ตอนที่ 31
“ไปใส่เสื้อผ้าซะ หรือถ้าไม่อยากใส่ ก็ออกไปทั้งแบบนี้แหละ” น้ำเสียงดุกระด้างดังขึ้นเมื่อถอนกายถอยห่างมาได้ไม่กี่อึดใจ ส่วนปิ่นมุกทรุดลงไปนั่งกองกับพื้นเพราะหมดแรงจากการถูกเขาข่มเหง ไหนยังต้องปวดระบมกลางร่างจนอยากจะตายไปเสียตรงนี้ให้หมดเวรหมดกรรมกันเสียที
ปิ่นมุกกัดฟันลุกขึ้นยืนแต่ก็ลำบากลำบนพอควรเมื่อได้ยินเสียงกระแทกลมหายใจของคนป่าเถื่อน ทว่าเธอยืนได้เพียงนิดเดียวเท่านั้นพื้นห้องก็ดูโคลงเคลงจนทรุดลงกองแทบพื้นเป็นครั้งที่สอง โดยมีสายตาดุๆ คอยเฝ้ามองอยู่ตลอดแต่ไม่คิดจะเข้าไปช่วยเหลือ
“ฉันสั่งให้เธอลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าปิ่นมุก” ถังเฟ่ยหลงย้ำเสียงกระด้าง
“คุณมันบ้า โหดร้ายป่าเถื่อนที่สุด ฉันลุกไม่ขึ้น ฉันไปไม่ไหว ถ้าอยากจะฆ่าฉันนัก ก็ฆ่าฉันให้ห้องนี้เสียสิ ฉันยอมตายแล้ว จะทำอะไรก็เชิญ” เงยหน้าที่มีแต่คราบน้ำตาขึ้นมาตัดพ้อ พลางใช้มือสั่นเทาควานหาเสื้อผ้าที่ถูกฉีกขาดบางส่วนมากอดแนบอ
