลังเข้าใจว่าเหตุการณ์เมื่อสี่ปีก่อนเป็นเพราะเธอสมยอมอย่างนั้นหรือ ให้ใจหายหนักเข้าไปใหญ่
บารมีมองหยาดน้ำตาของคนตรงหน้าแล้วใจวูบๆ โหวงๆ แต่กระนั้นก็กัดฟัน ตวาดว่าไป
“อย่างนั้นหรอกหรือ คิดว่าเธอสมยอม ทำนองว่าบาปก็กลัว ผัวก็อยากได้น่ะ ยิ่งผัวพี่สาวแบบนายบารมีนี่ด้วย ยิ่งอยากได้เข้าไปใหญ่”
ถูกหมิ่นมากเข้า ความรู้สึกของพลินก็เริ่มด้านชา โต้กลับด้วยทีท่าถือดีอย่างไม่เคยเป็น “แล้วคุณคิดว่าตัวเองวิเศษวิโสมาจากไหน ที่ใครๆ ก็อยากจะพุ่งเข้าหาคุณ มั่นใจตัวเองเหมือนกันนี่นะ คนหลงตัวเอง!”
เขาบดกรามจนขึ้นสันนูนอย่างต้องการระงับอารมณ์คุกรุ่น คำตอบที่ได้ยินนั่นไม่สามารถก่อตะกอนอารมณ์เขาได้เท่ากับการปฏิ
