ญาดากระแทกตัวนั่งบนเตียงหลังเก่าที่เป็นเฟอร์นิเจอร์เดียวในห้องเช่าเล็กๆ หลังตลาด ตั้งแต่ถูกไล่เหมือนหมูเหมือนหมาออกมาจากไร่บารมีเมื่อวันก่อนก็หมดหนทางไป
ไม่อยากเชื่อว่าบารมีจะสั่งให้คนโยนข้าวของของเธอออกมากองตรงหน้าบ้านแบบนั้น แล้วยังเลือกทำในวันที่น้องสาวของเธอไม่อยู่อีกด้วย
บ้านเธอกลับไปไม่ได้ ที่นั่นไม่มีใครอยู่จึงถูกตัดน้ำไฟเพราะค้างจ่ายมานานหลายเดือนแล้วตั้งแต่บิดาหนีหายไป ติดต่อไม่ได้ แถมยังมีคนขับรถเข้ามาวนเวียนดูอยู่บ่อยๆ อีกด้วย
ก่อนมองไปยังประตูห้องที่เปิดออกตามหลังอย่างเคืองๆ
“กินบะหมี่ก่อนดา”
“ดาเบื่อ”
“กินเถอะดีกว่าไม่มีกิน”
ว่าจบแกะซองเทใส่ชาม แล้วเดินไปกดน้ำร้อนจนท่วมเส้นส่งให้ บอกอย่างเอาใจ
“ผมให้คุณกินก่อนเลย เดี๋ยวผมกินที่เหลือเอง”
ญาดาอยากร้องไห้ ทำไมชีวิตของเธอตกต่ำขนาดนี้ ถ้ารู้ว่าต้องมากัดก้อนเกลือกินแบบขอทานขนาดนี้ เธอไม่มีทางมองอสิตย์อย่างเด็ดขาด แต
