บทที่ 13 ความเสียใจที่เริ่มหนักขึ้น
"เห้ย!"
เสือมันเห็นข้อศอกฉันมันก็รีบเข้ามาดูใหญ่เลย ฉันก็เพิ่งมารู้สึกเจ็บนี่แหละ แม่งเอ้ย!!! หาเหาใส่หัวตัวเองชัดๆ เลย เรื่องของตัวเองก็ไม่ใช่!
"โอ๊ยย เจ็บ!" ฉันอุทานออกมาเสียงดังเพราะมันเจ็บจริงๆ แถมตรงขอบแผลก็เริ่มแสบๆ แล้วด้วย
กว่าจะเคลียร์เรื่องวุ่นวายทั้งหมดให้จบลงได้ บอกเลยหัวสมองฉันนี่แทบจะพัง ต้องให้พลอยใสมาช่วยคุยกับเสือมันถึงจะยอมสงบสติอารมณ์ลง ก็มีแค่พลอยใสนั่นแหละที่ไม่ว่าจะพูดอะไรเสือมันก็เชื่อฟังทุกอย่าง
เห้อ...
ส่วนพี่เดย์รายนั้นฉันก็จัดการขอโทษเขาแทนเสือไปแล้ว เสือมันไม่ยอมขอโทษะเอง พี่เขาไม่ได้เอาเรื่องอะไรเพราะเขาเข้าใจว่าเสือมันโมโหแทนพลอยใสเลยเป็นบ้าแบบนั้น พี่เดย์เขายังเป็นผู้ใหญ่มากกว่าไอ้เสือตั้งเยอะ!!
ไอ้นี่นะ เอะอะๆ ก็ใช้แต่กำลัง!
"โอ๊ย! เบาๆ หน่อยดิวะ"
"เจ็บเหรอ?"
"เออดิ ไม่เจ็บกูจะร้องเหรอ หนังคนนะไม่ใช่หนังควาย!"
"
