ออกจากบ้านริมทะเลของภูผาได้ เควินก็ขับรถตรงไปยังโรงพยาบาลประจำเกาะทันที เพราะกลัวว่าหากแต่มัวไปเดินซื้อของแล้วโรงพยาบาลจะปิดเสียก่อน แล้วจะไม่ได้ทำธุระสำคัญของตน
"ลงมา" จอดรถได้เควินก็สั่งคนข้าง ๆ เสียงเข้มพลางดับเครื่องยนต์ เป็นเหมือนการบังคับให้วิลาสินีลงจากรถกลาย ๆ
"มาทำไมเหรอคะ?" วิลาสินีจึงจำเป็นต้องลงจากรถพลางถามด้วยความสงสัย มองเข้าไปในตึกเล็กของโรงพยาบาลด้วยความรู้สึกไม่ค่อยดีสักเท่าไร เนื่องจากการที่คนเรามาที่โรงพยาบาลนี้ก็เพราะต้องการรักษาอาการเจ็บป่วย ที่นี่จึงไม่ใช่สถานที่น่าอภิรมย์เลยสักนิด
"มาเถอะน่า" เควินพูดตัดบทไม่ยอมตอบคำถามแล้วเดินไปหาคนตัวเล็ก มือใหญ่จับหมับที่มือนุ่มอย่างไม่ให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัวแล้วจูงเข้าไปในตึกทันที
"อ๊ะ! เดี๋ยวสิคุณเควิน!" วิลาสินีได้แต่ร้องตกใจแต่ก็ต้องยอมเดินตามแรงจูงของมือใหญ่เนื่องจากไม่อาจจะสู้แรงของเขาได้เลยสักนิด
"เดี๋ยว ๆ ค่ะคุณเควิน" ว
